De laatste loodjes

Het was gisteravond heel zwoel en benauwd buiten. Tarazona zat massaal op het terras. Er was geen stoeltje meer vrij. Terwijl we rond negen uur door Tarazona slenteren letten we allebei op tafeltjes en op mensen die hun glas leeg hebben en aanstalten maken op te stappen. Na een kwartiertje slenteren, het had ook niet veel langer moeten duren, zien we mensen opstaan. We snelwandelen, rennen staat ook zo raar, naar het tafeltje. Yes, we zitten. Met de les van die middag gaan we binnen even onze drankjes bestellen. Binnen no time zitten we heerlijk onderuitgezakt aan een drankje en flanerende mensen te bekijken. 

We wisten dat het vandaag bloedheet zou worden dus we bestuderen de route nog even. Er zitten een paar punten in die bij ons de wenkbrauwen doen fronsen. Het is 100km, het wordt 36 graden, er zitten een paar stukken onverhard in en de eerste 15 kilometer is het stevig klimmen. Alternatief is minder klimmen, maar over een drukke weg. En last but not least: we hebben windkracht 3+ tegen. Pal tegen. We besluiten alles te doen. Zo’n laatste dag moet tenslotte wel een afsluiting op niveau zijn.

Vroeg op dus, maar ook omdat de airco het gewoon niet koel meer krijgt in de kamer. Dat ding staat te blazen maar het is net of je de föhn hebt aangezet. Nog voor achten zitten we al op de fiets en het is nog lekker fris. Dat is fijn voor de klim die ons te wachten staat. Het is superrustig en de enige andere weggebruikers zijn motoren en fietsers op een racefiets. De klim die we moeten doen is populair bij de wielrenners uit buurt merken we. We komen veel renners tegen die de berg naar beneden komen suizen, maar ons ook inhalen op de klim.  Wij groeten de renners spontaan die ons natuurlijk allemaal teruggroeten. Je moet het wel zien natuurlijk. Een wielrenner die de berg afdaalt en diep in de beugels zit zal nooit zwaaien en zijn stuur loslaten, maar alleen even de vingers van de linkerhand strekken.   

Wij hebben de eerste klim gehad en denken er al te zijn in het plaatsje El Buste. We maken een foto bij een grote metalen racefiets. Dan zien we dat de weg nog een heel stuk hoger gaat. Kolere precies bij 15km zijn we pas boven en drinken we koffie op het balcon El Buste. We zijn bekaf. 550 hoogtemeters op je nuchtere maag is geen sinecure. Onder de koffie kijken we elkaar aan:  ‘nog’ maar 85km te gaan, pfffff. Net even na de top kunnen we een onverhard pad naar beneden nemen. Is dat verstandig? De weg naar Borja, is net opnieuw geasfalteerd en ligt er heel uitnodigend bij. We doen dit keer verstandig, windjack aan, helm op en go with the flow. Het is heerlijk toeren zo naar beneden. Alleen een beetje bijremmen zo nu en dan en dan weer even meetrappen. Lekker hoor!

Na Borja rijden we zo veel mogelijk in een rechte lijn naar Zaragoza. We rijden tot net voor Zaragoza alleen maar door kleine dorpjes , kleine weggetjes en af en toe een onverhard weggetje om van dorp naar dorp te rijden. Het is opvallend dat de vierde grote stad van Spanje via onverharde en kleine weggetjes te bereiken is. We blijven ons verbazen hoe het toch mogelijk is dat de kleinste zandweggetjes gewoon op de gps te zien zijn. Spanje kent wel veel wegen die zo maar ergens stoppen weg te zijn. In bijna alle gevallen geeft een klein stippellijntje dan wel aan of je door kunt of niet. Zelfs kleine tunneltjes onder de weg of onder het spoor wanneer een zanpad aan de andere kant van het spoor verder gaat ontbreken niet. Onderweg stoppen we nog een paar keer voor een drankje want het is knetterheet. We hebben wel geluk dat het bewolkt is vandaag. Die zon kunnen we vandaag missen als kiespijn. We zien thermometers hangen met 34 gr.

Na de cola op een terras zien we wel weer een mooi voorbeeld hoe die Spanjaarden met fietspaden omgaan. Je krijgt de opdracht van je chef: ‘leg een fietspad aan' en dan kom je aan en staat er ineens een huisje. Tja op de tekening staat echt ‘hier een fietspad'. Oke we beginnen. Moet het fietspad er niet omheen? Zal vast iemand hebben gevraagd hebben. Nee hoor daar staat niets van in. 
Als we 12km voor Zaragoza zijn zet ik het adres van ons appartement in de gps. Zo’n 10km voor Zaragoza merken we dat we met een grote stad te maken hebben. Noodgedwongen moeten we nu over grotere wegen de stad in. Fabienne is daar niet zo’n held in en vraagt dan altijd: “is dit wel goed?” “weet je zeker dat we zo moeten rijden?" Ik kijk dan altijd heel opvallend nog een keer op de gps en zeg dan: “ ja ik denk het wel".😉 Op de grotere wegen is het even iets beter opletten, maar zodra we de stad inrijden wordt het voor ons weer veiliger omdat de auto’s zich ook de snelheid moeten houden van de bebouwde kom. We gaan kris kras door Zaragoza steeds verder richting centrum. Net voor het echte centrum nemen we op een terrasje bij een luxe bakkerij nog even een cola en een appelgebakje. We zitten bij elkaar bijna zes en half uur op de fiets. Als we weer verder gaan, fietsen we het centrum weer uit. “Gaan we goed?” Hoor ik dan weer achter me. “ja, ik denk het wel". Tja wat moet ik anders zeggen. We komen langzaam in de buurt van het appartement. Ook nu weer een prachtig nieuw appartement, maar dit keer in een buurt dat ik zelfs mijn fiets even op slot zet als ik me omdraai. Hoe is het mogelijk dat een dergelijk nieuw appartementen complex wordt gebouwd in een buurt waar je het niet verwacht. Het ligt 15 minuten fietsen van het centrum dus morgen gaan we met de fiets op stap. Dat is een beetje jammer want we hebben deze vakantie alles nog lopend kunnen doen op de rustdagen. Maar geen probleem. We zijn blij dat we eigenlijk goed en gezond zijn aangekomen in onze laatste plaats, Zaragoza. Vandaag was een prachtige afwisselde dag, met veel verschillende natuur en zelfs bergen voortdurend om ons heen. Soms lijkt het net of je door een ansichtkaart rijdt.

Morgen een dagje cultuur snuiven in Zaragoza en dan overmorgen met de trein naar Valencia. Hopen we. Morgen moeten we zeker de Rioja proeven want we zijn in het gebied van de Rioja. Onderweg zagen  we verkeersborden naar Logrono, de belangrijkste stad voor de Rioja.