Het laatste blog

We hebben vandaag weer alle geluk van de wereld. We hebben er bij het maken van de route meteen al voor gekozen het traject van Zaragoza naar Valencia, een stuk van 350km, met de trein te doen. Het weer is vandaag een beetje Nederlands, halfbewokt en windkracht 5. We doen het vandaag dus rustig aan, een beetje uitslapen, lekker ontbijten, kopje koffie met een Magdalena cakeje (het lijkt wel vakantie). We verlaten om even voor tien uur ons appartement en fietsen op het gemak naar het station. Nou ja op het gemak, het gaat gewoon niet sneller door de wind die we tegen hebben. We doen zelfs even een fleece aan omdat we het fris hebben door de wind. Het kan aan ons liggen dat we inmiddels aan de warmte gewend zijn want het is gewoon 21gr. 

Op het station wijst een Renfe vriendin van ons waar we kunnen wachten. Een half uur voordat de trein arriveert, komt op het bord te staan op welk perron de trein binnenloopt. We weten dat het perron 5, 6, 7 of 8 moet zijn. Gelukkig wordt onze wachttijd opgevuld door een dame tussen de 25 en 30 jaar die haar rugzak opnieuw aan het inrichten is. Er bestaat geen twijfel over dat ze een stuk van de Camino de Santiago heeft gelopen, aangezien ze ook een stuk of vijf van de bekende Jacobsschelpen heeft. Ze stalt echt alles wat in de rugzak zit schaamteloos uit over de bankjes in de wachtruimte. We zijn er niet achter gekomen of ze iets zocht of dat ze iets kwijt was of dat ze haar rugzak opnieuw aan het inruimen is. Maar het is toch wat lachwekkend om te zien wat een volwassen vrouw allemaal bij zich heeft en meesjouwt en zonder gêne omhoog houdt, opvouwt en weer inpakt. Zelfs het ruiken aan je sokken of aan je shirt om te beoordelen of het nog een keer kan, doen we allemaal wel eens, maar om dat nu in de wachtruimte van het station te doen. Ik weet wel hoe het ruikt hoor na drie weken Camino. Dat hoef ik niet onder mijn neus te houden. Het is in die wetenschap amusant om te zien dat ze pakjes thee heeft gekocht en die ter bescherming in een sok stopt. Dat wordt sterke thee. Dat ze een knuffel een zoentje geeft voordat die weer in de tas gaat is aandoenlijk om te zien. Die knuffel heeft ze waarschijnlijk nodig gehad tijdens haar pelgrimstocht. Ondanks de hoeveelheid spullen had ze waarschijnlijk geen of te weinig zonnebrandcrème meegenomen. Ze is zo lelijk verbrand geweest, dat de vellen er nog bij hangen en sommige stukjes huid roze zijn gekleurd. Haar schouderbladen en rug zijn flink aan het vervellen.

We worden ook even staande gehouden door een superenthousiaste Colombiaan. Hij is zelf ook een fietser en vindt het geweldig wat we doen en wil alles van ons weten. Volgend jaar moet je in Colombia gaan fietsen. Wij kijken blijkbaar ietwat verbouwereerd en zeggen “oh really do you think it’s safe? “yeah sure, good roads and nice people”.

Onze trein verschijnt op het bord. Yeap, perron 6. Het perron met een roltrap naar beneden. We gaan maar meteen naar het perron want we hebben maar vier minuten om in te stappen. De Media Distancia trein heeft één wagon waar de fietsen moeten staan. We staan precies op de goede plek en de wagon stopt voor onze neus. We zijn uiteraard wel zo galant om de dame met een rolstoel voor te laten. Door haar wisten we natuurlijk waar we moesten gaan staan. 

In de trein is het meenemen van onze fietsen weer geen enkel probleem. De conducteur controleert onze kaartjes via de qr-code op de telefoon. Daar staan dus zeker de fietsen niet bij, maar geen enkel probleem. Wel dat we ons mondkapje niet goed op hebben. Daar worden we tot twee keer toe vermanend op gecorrigeerd. Dat alle landen er op hun eigen wijze invulling aan geven is soms wel verwarrend. We kregen net een mail van Transavia dat in het vliegtuig het mondkapje niet meer verplicht is. We schrokken wel even van een mail van Transavia, omdat we net twee dagen eerder weer van de drukte op schiphol hadden gelezen en hebben gehoord dat er weer vluchten worden geannuleerd.  Hier in Spanje wordt het mondkapje toch nog heel veel gedragen. In het OV is het nog steeds verplicht, en ook in de supermarkten, kathedralen en in de hotels loopt bijna iedereen met een mondkapje.

Om 16.15 uur komen we aan in Valencia. De weg naar het hotel weten we nog. Als we inchecken zegt de ene receptioniste tegen de andere: “Dat zijn die mensen van die gigantische fietsdozen". En ze willen eigenlijk al meteen de dozen tevoorschijn halen. 
Morgen gaan we op de fiets Valencia nog  bezoeken. We willen in ieder geval nog wat langs het strand fietsen en door de 8 km lange tuinen die zijn aangelegd in een drooggevallen rivier en dus verdiept in de stad liggen. En natuurlijk paella eten, want Valencia is de stad van de paella. Donderdagochtend pakken we de fiets dan weer in en in de middag vliegen we naar huis.

We hebben weer een heerlijke vakantie gehad en een mooie tocht gemaakt. We hebben in 15 dagen fietsen 1165 km weggetrapt en 9500 hoogtemeters gemaakt. Het was een plezier om deze reis op onze nieuwe fietsen te rijden. De fietsen hebben het goed gedaan, we hebben geen lekke banden gehad en geen technisch trammelant of de zadelproblemen na dan.
De plaatsen waren allemaal weer prachtig, met bijzondere bezienswaardigheden en we hebben door mooie afwisselende landschappen en natuur gefietst. De relaxte sfeer in Spanje doet de rest.

Vandaag is dan ook ons laatste blog. Wij vonden het weer geweldig dat we zoveel volgers hadden. De leuke, originele en spontane reacties motiveerden ons weer om dagelijks een blog te schrijven van onze belevenissen. Allemaal heel erg bedankt daarvoor!
Wat onze volgende fietsreis wordt? Dat weten we nog niet. In Spanje komen we zeker nog een keertje terug, maar weer eens buiten Europa fietsen zou ook leuk zijn.

HASTA LUEGO!