Zo warm, hittegolf in Spanje

Vanmorgen de fiets uit de opbergkast gehaald en vroeg gestart. Want het wordt code geel en heel heet. Ik rijd nog steeds op het Lidl zadel van Fabienne. De pijn is een stuk minder en mijn billen lijken langzaam al weer te herstellen. Dus nog maar even op dit verschrikkelijk zadel en zorgen dat er geen foto van wordt gemaakt.

We hebben geen lullige tochtje voor de boeg van 72 km. De verrassing is dat we eigenlijk nooit precies weten hoe de tocht zal zijn. Er zit vandaag een stuk N-weg in dat we liever willen vermijden. Dat is ‘s-avonds altijd een leuke puzzel op ons tablet om te kijken hoe en of het toch nog weer leuker kan. Uiteraard pas nadat het verslag klaar is, hihi. We zien een beter alternatief dat wel bijna 10km langer is. Maar, kom op, na bijna drie weken kunnen we de hele wereld aan dus we doen het. Na een paar kilometer als we de stad uit zijn kiezen we op een splitsing voor ons alternatief en het blijkt een  prima keus. Een mooie rustige weg met weinig verkeer. Dat maakt een paar kilometer meer zeker goed. Maar na een paar kilometer zien we de bekende bordjes van een Via Verde langs de weg.c Waar zou die heen gaan? Allebei staan we als twee bejaarde bijzienden over onze iPhone gebogen. Heel vervelend dat die dingen zo slecht af te lezen zijn in de zon. (Even een mailtje schrijven naar Apple) nee hoor, geintje. Als we de Via Verde nemen is het wel weer een paar kilometer langer. Maar, kom op, na bijna drie weken kunnen we de hele wereld aan. We slaan af en pakken de Via Verde. Ik zie op de navigatie dat we steeds verder verwijderd raken van de originele route. Het is wel een prachtige onverharde rustige route langs oude stationnetjes, die dus geen van allen meer in gebruik zijn. Als ik op mijn iPhone de originele route helemaal niet meer zie moeten we toch echt de Via Verde verlaten. Via een kleine weg rijden we weer in de richting van de route. We eten onderweg een korte lunch met de broodjes en jamon die we bij ons hebben om de hongerklop te voorkomen. Als de hongerklop eenmaal aan de deur klopt, ben je te laat, dus op tijd eten. Als we ook nog een banaantje in de machine stoppen kijken we meteen even op de navigatie. Het lijkt hier verdikkeme wel heel erg omhoog te gaan. Ja dat klopt we krijgen nog een pasje van 1200 meter. We dachten al: ‘wat doen die rood-witte palen langs de weg’? Het kan hier dus veel sneeuw vallen. Maar een ding is zeker: vandaag niet meer!

Een serieus klimmetje bij 37graden valt zowieso tegen, maar helemaal als je het niet verwacht. We klimmen gestaag en weten dat het na de klim alleen maar naar beneden gaat. Dat vooruitzicht geeft ons vleugels. Als we boven zijn dan valt er toch een gevoel van euforie over je heen, maar ook het genot dat er een hele lange afdaling in het vooruitzicht ligt. En van dat gevoel wil je nog even genieten en nog even vasthouden. Want je bent zo beneden en dan is het al weer voorbij. Uiteraard maken we even een foto. STOP, niet met dat zadel. We rijden nu al twee dagen richting Zaragoza en dat is naar het zuid-oosten. En waar komf de wind vandaan? Tuurlijk uit het zuid/oosten. Vandaag is het geen enkel probleem als we de berg af rijden. 
We rijden om 14:00 uur Tarazona binnen na 86 kilometer en 480 meter geklommen te hebben, maar ook 1.066 meter afgedaald. We twijfelen nog of we eerst op een terras aanschuiven om lekker te eten of dat we eerst naar ons hotel zullen gaan. Als we het straatje inrijden en ons hotel pardoes voorbij rijden stormt de eigenaresse naar buiten en roept ons terug. Ze verwachtte twee fietsers en toen we voorbij reden kon het niet anders dat wij de fietsers moesten zijn. Een waanzinnig mooi klein nieuw hotel. Alles wit, we durven haast niets vast te pakken of ergens op te gaan zitten. Na een korte douche meteen naar het terras.
Op het terras is bijna geen ruimte en binnen zitten twee touringcars bejaarden. Ze zijn bijna klaar met eten, alleen het toetje nog. Nou weet ik van mijn vader en mijn schoonmoeder dat het toetje altijd het belangrijkste van de maaltijd is, dus het duurt nog even. En dan krijg je het grote mikado-spel nog met al die wandelstokken. Wij worden buiten aan een tafeltje gezet. Ik verschuif zelf even een parasol om in de schaduw te zitten. Het kan wel even een kwartiertje duren. Geen punt denken we. Maar na een half uur, mede door de warmte raken we toch enigszins geirriteerd. Vooral omdat een ober die gelijkenis heeft met Will Smith een beetje heen en weer rent zonder echt effectief te zijn. Je kent ze wel, heel hard rennen met een bordje en lege handen weer terug lopen, terwijl het terras vol staat.  We zijn het zat, en Fabienne gaat zelf naar binnen om alvast wat te drinken te halen. We sterven van de dorst. Ho, ho, dat gaat zo maar niet! Heeft u gereserveerd? Nee natuurlijk niet. U moet even 15 minuutjes geduld hebben. Fabienne haalt even diep adem en vertelt deze Spaanse furie even dat we al een half uur aan het wachten zijn en graag geholpen zouden willen worden. En dat we na een half uur graag wat te drinken willen hebben. En dat allemaal in het Spaans. Ik zit met open mond te kijken. Ook andere mensen kijken om. “Leer je dat ook allemaal op Spaanse les?” Een andere camarero komt even later onze bestelling opnemen, terwijl Will ons niet meer aan durft te kijken. De Spaanse furie komt zelf nog even met een fles wijn die ze wel heel hard neerzet. Nou ja daar wordt de wijn niet slechter van. Het eten is overigens weer top, maar wat word je daar loom van zeg. Hoe doen die Spanjaarden dat? Het is nu dan wel zaterdag, maar doordeweeks lunchen ze ook zo laat. Dan heb je toch helemaal geen energie meer om te gaan werken?

Tarazona is een stad in de provincie Zaragoza, in de regio Aragon. Tijdens de Romeinse tijd was Tarazona een welvarende stad,  het stond bekend als Turiaso.  De stad raakte in verval na de val van het Romeinse Rijk en werd later een moslimstad in de 8e eeuw.  Het werd in 1119 veroverd door Alfonso I van Aragon en werd de zetel van het bisdom Tarazona.  De bouw van de kathedraal van Tarazona begon in de 12e eeuw in Franse gotische stijl en werd in 1232 ingewijd.

Gedurende de Arabische heerschappij was de bevolking van de stad divers en leefden christenen, joden en moslims samen.  De aanwezigheid van moslims was duidelijk zichtbaar in de lokale architectuur;  de kathedraal zelf werd later herbouwd in Mudéjar-stijl.
In de 20e eeuw werd Tarazona een belangrijke producent van lucifers en textiel, maar deze industrieën werden vanaf de jaren tachtig vervangen door andere.

Van de eigenaresse van het hotel krijgen we te horen dat er in Zaragoza echt sprake is van een hittegolf. Het heeft voor ons eigenlijk geen zin nog eerder te vertrekken. Of we nu om 15:00 uur aankomen of 16:00 uur. Het zal sowieso heel warm worden. Nu maar hopen dat we de route goed kunnen gaan vinden want het is toch 100km en dan wil je niet verkeerd rijden. Ook Zaragoza zal lastig worden want is een grote stad.