Kletsnat

We zaten gisteravond nog heerlijk buiten met een rioja en aten op het terras in korte broek en Fabienne in zomerjurk. We kunnen ons niet voorstellen dat het morgen (vandaag dus) ineens heel ander weer zal zijn. We zitten toch in Andalusië. We hebben uiteraard wel zo onze voorzorgsmaatregelen genomen. In de avond toch nog een keer weeronline gecheckt of het is bijgesteld. Zou kunnen niet waar? Nou nee hoor, vier druppels en windkracht 4, maar de ergste regen komt pas in de middag en in de ochtend vanaf 12:00 uur alleen miezerregen. 

We staan vroeg op al is het maar om de ergste regen voor te zijn die die in de middag komt. We gaan van start met lange broek en thermoshirt korte mouw onder onze fietsshirtjes. Én winterjack. Als we buiten staan is het nog schemerig maar het is nog droog hoewel het wel flink bewolkt is. We fietsen over de keitjes van de oude Romeinse brug de stad uit. We hebben er voor gekozen vandaag af te wijken van ons schema en niet de mooie toeristische route te nemen maar in één lijn, linea recta naar Zafra. Dat betekent over de N630. Dat is overigens een prima route waar ook een groot gedeelte van de Camino over gaat. Als het lichter wordt zien we ook meteen dat de donkere wolken langzaam maar zeker onze kant op komen. 

We zijn net een halfuur onderweg of de eerste druppels vallen al. Huh, het is net 09:00 uur. We twijfelen geen moment en trekken meteen regenjack en overschoenen aan. Fabienne kiest ook meteen voor handschoenen. Na een kilometer of tien gaan de sluizen open. En zoals altijd rijden we net in een open stuk met geen enkele gelegenheid om maar een beetje te schuilen, nog geen rietstengel te zien. Dus rijden we door. We hebben niet veel keus. Als we net het dorpje Torremejia  binnenfietsen, stoppen we voor een overdekt terras en besluiten we binnen even koffie te drinken. Als ik naar binnen loop merk ik dat mijn overschoenen niet van de goede soort goretex zijn gemaakt, want ik maak bij iedere stap slurpende geluiden. Er komen ook belletjes uit mijn schoenen. Waarschijnlijk nog sop dat in de sokken is achter gebleven. We hebben allebei nog een thermo met lange mouw in onze tas zitten en besluiten dit aan te trekken. Omdat we zo nat zijn moeten we elkaar helpen om ons shirt over ons hoofd naar benden te kijgen. De overwegend buitenlandse gasten in het café zitten grinnekend toe te kijken hoe we staan te worstelen. Na de koffie toch maar weer verder met nóg een regenjack er overheen aangetrokken.  We hebben nu twee thermoshirts aan, een fietsshirt en twee regenjacks over elkaar. Nu begrijpen wij ook wel dat die olijven ook moeten groeien en water moeten hebben, maar moet dat nu? Omdat we nog behoorlijk wat moeten klimmen hebben we het niet koud. We hebben het idee dat  we de ergste buien nu voor blijven. Achter ons vormen zich héél donkere wolken, met van die verticale sluiers omlaag. We kijken geregeld achterom, maar dat is in de wielerwereld een slecht teken. Nooit omkijken maar doorfietsen. We worden binnen een kwartier teruggepakt door de plensbui die ons achtervolgde. En weer geen dakje of schuurtje. Zelfs geen kliko om even in te gaan zitten. 

Rond half een zitten we rillend aan de koffie, weer op een overdekt terras. We eten een broodje en gaan volgens een oude indianentruck op onze handschoenen zitten om ze een beetje te drogen. Als we na de koffie en broodje vertrekken is het zowaar even droog. De oude indianentruck werkt dus niet als je handschoenen héél nat zijn. Dan heb je dus én natte handschoenen en een natte kont. Maar na een kwartier onderweg begint het weer te regenen. We zijn werkelijk in mum van tijd drijfnat. We hebben geen droge vezel meer aan ons lijf. De wind die vandaag fors zou zijn is inmiddels aangewakkerd tot 4 en soms 5.  En komt nog uit het zuiden ook. Dus pal tegen. We halen soms tegen de wind in maar 12 á 13 km per uur. Maar als je toch al drijfnat bent, hoe veel natter kan je dan nog worden. Nou dat kan hoor. Je hebt hier in Spanje ook hele sociale vrachtwagen chauffeurs die achter je blijven totdat ze je fatsoenlijk rustig met ruimte kunnen inhalen en bemoedigend even de claxon aanraken en een flinke duim omhoog steken. Maar je hebt ook hier van de pummels die ons op volle snelheid voorbij razen en dan een flink douchegordijn aan regen over ons uitsproeien. 
Langs de kant van de weg zien we geregeld de verkeersborden met de afstanden. Het is dan 172 km naar Sevilla. Met dit weer voor de komende twee dagen zakt de moed ons enigszins in de slurpende schoenen. Er is ook een treinstation in Zafra en al peddelend en keuvelend in zo’n spaarzaam droog moment hebben we al snel consensus bereikt om morgen vanuit Zafra met de trein naar Sevilla te gaan. 

Fabienne is altijd van de voorbereidingen en had thuis al uitgezocht waar de trein gaat, hoe je kaartjes moet kopen etc. Je kunt dat online doen maar je moet ook je fiets dan aanmelden in het online proces en dat was niet echt te vinden op de site. De site van de NS is zo slecht nog niet hoor. Dus dan maar eerst naar het station in de zoveelste plensbui. Geen mens te zien. Op een deur staat dat je bij de volgende deur naar binnen moet. Maar alle deuren zijn dicht. Een Spaanse loopt net als wij te zoeken en verbaast zich er ook over. Dan maar even vragen in het café aan de achterkant van het station. Er is geen medewerker meer aanwezig. Er is alleen maar een automaat en die staat in het gebouw binnen achter de deur. Dan nog maar een keer alle deuren proberen en ja hoor met wat bruut geweld gaat de deur piepend en knarsend open. De Spaanse rent ons voorbij naar de wc. Die had helemaal geen kaartje nodig, maar moest hoognodig. We gaan via de automaat kaartjes kopen. Nou ja Fabienne dan. Ik sta er dan quasi intelligent bij te kijken en kijk ook maar naar het scherm. Tjonge wat moet meneer Renfe (Spaanse NS) allemaal niet van ons weten. Naam, telefoonnummer, paspoortnummer van allebei. Dan door naar het betaalproces. Kaartje ervoor, pincode, groene button voor akkoord en dan gaat meneer Renfe nog een keer nadenken.  De raderen draaien, draaien, draaien en dan groot op het scherm ERROR. Nog net geen: ha ha ha. Het enige Engelse woord dat die kent. Pfff wat nu. De Spaanse is inmiddels van de wc en kijkt heel opgelucht en vraagt ons of het lukt. Nou nee dus. Ze  vertelt dat je ook in de trein wel kaartjes kunt kopen. Ok, dan maar naar onze Casa. We hebben het er koud van gekregen.

Als we bij onze Casa aankomen kunnen we gelukkig snel op onze kamer. Als ik naar binnen loop maken mijn voeten het geluid van een kikvorsman die net uit het water is gekomen. We snappen niet goed waarom een regenjack ‘regenjack' heet, want echt droog blijf je er niet in als je in de regen rijdt. We staan te soppen in onze kamer en kunnen gelukkig snel onder een warme douche. 
Via internet op onze iPad nog een keer kaartjes proberen te bestellen. En ja hoor gelukt. De dame van de Casa heeft de tickets ook nog even voor ons uitgeprint, die we naar haar hebben gemaild. Lekker ouderwets, maar je zal morgen maar zo’n onwillige conducteur hebben. Nu nog even afwachten of we nog een nachtje bij kunnen boeken in Sevilla. 
Nu maar hopen dat we vanavond ergens droog binnen kunnen eten. Onder een kachel of zo.