Lanterfanten in Mérida

Vandaag blijven we een dagje in Mérida. Even niet fietsen en de stad bekijken. Het schijnt de moeite waard te zijn. Het was gisteren nog lang onrustig in ons wijkje. Ergens in de stad was er een popconcert van de plaatselijke Bløf of zoiets en dat was goed te horen.

 
Na ons ontbijt zeult Hans de fietsen weer naar beneden en gaan we Mérida bekijken. De stad heeft zo’n 60.000 inwoners. Mérida is een stad met een enorme Romeinse geschiedenis. Mérida werd in 25 v. Christus gesticht door de Romeinse keizer Augustus en heette in die periode Eremita Augusta. Het was een verre uithoek van het grote Romeinse rijk. Het was de hoofdstad van Hispania Lusitania, een gebied dat zowel een deel van Portugal als Extremadura omvatte. Het was zeer strategisch gelegen tussen vruchtbare valleien en was goed verdedigbaar. Emerita Augusta groeide uit tot één van de belangrijkste steden in het Romeinse Rijk en had goede wegverbindingen met Lissabon, Córdoba en Zaragoza. In 713 kwam de stad in een zware periode terecht nadat de Moren grote delen van de stad verwoesten. Mérida werd pas in 1230 weer terugveroverd van de Moren en kwam weer in christelijke handen. De Moren hebben de stad Mârita genoemd wat later weer Mérida werd. Er zijn veel goed bewaarde monumenten. Sommigen staan op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

 
Als we om een uur of tien de stad inrijden is het nog doodstil. De Spanjaarden zijn nog niet ontwaakt. We gaan eerst naar het Anfiteatro Romano en het ernaast gelegen Teatro Romano. Je koopt hier 1 toegangskaart van 16 euro en dan mag je in alle bezienswaardigheden. Wel zo makkelijk. Er staat al een klein rijtje en hier moet je 2 meter afstand houden en een mondkapje dragen. Het valt ons trouwens op dat de mondkapjes hier nog heel gewoon onderdeel zijn van het dagelijks leven. In de restaurants, hotels, winkels moet je een mondkapje op en ook in het straatbeeld draagt nog zeker een derde van de mensen een mondkapje. 
Het Anfiteatro is indrukwekkend. Het heeft wat weg van het Colosseum in Rome. Het werd in het jaar 8 na C. aangelegd en er konden 14.000 bezoekers in. Een soort Ahoy dus, maar dan in de open lucht. Grote delen ervan zijn nog in tact. Je kunt zowel in de arena als op de ring lopen. Het publiek was destijds gescheiden in drie klassen. Hoe hoger je sociale klasse was, hoe hoger je mocht zitten. Er waren destijds drie ringen, nu is alleen de onderste ring nog in tact.
De gladiatoren moesten in de arena vechten op leven en dood. De gemiddelde leeftijd van een gladiator was 27 jaar. Als je ouder werd, dan was je wel een hele goede vechter. Ook slaven en gevangenen waren soms gladiator. De dood of de gladiolen, dachten zij waarschijnlijk. Beter maar vechten dan slaaf te zijn of in de gevangenis te zitten.

 
Naast het Anfiteatro ligt het Teatro Romano dat in 18 v C. is gebouwd. Het was oorspronkelijk bedoeld voor vergaderingen van de gemeenteraad. Ook werden er muziekuitvoeringen gegeven. De tribune is mooi in stijl hersteld en er worden nog steeds concerten gegeven. Totaal kunnen hier 6.000 toeschouwers in. 

 
Vervolgens gaan we naar Templo Diana. Het ligt helemaal verscholen tussen nauwe straatjes. We vragen de weg een keer aan een Spanjaard en hij wijst ons keurig de weg. Blijkbaar rijden we een rondje, want even later botsen we bijna tegen hem op. Nog een klein stukje verder en dan naar links.
Alleen de façade van de tempel is nog in tact. Het heeft wel een hele bijzondere geschiedenis. Het is door de Romeinen gebouwd, vervolgens hebben de Moren er een gebouw overheen gebouwd.

 
En dan eerst een koffie op Plaza España voor we gaan lunchen. De Spanjaarden worden ook langzaam wakker en je ziet de lege terrassen langzaam voller worden. Wij passen ons deels aan, aan de gewoonte en gaan ook pas om 14.30 uur lunchen. We hadden al een groot en druk terras gespot, en onze logica is altijd dat daar waar het druk is, het eten ook goed moet zijn. Maar nu nog een tafeltje scoren. Ik zie twee tafeltjes aan elkaar, waarvan er maar eentje bezet is en een ouder echtpaar zit. Daar mogen we vast wel bij komen zitten. “Perdoneme”, vraag ik voorzichtig, maar na drie keer proberen, kijkt de vrouw me boos aan en zegt ze dat ik in de ‘cola’ moet gaan staan. Oh, ik moet dus in de rij wachten totdat de ober ons een tafeltje aanwijst. Gelukkig weet ik dat cola dus rij betekent, maar die rij hebben we dus helemaal niet opgemerkt. Hans dacht dat ons gevraagd werd of we soms al een cola wilden. Afijn, dan maar in de rij. Na een kwartiertje krijgen we een tafeltje. Het is ons hier in Spanje al opgevallen dat je bijna nergens een menukaart krijgt. Op de hoek van de tafel staat een QR code die je moet scannen en dan heb je de menukaart in PDF op je telefoon. Nu denken we in Europa dat we modern en efficiënt zijn, maar in China hebben ze dat al een tijd. Dan bestel en betaal je ook nog via je telefoon. Komt er alleen nog een Chinees om je eten te brengen. Tja voor sommige werkzaamheden blijven gelukkig toch nog mensen nodig. En weer verbazen we ons over hoe druk het is. Alle tafeltjes op alle terrassen dus allemaal gewoon bezet. 

 
Na de lunch maken we onze culturele tour af. We fietsen naar het Circo Romano, oftewel het Circus Maximus. Het is de plek waar vroeger de paarden en wagenrennen werden gehouden. Het terrein was destijds 400 meter lang en 100 meter breed en had plek voor 30.000 toeschouwers. Wat we nu aantreffen is eigenlijk niet veel meer dan een ovaal grasveld maar het geeft nog een goede indruk hoe immens groot het Circo Romano is geweest. In het bezoekerscentrum krijgen we via animaties een beter beeld. Hans krijgt meteen zin om als we thuis zijn naar de film Ben Hur te kijken. Zou die op Netflix nog te vinden zijn? Als laatste fietsen we naar het indrukwekkende aquaduct. Hoe dichterbij we komen hoe meer herrie we horen. Een hardrockbandje is aan het oefenen. Volgens een politieagent voor het concert van vanavond. Van 18.00 tot 01.00 uur. En het ligt vlakbij ons appartementje.