Jasje aan, jasje uit

Ik vraag altijd voor het schrijven van het blog aan Fabienne wat waren de highlights vandaag. Dan kan ik gaan schrijven. Vandaag kijkt ze me aan alsof ik twee bananen in mijn oor heb zitten. Highlights, highlights? Zegt ze lachend, “tjeminee, ik ben net droog.” “Eerst even zitten hoor”. Dit is synoniem voor: zoek ‘t ff uit. 

Vandaag lekker geslapen en als we wakker worden weten we het al. Het is weer zwaar bewolkt en de wolken laten niets te raden over. Maar het is nog droog als we samen aan het ontbijt  zitten. We zijn inmiddels zo voorbereid dat de regenspullen ‘s-avonds dus nog even niet worden ingepakt. En ja wel hoor, als we net klaar zijn met het ontbijt regent het al weer. We lachen erom en trekken onze regenspullen weer allemaal aan. Voordeel is dat je tasjes lekker licht zijn. Mensen zijn vaak verbaasd dat we nog kunnen blijven lachen. Ons motto is altijd geweest: zaken waar je toch geen invloed op heb en je niet kunt veranderen moet je ook geen energie aan verspillen. Dus we nemen het zoals het is. We hebben er tenslotte geen van beiden iets aan om sikkeneurig te worden.  Alleen jammer, want met de zon ziet alles er veel mooier uit.

We zitten om 08:15 uur op de fiets en het regent keihard. Als we vertrekken komen er net twee wandelaar uit de deur van ons appartementencomplex. Ook helemaal ingepakt met regenhoedje, poncho en zelfs overschoenen (die wij gebruiken bij het fietsen) tegen de regen. We gaan vroeg op pad want het is een behoorlijk zware dag naar Santiago, met veel hoogtemeters. Het is nog wel even een klus om Pontevedra uit te komen. Ik stuur ons door straatjes en soms tegen het verkeer in om uiteindelijk bij de brug te komen die ons over de rivier zal brengen. Alleen staan we niet voor de brug maar staan we eronder. Tjemig hoe kom ik daar nu weer. Het is super rustig vandaag want het is een feestdag in Galicië. Het is el dia de las letras (dag van de literatuur). Dus we kunnen zo hier en daar wel weer tegen het verkeer in zodat we voor de brug komen. Rond tien uur zien we een leeg terras voor een café en besluiten we koffie te gaan drinken. De beheerster komt er net aan. Ze heeft broden en croissants bij zich. We bestellen een koffie en een croissant. We blijken voor een heel oud stationnetje te zitten waar twee keer per dag een trein voorbij komt. Koffie en croissant smaken heerlijk en we kunnen er weer even tegenaan.

Het is vandaag een dag dat de buien worden afgewisseld met droge periodes. De buien zijn alleen zo hevig dat je heel snel je spullen aan moet doen. We hebben in de droge periode geprobeerd een jack of poncho aan te houden tijdens de klim. Is niet te doen! Zo warm. Ook vandaag weer stukje klimmen van maximaal 12 en 13 %.  

De omgeving is prachtig. Heel groen en on-Spaans eigenlijk. We proberen, ondanks de regen toch ook te genieten van de omgeving. Galicië is mooi, veel bloemen staan in bloei en de uitzichten zijn geweldig. Omdat we bijna de hele dag forse buien hebben gehad hebben we onze spullen wel tien keer onderweg aan en uit gedaan. Je raakt er op een gegeven manier zelfs bedreven in. 

Rond twaalf uur willen we toch wel eten voordat de hongerklop toeslaat. Maar als je midden in de natuur wil zitten zijn de mogelijkheden schaars als het regent. Ik besluit op een gegeven moment maar gewoon iemands tuin op te rijden in de hoop dat iemand niet thuis is of het niet erg zal vinden dat we een broodje eten. Niemand gezien. We hebben onze yoghurt nog niet op of het begint weer keihard te regenen.

Ik heb vandaag wel wat geitenpaadjes uitgeprobeerd om stukjes weg af te snijden. Is altijd risicovol omdat je niet weet of het wel verhard is en meestal zijn die paadjes steil omhoog of steil omlaag. Is allemaal goed gegaan vandaag. De klimmetjes zijn vandaag zo steil dat ik Fabienne twee keer heb moeten helpen weer op de fiets te komen. Het is voor haar dan te steil om op te stappen en op gang te komen, dus dan duw ik haar even een stukje.

Als we uiteindelijk na ruim acht uur fietsen Santiago binnen rijden moeten we natuurlijk naar de Catedral de Santiago.  We willen op de foto met de beladen fiets. Niet morgen als er geen tasjes meer aanhangen natuurlijk. Als we Santiago binnen rijden merken we richting centrum dat het steeds drukker wordt. Op het plein voor de Catedral is het een drukte van belang. Het is gelukkig droog en zitten lopers, fietsers en gewoon toeristen samen op het plein. Ook wij vragen iemand ons op de foto te zetten. Het zijn drie mannen die van Lissabon in 10 dagen naar Santiago zijn gefietst. Ze hebben het op gehuurde fietsen gedaan en lopen een beetje alsof ze ernstig naar toilet moeten. Het waren niet zulke fijne zadels zegt de een. 

Als we onze foto’s hebben en we een beetje hebben rondgestruind op het plein gaan we ergens eten. We zien een leuk terras waar we nog kunnen eten. We zitten zelfs in de zon. Zou het dan toch echt beter worden. Na een lekkere maaltijd gaan we op zoek naar ons appartement. Is niet ver van de Catedral dus we rijden er in een paar minuten naar toe. 

We worden meteen binnen gelaten door een receptioniste die wist dat we kwamen. Ze is heftig in gesprek met een Belgische die geen Spaans spreekt. De Belgische probeert de Spaanse dame uit te leggen dat de fietsen over twee dagen worden opgehaald door een fiets transportbedrijf. Het is amusant om een Spaanse en een Belgische met elkaar te zien praten terwijl geen van beiden ook maar een woord begrijpt. Non verbaal verwijten ze elkaar dat ze het niet begrijpen. Fabienne is de redder in nood voor beiden. Met haar beheersing van het Spaans én het Belgisch is ze dé tolk om het probleem op te lossen. Iedereen blij. 

Terwijl Fabienne de wirwar van spraakverwarringen probeert te ontrafelen heb ik de kelder gezien waar de fietsen kunnen staan.

De Belgische echtgenoot zegt dat hij mij wel zal helpen want het zijn twee steile trappen. En de kelder is naar beneden hè. Daar zijn toch kelders altijd denk ik nog. “Nou dat hoeft niet hoor, ik neem de lift”. Ik zie de Belg minachtend glimlachen naar zijn kompaan. Het zijn twee Belgische stellen. “Nee mijnheer, uw fiets gaat daar niet inpassen”. Nou dat zullen we dan nog wel eens zien, denk ik nog want ik had de lift al gezien. Terwijl ik met de fiets naar de lift loop volgt een van de vriendelijke Belgen me toch maar om te helpen. Zij hebben namelijk samen net vier zware e-bikes met hangen en wurgen naar beneden gesjouwd. Als de liftdeur open gaat rij ik de fiets op het achterwiel de lift in en houdt ‘m zo vast. “Ah doet ge dat zo”. “Kunt u achter mij even op -1 drukken? Bedankt!”

Als de twee fietsen beneden staan is het inmiddels half zeven en zijn we moe maar voldaan.

Morgen een dagje rust hier.