Easy going door de olijvenstreek

Gisteravond zijn we aangenaam verrast in ons hotel toen ons werd gevraagd en min of meer dringend aanbevolen om het dagmenu te nemen. Oké doen we. In het mooie restaurantgedeelte met tv’s aan drie muren krijgen we een tafeltje. Gelukkig staan de tv’s op dezelfde zender. De vulkaanuitbarsting op La Palma is hier natuurlijk  topic news. We kunnen zelfs kiezen wat we willen eten. We nemen heerlijke salade met tonijn vooraf, bacalao (kabeljauw) als hoofdgerecht, een heerlijke flan of cheesecake met een goede koffie na. Dat waren de lekkere dingen. Het kannetje witte wijn dat we erbij kregen dient in de winter volgens mij ook als koelvloeistof bij de naastgelegen garage. De kleur van de wijn is ook dubieus. Net als gisteren trouwens, maar we dachten: we geven de moed niet op en nemen nog een keer vino blanco. Nou het was eigenlijk vino amarillo, geel dus. Maar de bacalao salsa picante was heerlijk en de nagerechten waren prima. Nou eten die Spanjaarden allemaal heel laat, dus komen ook wij pas half negen binnen. Dan rammelen we van de honger na een dag fietsen. Alles wordt dan weer wel in een moordend tempo opgediend, zodat je 21:30 voldaan weer buiten staat. Dat je dan voor samen €20,00 moet afrekenen is verbazingwekkend. Wat doen wij bij ons dan niet goed? Of misschien beter, hoe krijgen die Spanjaarden het voor elkaar.

We vinden het geweldig tof dat zo veel mensen ons blog lezen. Het is en blijft heel leuk om jullie reacties te lezen, en dat houdt zeker bij ons de moed erin om te blijven schrijven. Ook na lange dagen fietsen schrijven we eerst ons blog. Dat er dan ook nog volgers zijn die zich echt proberen te verplaatsen in het gebied waar we rijden is helemaal fantastisch. Je reageert tenslotte niet voor niets met “Maar nu de hamvraag. Hoe zit het zadel". Dan heb je echt affiniteit met het gebied waar we doorheen fietsen. Het gebied van de ‘Jamon Iberia'. Een van de beste gedroogde hammen van Spanje. Wel een goeie (ham)vraag. Het zadel is OK, maar het is geen Brooks B17 natuurlijk. Ondanks de new high tech energy gel die in het zadel zou zitten, de eerste twee dagen toch last gehad van mijn zitbotjes. Ook hadden mijn billen niet de indruk op comfortabele gelkussentjes te zitten. Maar alles went. Dag drie ging al beter al was dat een héél rustig dagje met 48km. Maar het is vakantie hè. En inderdaad Fabienne fietst op een Lidl trekkingbike zadel van 7,99, na voor zo’n driehonderd euro aan andere zadels te hebben geprobeerd. Dit jaar nog maar weer eens een extra investering gedaan van 7,99, want er kwam een klein scheurtje in. Soit!

We fietsen de Zilverroute ofwel de Via de la Plata. Deze route is de 1000 km-lange pelgrimsroute van Sevilla naar Santiago de Compostela. De Zilverroute volgt de oude romeinse weg de Via de la Plata die liep van Sevilla naar Astorga. Volgens de overlevering werd over deze weg zilver vervoerd naar Sevilla. Onder de overheersing door de moslims werd deze weg door de christelijke pelgrims gebruikt op weg naar Santiago. Deze pelgrimsroute is uitgegroeid tot een begrip binnen Spanje. De oorspronkelijke route is geschikt voor wandelaars en mountainbikers. De gewone route loopt er in de buurt en doet ook sommige onverharde stukken aan. Wij fietsen ruim de helft van de route tot Salamanca en dan gaan we via een andere route weer terug naar Sevilla. De Zilverroute werd een van de ‘caminos’ (pelgrimswegen) naar Santiago, nadat in de Middeleeuwen het verhaal werd verspreid dat er een graf was gevonden van de apostel Jacobus. Later verscheen daar de beroemde kathedraal. Over de oorsprong van de naam doen echter verschillende verhalen de ronde. Plata betekent inderdaad zilver. Maar de herkomst zou ook door de eeuwen heen een verbastering geworden kunnen zijn van het Arabische woord ‘balata’ en dat betekent ‘verharde weg’.

Vandaag rijden we een perfecte route tussen de olijfbomen. Het wemelt hier van de olijfboomgaarden. Omdat het hier zo enorm uitgestrekt is, is er ook een beperkt wegennet. Zo hier en daar een onverharde weg om bij de landerijen te komen, maar die dan wel weer door Google Maps als weg wordt aangeduid. Daar ben ik nu dus twee keer ingetrapt. Vandaag geven mijn Garmin en de Pocket Earth app op de IPhone een afslag naar links. Maar nu kijken we even verder op het schermpje en maak ik met twee vingers het kaartje even iets kleiner. Mwah langs deze mooie rustige asfaltweg is het iets langer maar komen we er ook. Fabienne is het zowaar meteen met me eens. De wegen zijn uitstekend en met weinig verkeer is het heerlijk fietsen. Het navigeren met de Pocket Earth app op de IPhone en de Garmin Edge navigatie op het stuur is voor mij  perfect. We hebben nog geen kaart gebruikt. Het lijkt wel een cockpit op mijn stuur met al die apparaten.

Als we na een foto stop weer opstappen, worstel ik met mijn schoen om in te klikken in het SPD pedaal. Fabienne rijdt natuurlijk onverschrokken door. Al zwalkend over de weg probeer ik mijn schoen in het pedaal te klikken. Als ik dan toch maar afstap zie ik dat ik een schroefje onder mijn schoen voor mijn SPD plaatje ben kwijt geraakt, waardoor het SPD plaatje is gedraaid. Oef, wat nu? Fabienne heeft inmiddels ook door dat ik al een tijdje niet meer op de fiets zit. Als ik op één been en één schoen in mijn hand naast mijn fiets probeer te balanceren, heeft ze al snel door dat het iets met mijn schoen moet zijn. Joh. Gelukkig heb ik altijd gereedschap en wat onderdelen bij me. Nu de vraag? Heb ik ook SPD schroefjes? En warempel ik heb thuis twee SPD schroefjes bij het gereedschap  gestopt. We kunnen gelukkig verder.

Onderweg lunchen we gezellig op een bankje in een dorpje. We hebben broodjes, Iberico ham, koffie, een mandarijn en een bakje yoghurt na. We hebben alles uitgestald en genieten in het zonnetje van de lunch. Omdat we in een straatje zitten dat een beetje als doorgaande route wordt gezien van dit dorpje worden we veel begroet door de Spaanse bevolking. Ongeacht wat de mensen zeggen zeg ik altijd maar gewoon “Gracias, mucho gracias". Maar dat schijnt niet goed te zijn als ze “goede middag”, “wat een lekker plekje hè" of “waar gaan jullie naar toe?" Tegen ons zeggen. Tja, je kan ook niet alle talen spreken. Maar als Fabienne zich bijna in haar mandarijn verslikt, weet ik dat het niet goed was. 

We komen nauwelijks andere fietsers tegen. Het groepje Spaanse mannen en de eerste dag een Duits koppel. Af en toe zien we wandelaars. Ze moeten per dag lange afstanden afleggen, want niet overal is er een albergo of een hostel. Sommigen met zware bepakking, anderen met een slechts een klein rugzakje. Het teken van de jakobsschelp zien we wel vaak in de dorpen om de juiste richting te wijzen. Wel erg leuk is dat heel veel Spanjaarden die we tegenkomen ons een ‘buen camino’ wensen.
We arriveren al vroeg bij Casa Ruy Lopez, een leuke B&B met een alleraardigste eigenaresse, in een klein steegje in Zafra. Een mooi plaatsje om door de kleine straatjes te fietsen en op een terras een cerveza te drinken met de gebruikelijke tapas natuurlijk.