De olijvenpluk is begonnen

Vandaag gaan we naar Merida. We hadden vannacht een leuke Casa met een mooie kamer en een prima ontbijt. Als we vertrekken is het nog fris, dus we hebben allebei een windjackje aan. Het is verdomme echt koud. Vooral als we afdalen is het fris. Ik ben blij dat ik ook nog een buff om mijn nek heb. We weten echter allebei dat de zon straks weer hoger staat en dat het dan weer richting de 30 graden gaat. Dus niet miepen. 

Het is vandaag de vierde dag op de fiets en dat is vaak de dag dat de billen gaan protesteren. Zo ook bij mij. Ondanks het high tech gel zadel worden de billen toch wat gevoelig. Hoe ik ook ga verzitten, de billen hebben er niet zo’n zin in vandaag. Het lijkt verdikkeme wel of mijn billen helemaal niet meer mee willen doen. Nu hebben wij voor dit soort ongemakken prima broekenvet, wat je eigenlijk beter op je billen kan smeren. Het verzacht, desinfecteert en je billen zitten comfortabeler in je broek. Ik vraag de pot Assos Chamois creme aan Fabienne en neem een flinke klodder op mijn vinger. Maar nu? Langs de kant van de weg met je hand in je broek is een wel heer raar gezicht voor voorbijgangers. Een beetje in de schaduw van een boom ga ik het euvel te lijf en verzacht ik de pijn. Even later voelt het echt een stuk beter. 

Na twee uurtjes fietsen is het tijd voor onze koffie. We rijden net door Almendralejo en zien een bankje half in de zon. De windjackjes zijn al even uit en we zitten samen te genieten van de koffie met een magdalena, een piepklein cakeje in de vorm van een muffin. Je koopt hier een hele zak voor 1 euro. Als we heerlijk zitten te genieten, komt een vrouw op ons af en begint te praten over de Camino. Ik probeer te kijken of ik het begrijp maar Fabienne begint gelukkig het gesprek met haar. Het is me al een paar keer eerder opgevallen, maar ik ben telkens weer sprakeloos. Nu is dat bij mij snel hier in Spanje want mijn Spaans is heel beperkt, maar ik sta versteld hoe rap Fabienne ook nu weer met deze dame in gesprek is. De Spaanse volzinnen rollen over haar lippen en de andere partij verstaat ook nog alles. Petje af. Zo goed.

Na de koffie komen we snel in een héél uitgestrekt gebied met vooral olijvenboomgaarden. Maar het is leuk want we zien nu dat de olijvenpluk is begonnen. We stoppen bij een paar mannen die aan het plukken zijn. Wat een werk zeg. Alle olijven met de hand plukken. Niks machines, niks automatisch. Alles met de hand. De mannen staan op ladders met een emmer voor hun borst en rippen alle takken van boven naar beneden. Ze hebben dikke stevige handschoenen aan en de olijven die naast hun emmer terecht komen vallen op een zeil dat ze vooraf onder de boom hebben neergelegd. Echt alles is handwerk. Als Fabienne vraagt of dit de periode voor de pluk is, komt de man vriendelijk van zijn trapje af om ons uitleg te geven over de verschillende olijven en hoe het plukken gebeurt. Welke olijven voor consumptie zijn en welke voor de olie. De groene zijn om te eten en de zwarte worden gebruikt voor de olie
Om half drie rijden we Merida binnen. Nu nog even ons appartement zien te vinden. Via AirBNB geboekt. We blijven twee nachten in Merida en dan vinden we een appartementje altijd wel fijn. Ik ondervind nu ook dat, hoeveel apparaten je ook op je stuur hebt zitten, je behoorlijk voor lul rijdt als je drie keer voorbij hetzelfde terras rijdt. We blijven rondjes rijden en vinden maar niet het opgegeven adres. We hebben ook geen nummer van het appartement. We moeten even bij Bar Leon wachten, dan komt de eigenaresse met de sleutel naar ons toe, zo is afgesproken. Uiteindelijk vinden we Bar Leon en bestellen eerst maar wat te drinken op het terras voordat we de eigenaresse appen dat we er zijn. Het straatje ligt in een volksbuurt en hele families zijn net gezellig en luidruchtig de lunch aan het nuttigen. Na een half uurtje gaat Fabienne haar telefoon. Hola, en na heel veel si, si, si, vale en venimos hangt ze op. Estefania staat op ons te wachten bij nummer 15. Het eerste wat ze zegt als ze onze fietsen ziet, is dat we voorzichtig moeten zijn met de fietsen en ze maakt een paar keer een gebaar met haar handen en armen dat ik ook begrijp. We moeten de fietsen dus binnen in het appartement zetten als we zeker willen zijn dat we zondag verder kunnen. Gelukkig is dat de eerste verdieping. De struise Estefania wil al meteen een van de fietsen oppakken en naar boven dragen. We, nou ja Fabienne, legt uit dat we vanmiddag nog op de fiets naar het centrum willen en dan zelf de fietsen naar boven dragen. Binnen legt de alleraardigste Spaanse alles uit hoe alle apparaten werken en wat de leukste bezienswaardigheden zijn. En we kunnen haar altijd bellen als er iets is. Het is een prachtig ruim appartement met vijf kamers en een chique keuken. Dit moet wel zo’n appartement zijn van iemand die dit koopt, opknapt en verhuurt. Nou ja die gasten kennen wij natuurlijk ook in NL.

Nog geen vijf minuten nadat onze struise dame is vertrokken, schrikken we van een hard belgeluid. Fabienne neemt de huistelefoon op terwijl ik de deur open doe. Als blijkt dat het toch de telefoon is en Fabienne in gesprek is merk ik dat ze er nu niet mee weg komt met si, si, si, vale en venimos. Ik hoor een harde mannenstem zowel door haar telefoon als in het trappenhuis. Het is de buurman. We lopen even naar beneden. Oef, daar staat me een grote vent. Kale kop, te klein t-shirt, joggingbroek en een getekend vrouwenhoofd op zijn arm. Hij wijst driftig naar de fietsen. Nou dit begrijp ik ook hoor. Daar heb ik geen Spaanse les voor nodig. Fabienne legt nog even uit dat we de fietsen straks binnen in ons appartement zetten, maar dat we eerst nog naar het centrum gaan. Dit lijkt hij te accepteren. Wel kijkt hij heel boos naar zijn twee grote vingerplanten die voor zijn deur staan. Meent hij dit nu echt? Is deze kannibaal nou zo boos omdat mijn voorwiel tegen zijn planten staat. Het lijkt er wel op. Hij pakt een van de bladen liefdevol tussen mijn spaken vandaan en strijkt het glad over zijn andere hand. Nee hè. Ik los het op door mijn twee Spaanse woorden. Gracias, muchas gracias. Terwijl ik naar boven loop verwacht ik ieder moment een grote hand op mijn schouder, maar er gebeurt niets en ik kom heel boven. Pfff.