Nee, het is niet waar hè…..

Vandaag staat als eenvoudige dag in onze boeken. Een ritje van ongeveer bijna 70km en maar 340m klimmen. Dus we staan niet heel vroeg op, wat ook komt omdat de eigenaresse pas om 09:00 hier is om de deur te openen waarachter onze fietsen staan. Lekker relaxed vertrekken dus na een goed ontbijt.
Het is altijd even zoeken hoe we een dorp het beste uit moeten fietsen. Ik probeer dan zo snel mogelijk op mijn route te komen van die dag. Als ik de route thuis maak weten we natuurlijk nog niet  waar we slapen en is het altijd even een puzzel, om op de route te komen van die dag. Meestal is dat geen probleem, maar als ik nu het straatje van ons appartement uitrij en rechtsaf sla sta ik ineens met Fabienne tussen de schoenen en de damesonderbroeken. Het is vandaag dus weekmarkt. We proberen tussen de graaiende dames door te laveren zonder iemand boos te maken of erger, aan te rijden. Aan het eind van de markt merk ik dat ik precies de verkeerde kant op ben gegaan. Komt waarschijnlijk omdat je in de steegjes niet zo snel voldoende satelieten kunt ontvangen. Terug over de markt is geen optie. We rijden om het dorp heen en vinden onze weg.

We hadden de route gisteren al bekeken en hadden al zo onze twijfels erover. Er zit een stuk van 20 km in en dat lijkt onverhard te zijn, maar het is niet zo goed te zien. Google maps geeft ook geen uitsluitsel. Ook met de twee papieren kaarten erbij komen we er samen niet uit. In dit gebied hebben we niet zo heel veel alternatieven. We besluiten het erop te wagen. Het is weer onze eerste dag dat we zonder beenstukken vertrekken. Het heerlijk fris nazomerweer waarvan we eten dat het straks weer loeiwarm zal zijn. Zonder problemen hebben we de eerste anderhalf uur gehad en zitten aan de koffie. Ik zit al een beetje nerveus op mijn gps te kijken, want over vier kilometer moeten we linksaf en zal blijken of het kan of niet. Na de koffie komen we aan op de T-splitsing. Yeah, gewoon verharde weg en nog mooi nieuw asfalt ook. We kijken elkaar glimmend aan en zeggen “no problem at all". We fietsen al neuriënd verder tot na 500 meter het asfalt op leek te zijn. Wat is dit nu voor ongein . Kuilen en grove stenen maken dat we plots hard in de remmen moeten om onze snelheid aan te passen aan dit hobbeldebobbelpad. We stoppen even om te overleggen. Maar er is geen goed alternatief. Doorgaan dus maar. Het is een vreemde weg waar zo af en toe een kwak asfalt is neergegooid en verder vooral bestaat uit putten, bulten en alles daartussen.

We komen uiteindelijk weer op verharde weg en vinden het eigenlijk wel ok. Het was toch een ‘easy day’ dus wat kan ons gebeuren? Even later moeten we op een kruispunt rechtdoor. Er staat een groot bord dat lijkt op een waarschuwing dat de doorgaande weg is afgesloten. “Wat betekent dat peligroso” vraag ik aan Fabienne. “Gevaarlijk en de weg is over 2 km afgesloten". Mwah, wij zijn niet voor één gat te vangen. Een weg die is afgesloten voor verkeer daar kunnen altijd wel twee fietsers door. We fietsen op een mooie weg die vol ligt met schapenpoep, dus we denken nog dat het tijdelijk afgesloten is geweest voor de schapen. Nee hè, het is niet waar hè. Na een paar kilometer geloven we onze ogen niet. De weg stopt voor een groot meer. Nou ja, de weg loopt eigenlijk het meer in. Ze hebben hier gewoon een heel groot gebied onder water later gelopen en dat niet doorgegeven aan mijnheer Google en mijnheer Garmin. Die weten niet beter of er loopt gewoon een weg. Aan de overkant zie je de weg weer uit het water komen. Wat nu? Er komt een Spanjaard aanrijden met een grote hoed in een stoere four-wheel drive en kijkt een beetje minnetjes naar onze ‘Hummers'. Terwijl we met handgebaren aangeven dat we wat willen vragen blijft onze stoere cowboy in zijn auto zitten. Fabienne loopt om en zegt dat we niet verder kunnen. Nou dat was geen nieuws voor onze Lucky Luck die met een grijns Fabienne aan kijkt. Hij vertelt Fabienne met veel handgebaren, slaat en passant zijn binnen spiegeltje een kwartslag in de rondte, duidelijk dat we terug moeten en op het eerste kruispunt rechtsaf moeten. Alsmaar rechtuit dan kom je van zelf in Don Benito. 

Wij gaan dezelfde weg weer terug. Weer door de schapenpoep. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel schapenpoep. Het plakt aan je fiets en het gaat overal tussen zitten. Vooral in je banden en onder je spatborden. En als je dan hard naar beneden rijdt vliegt de poep om je oren. Afstappen is helemaal uit den boze, want krijg je die poep tussen de SPD plaatjes en zie het daar maar eens tussen vandaan te krijgen. We volgen uiteraard het advies van onze cowboy en slaan rechtsaf. Mooi nieuw asfalt, daarom staat deze weg niet op google en mijn gps. Het is natuurlijk een nieuwe weg denken wij naïef. We hebben weer goede moed. Tot 3 km. WTF. Weer kuilen, stenen, keien en bulten.  Weer onverhard. Waarom kwakken die Spanjaarden nou 3km asfalt hier neer, met strepen en keurige lijnen als de weg 15km lang is. We zijn inmiddels gehard en het maakt ons niet meer uit. We komen uiteindelijk weer op een ‘black road', als we iemand voor ons de heuvel op zien lopen met een mountainbike. Het is een vriendelijke man die ons bewonderenswaardig aankijkt. We vragen hem of we hiervandaan naar Don Benito kunnen komen. Hij heeft een rood hoofd en kijkt heel moeilijk,  maar dat is meer van de inspanning om zijn fiets de heuvel op te duwen. Hij wil ons graag helpen maar moet even op adem komen. We moeten dus via de ‘carretera antiguo numero cinco’. Deze vriendelijke man legt ons precies uit hoe we parallel aan de nieuwe A5  moeten blijven rijden. Hij maakt met twee handen een dakje om aan te geven dat twee wegen bij elkaar komen. Onderaan de weg dus naar rechts. We dalen voor de man uit en gaan naar links. We horen de man roepen derecha, derecha, naar rechts, naar rechts dus. We stoppen en wachten even op hem en leggen uit dat we eerst in het dorp wat gaan eten. De man is weer buiten adem en wijst ons nog een keer de richting en rijdt stapvoets weg.

Na de lunch is het nog 40 km en nu alleen nog lekker asfalt. Althans dat denken we. Valt dat even tegen. De numero cinco is wel heel erg antiguo. Scheuren in het asfalt en de weg houdt heel vaak ineens op. Dan moeten we weer een stuk onverhard nemen en dat is steeds een heel steil stukje. Zo steil dat we een paar keer moeten afstappen. Uiteindelijk komen we bij het dorp Escurial. Dan weten we zeker dat het alleen nog verharde weg is naar Don Benito. We slapen in hotel Vegas Alta, een viersterrenhotel voor een prijs waar je bij ons een Fletcher voor hebt. Tja en er was niks anders in dit slaperige stadje.
Uiteindelijk staat de teller op 86km en 555 hoogtemeters en we zijn bekaf.