We zijn elkaar kwijt

Dank jullie wel voor jullie leuke en aardige reacties. Het is absoluut geen opgaaf om iedere dag een verslag te schrijven. Het is eigenlijk een verslag van onze belevenissen om zelf later terug te lezen waar we wat hebben meegemaakt. Het is voor ons ook heel leuk dat jullie het leuk vinden om ‘mee te reizen'.

We fietsen al een paar dagen door de regio Castilië en León. Dit is de grootste regio van Spanje met circa 2,5 miljoen inwoners. Het ligt in het noordwesten van het land en grenst direct aan Portugal. Castilië en León heeft veel invloed gehad op de taalontwikkeling, godsdienst en cultuur in Spanje. De regio is bekend om zijn middeleeuwse steden met vele kastelen en is weer onderverdeeld in negen provincies. Gisteren reden we door de provincie Segovia en de provincie Burgos, vandaag door de provincie Soria.

Vroeger waren Castilië en León twee aparte koninkrijken, die door Ferdinand I voor het eerst herenigd werden in 1037, maar door vele verwikkelingen werden de voormalige rivalen pas in de dertiende eeuw echt een geheel. Castilië en León was ook cruciaal in de Spaanse Reconquista, waarin de christelijke koninkrijken de Moren van het Iberisch schiereiland verdreven. In de zestiende eeuw werden ook Castilië en León rijk door de ontdekkingsreizigers waardoor de luxueuze mooie steden zijn ontstaan met al die pracht en praal van gebouwen en kerken. Zo dit was natuurlijk wat broodnodige cultuur van Fabienne.

We kwamen vanmorgen rond acht uur in de garage waar we onze fietsen gisteren in een aparte ruimte mochten plaatsen. Meteen als we de garage inlopen, horen we een kabaal en een getimmer alsof we in een werkplaats van een autobedrijf zijn beland. Er staan zeven Spaanse stoer uitgedoste mountainbikers van alles te prepareren aan hun fietsen voor een fietsrit die wel heel zwaar moet zijn. Ze rijden de route El Cid, van Burgos naar Valencia. De route is een herinnering aan de middeleeuwse ridder Rodrigo Diaz, El Cid. Deze ridder behoort tot de grootste Spaanse helden. Hij vocht zich van Burgos tot Valencia om de stad te heroveren van de Moren. Onze fietsers proberen niet onder te doen voor deze Rodrigo en maken nu op hun stalen ros dezelfde reis. We maken een praatje als deze mannen een voor een naar onze fietsen staan te staren. Ze wijzen naar de snaar en de Rohloff en bediscussiëren mhoeet elkaar alsof ze er verstand van hebben. Niet zo’n heel ridderlijke uitstraling natuurlijk, onze fiets. Jammer is het dan weer wel als zo’n onnozele hals met opgetrokken wenkbrauwen vraagt “electric?” Nee natuurlijk niet zegt Fabienne terwijl ze naar haar beentjes wijst. Dit is de motor, en dit paard is gemaakt in Holland. En de versnelling is een staaltje Duitse grundlichkeit. De Spaanse mannen lopen rond met olie, poetsdoeken, tangen, pompen om alles na te lopen voor hun helse tocht. Zo doen ze het voorkomen. Wij hangen onze tassen aan de fiets en stappen gewoon op en fietsen weg. Adios. 

We hebben vandaag een paar stroken onverhard. Nou heb je onverhard en onverhard, maar dit was echt onverhard. Het zijn stroken harde grond die goed wegtrappen maar halverwege worden de sporen los zand. Dan is het zaak goed te sturen en zorgen dat de banden niet wegzakken in het zachte zand. En zoals Van der Poel altijd zegt “je moet de wielen de weg laten lezen, je moet niet zelf geforceerd gaan proberen te sturen". Nou mijn fiets heeft dan wel een brilletje nodig. Het is een worsteling om op het pad overeind te blijven. Achter mij hoor ik regelmatig ‘hoeoeoe en oooooo'. De wielen van Fabienne weten ook de weg niet goed. Maar het gaat allemaal prima. Gelukkig hebben wij droog en mooi weer. We hebben wel eens verhalen gehoord van mensen die in de modder vast kwamen te zitten met banden die zo groot werden als tractorbanden van de klei. De spatborden moesten er zelfs af. We komen alle onverharde stukken goed door en het is ook leuk.

Net voor het punt dat we toch even klein broodje eten, want allen op ontbijt tot 15:00 uur trekken we niet, maakt Fabienne een foto voor het blog. Ik fiets al vast door en stop bij een bankje waar we in de schaduw kunnen zitten. Ik pak alles uit en wacht tot fabienne voorbij komt. Maar wat er ook gebeurt, geen Fabienne meer te zien. Na tien minuten gaat mijn telefoon “ waar ben je nou?” 
“waar ben je nou, waar ben je nou” herhaal ik verbaasd. Ik zit op een bankje 300 meter verder dan waar jij een foto heb gemaakt. Is ze gewoon de hoek om gegaan omdat ze me niet meer zag. Huh, ja logisch. Even later zitten we toch op het zelfde bankje lekker een broodje te eten. 

Het doel van vandaag is Soria en al om twee uur komen we het stadje binnenrijden. De laatste km bhadracht nog een leuke verrassing in de route. We moeten volgens de gpx ineens van de weg af, naar een dalende onverharde weg met veel kiezelstenen, putten en gaten. OK, dat laatste stukje onverhard kan er ook nog wel bij, dat vindt Fabienne ook. Maar dan moeten we ineens linksaf slaan, en daar is toch echt geen pad meer. Wat nu? Ik ga heel zelfverzekerd even lopend kijken en kom terug en zeg tegen Fabienne met een beetje een trillende stem: “nou dat moet wel kunnen hoor, maar volgens mij is er een stukje terug een betere weg die hierop uitkomt”. OK, een stukje terug dan met de fiets aan de hand, en inderdaad daar is een weggetje naar beneden. Nou ja weggetje, twee karrensporen, waar niet zo heel lang geleden een tractor heeft geprobeerd het pad te molesteren.  Even later komen we via een opening in de vangrail op een weg uit en is het alleen maar rechtdoor naar ons hotel. We slapen in Hotel Alfonso VIII. Waarschijnlijk ook weer een heel belanrijke historisch figuur. Snel nemen we een korte douche om het stof van ons af te spoelen en gaan dan het stadje in om wat te eten. Een menu del dia kan nog net. Dat is altijd tot 16.00 uur. Na de lunch is voor ons het vaste patroon om de stad te bezoeken waar we zijn. Maar het is vandaag zo warm dat we te loom zijn om te lopen. We lopen van schaduw naar schaduw. We besluiten op een terras te gaan zitten in de schaduw en te lezen wat op onze plattegrond staat. 

Soria, is een kleine provinciehoofdstad van de gelijknamige provincie. Het ligt op 1056 m hoogte, aan de rechteroever van de Río Duero, op 225 km van Madrid en 100 km ten zuiden van Logroño, de wijnhoofdstad van het wereldberoemde wijngebied La Ríoja. De natuur waar we vandaag doorheen reden is ook weer prachtig en lijkt op de Dordogne. Het grappige is dat hier ook dezelfde soort streekproducten worden verkocht, eend, foi gras, truffel en heel veel soorten paddenstoelen. En natuurlijk de wijn van hier.
Soria is een antieke stad met veel Romaanse bouwwerken. De combinatie van cultuur en natuur met een klein historisch centrum met karakteristieke, middeleeuwse straten maken de stad aantrekkelijk. De oorsprong van de stad is onduidelijk. Hier hebben zich Kelten, Romeinen en Moren gevestigd. In de 12e eeuw veroverde koning Alfonso el Batallador (Alfons ‘de Vechter') de stad op de Moren en werd het ingelijfd bij het koninkrijk Castilië. Soria kende toen een periode van grote bloei. In de Spaanse Burgeroorlog werd de stad probleemloos ingelijfd door Franco. In de stad hebben belangrijke schrijvers geleefd en gewerkt. Vooral de rust van de omgeving en de mooie natuur hebben hen geïnspireerd.

Op een overdekt terras staat de tv aan en is net de Spaanse Willemijn Houbert het weer aan het uitleggen. Veel te heet voor het voorjaar, het is code geel hier. Achter haar verschijnt de kaart van Spanje. Een provincie springt er uit, qua hitte en is fel oranje gekleurd. En dat lijkt toch verdomd veel op de provincie Soria waar we nu zitten.