Trujillo, stad van de conquistadores 

Vandaag een dagje lanterfanten of lummelen in Trujillo. Een mooi plaatsje waar de twee opnamedagen voor de achtste episode van Games of Thrones al weer achter de rug zijn. We slenteren lekker door het dorp en starten met een café solo en een café Americano op het terras. Fabienne is van de cultuur, dus zij heeft een plattegrond met pijlen, cirkeltjes en ‘must have seen uitroeptekens' in haar hand als kompas voor de wandeling. We slenteren van gebouw naar gebouw. Het is echt heel indrukwekkend. Een klein dorp waar alle bezienswaardigheden op steenworp van elkaar liggen. Het kasteel staat, hoe kan het ook anders, boven op de heuvel boven Trujillo. Maar eenmaal boven heb je een fenomenaal uitzicht naar de vier windstreken. Het is meer dan de moeite waard.

Al wandelend scannen we meteen de restaurantjes onderweg en bekijken we waar we straks willen eten. Het moet in het blog niet steeds over onze gastronomische ervaringen  gaan, maar vandaag kom ik er niet onder uit. Het hoogtepunt tot nu toe. De Spanjaarden nuttigen tussen de middag hun belangrijkste maaltijd dus doen wij, als we niet op de fiets zitten, daar aan mee. We hebben een chique uitziend restaurant gezien en begrijpen van de ober, die werkelijk sprekend op onze Danny Vera lijkt, dat het restaurant pas om half twee open gaat. Als we net na half twee aan komen lopen is het halve terras al bezet. We kiezen een mooi tafeltje met uitzicht op Plaza Mayor. Wat bijzonder in Spanje is dat er geen menukaarten meer zijn. De menukaart zit op de tafel geplakt en is niet groter dan een postzegel. Hier is het wat chiquer en we krijgen een fotolijstje met vier postzegels. Het zijn QR codes die je kan scannen met je smartphone en dan de menukaart downloaden. Super makkelijk. We kiezen voor een dagmenu van 16 euro. Waarom ik de prijs zo expliciet vermeld blijkt zo meteen.

We krijg een entrante, primero plato, segundo plato, postre, vino, agua, pan. Mwah, zou je zeggen. Dat kunnen ze nou wel zeggen. Eerst zien en dan geloven, zeggen wij in Holland. Nou dat kan.
De primero, een amuse zeggen wij, moet bijna met een karretje worden gebracht. Het is een tortilla ter grootte van een leuke frisbee en zo dik als een mandarijn. En daarbij nog een grote salade. Danny zet er meteen een fles wijn naast en maakt die geroutineerd open. Wij kijken elkaar aan en vragen ons af of dit wel voor onze tafel is. Misschien is het de bedoeling om een puntje af te snijden en een glaasje wijn in te schenken. De tortilla is zo lekker dat we al snel een tweede puntje nemen terwijl we eerst even verontschuldigend rond kijken hoe de andere tafels met de frisbee omgaan. Nou daar doen ze niet zo voorzichtig. Onze buurman zit in de frisbee te hakken alsof de open haard moet worden aangemaakt. Dat maakt de Bourgondiër in mij los. Het is ook wel heel lekker. De wijn ook trouwens. Een lekkere Ribera uit de streek Extremadura. En het is er weer voor, en ons prominent uitzicht op het Plaza Mayor verplicht ons haast wijn te drinken. Zou die hele fles ……

Na de ‘amuse’ komt de salmorejo (dikke koude tomatensoep) voor Fabienne en de gegrilde pepers met tonijn voor mij. De salmarejo zit in een kom waar bij ons de soep aan tafel de soep uit wordt geserveerd. We eten niet alles op want we vrezen voor de segundo. De vrees was gegrond. Een grote bacalao (kabeljauw) voor Fabienne en drie flinke stukken gegrild vlees voor mij. Man, man, man hoe komt dat op. We doen ons best de segundo een beetje te rekken. Het geeft ons ook iets meer ruimte nog een wijntje in te schenken. Als we zo toch een fles bij moeten betalen is dat maar zo. Je wordt wat makkelijker na een paar wijntjes, niet waar.
We zien dat we bij het goede restaurant terecht zijn gekomen. De terrassen links en rechts naast ons zijn nog steeds verlaten terwijl bij ons alle tafels bezet zijn. Er staan zelfs weer mensen in de rij te wachten op een tafeltje. Danny rent in en uit. Tijdens het rennen zakt het mondkapje soms een beetje naar beneden. Hij heeft verdikkeme nog net zo’n flagrant snorretje ook zoals onze Danny. Die obers hier werken allemaal zo hard. Zo lijkt het.

Het nagerecht is ook al niet te versmaden. Tarta de queso  (kwark taartje) en een leche frita (letterlijk gebakken melk). Ruim twee uur later zitten we echt bom en bomvol en kunnen we geen pap meer zeggen. We snappen nu dat de Spanjaarden dan een siësta houden. Danny ziet met voldoening dat we alles op hebben, behalve die joekel van een tortilla dan. Als we Danny om de rekening vragen rent hij als een rollercoaster naar binnen en springt even later met drie treden tegelijk weer de trap af. 34,00 incl. twee koffie. Dikke fooi gegeven natuurlijk. Gelukkig hebben ze hier niet zo iemand van Unilever die raaskalt dat toch echt alles de komende maanden een paar procentjes duurder moet worden hoor. Echt waar. Hij had het natuurlijk liever niet gedaan, maar hij kon helaas echt niet anders. Echt waar. Kan er niets aan doen. Echt waar. Benzine is hier ook gewoon nog €1,45 hoor.

We schrijven de blog al uitbuikend aan de rand van een minizwembadje bij ons appartement. Je kunt nu gerust stoppen met lezen, of als je nog wat serieuze informatie van Fabienne wilt, lees dan gerust verder😂.

Van Trujillo wordt vaak gezegd, dat het de mooiste stad van Extremadura is. Niet alleen vanwege het Plaza Mayor en het hoog op een heuvel gelegen robuuste castillo maar bovenal dankzij de smalle steegjes die via het centrale plein in verschillende richtingen omhoog kronkelen. Veel van de fraaie paleizen en herenhuizen die de stad rijk is, zijn rechtstreeks het gevolg van de vele roemruchte conquistadores die uit Trujillo komen. Het Castillo bovenop de heuvel is gebouwd door de Moren in de 13e eeuw en ziet er indrukwekkend uit. Daar gaan we het eerst naar toe. We hebben een prachtig uitzicht op de oude stad.
In Trujillo zijn opvallend veel conquistadores en militairen geboren die op avontuur gingen naar de Nieuwe Wereld. Sommigen daarvan keerden schatrijk terug uit Amerika en lieten in hun geboortestad weelderige paleizen bouwen. Tot de meest aansprekende figuren behoort zeker Diego García de Paredes (1468-1533), in zijn tijd de bekendste Spaanse militair vanwege zijn uitzonderlijke fysieke kracht en ontelbare heldendaden. Hij nam deel aan talrijke veldslagen waaronder de Italiaanse oorlogen en de veldslagen tegen de Turken op de Donei. Een andere bekende veroveraar uit Trujillo was Francisco de Orellana (1511-1546), de eerste Europeaan die de Amazone afvoer, goed voor een afstand van 6000 kilometer. Maar met afstand de bekendste conquistador uit Trujillo is natuurlijk Francisco Pizarro (1476-1541). In 1532 versloeg deze meedogenloze veroveraar de Inca's en wist het vervolgens te schoppen tot onderkoning van Peru (ja Ruud, toch moet ik hier ook weer Peru noemen). Hij veroverde Peru op de Inca’s via de stad Cuzco en stichtte daarna Lima (dat lag zo handig aan de zee) waar hij uiteindelijk is vermoord. Pas in 1977 vond men in de kathedraal van Lima een verzegeld kistje met zijn schedel. De conquistadores namen op hun veroveringstocht ook ziektes mee zoals de griep en de pokken, waaraan veel Inca’s zijn gestorven.

Met een groot ruiterstandbeeld op de Plaza Mayor is Francisco Pizarro nog steeds prominent aanwezig. (Koert: In Spanje laten ze de standbeelden van hun conquistadores blijkbaar staan). Een kopie van dat beeld staat in Lima, de hoofdstad van Peru. Pizarro heeft ook een plaats in Peru opgericht met dezelfde naam als zijn geboorteplaats. Dat deden de conquistadores wel vaker. Zo bestaat er een Trujillo in Peru, een Mérida in Venezuela en in Mexico en een Cáceres in Brazilië.
 Het mooie Plaza Mayor zit vol met restaurants en terrassen onder arcades waar het overdag heerlijk koel is en 's avonds zie het er verlicht prachtig uit. Trujillo is ook bekend om de verschillende kazen die hier worden verkocht. Overal in de winkeltjes liggen ontiegelijk veel soorten ronde kaasjes. Begin mei verandert het plein in een ware kaasmarkt wanneer de beroemde Nacional del Queso wordt gehouden. 

Op het Plaza Mayor ligt ook het Palacio de la Conquista, het mooiste herenhuis van Trujillo. Het paleis werd betaald door Hernando Pizarro, de broer van de beroemde veroveraar van Peru. Een bijzonder detail op de gevel vormen de hoofden van de broers en hun Incavrouwen.  Een en al pracht en praal in Trujillo. Aan het eind dan de dag is alles van Game of Tbrones weer opgeruimd en kunnen we nog even genieten van een rustig Trujillo. Morgen weer op de fiets voor de laatste etappes naar Sevilla.