Yoghurtijs als ontbijt

Gisterenavond zijn we in het restaurant aan de overkant van het bungalowpark gaan eten. Een andere keuze was er niet, want anders moesten we 3 km naar het dichtstbijzijnde dorp fietsen en dat leek ons niet zo verstandig. Anders dan in Nederland is het hier ‘s avonds pikkedonker. 

Gisterenavond hadden we uit het vorige dorp ons ontbijt voor vanochtend meegenomen. Dat ontbijt is altijd hetzelfde. Yoghurt en brood met jam. We worden steeds handiger en hebben vanuit Nederland muesli meegenomen om de yoghurt wat op te leuken, dat vult tenminste wat. En ook wat kleine cupjes Hero confiture, dat smaakt ook weer beter dan de Thaise blubbergelei, wat als jam moet doorgaan. Samen met een zakje Nescafé en wat fruit kunnen we samen genieten van ons ontbijtje.

Ai jakkes, als we de yoghurt en het water voor onderweg uit de grote Amerikaanse ijskast halen, hebben de potjes en de flessen een ander modelletje gekregen. Alles staat gespannen bolrond en is stijf bevroren. Het water maakt niet uit, dat ontdooit straks snel genoeg. Maar ja wat te doen met de yoghurt. Dan maar eerst een boterham met nu nog onze confiture. Later in de vakantie wordt het die prut van hier. Dan maakt het niet meer uit welke smaak of kleur we kopen want het smaakt allemaal precies hetzelfde. Het brood is hier van dat Bums brood, superweek en je kunt zo wel een halfje brood opeten. Dat vinden de Thaien waarschijnlijk zelf ook dus hebben ze er voor het gemak hele dikke boterhammen van gemaakt, in een halfje brood zitten vijf boterhammen. De yoghurt ontdooit voor geen meter, dus dan toch maar een beetje proberen te prakken en zo te eten met de muesli en verdraaid het smaakt heerlijk. Zo lekker zelfs, dat we vermoeden dat er wel een Italiaanse ijsmaker hetzelfde in Thailand moet zijn overkomen, en dacht: ‘zo ik heb een nieuwe recept en dat is kassa. Je pakt yoghurt een beetje suiker en dan hup zo de vriezer in’. Yeap, yoghurt ijs. 

We fietsen vandaag 75 km over leuke binnenwegen richting de Mekong. De weg gaat net als gisteren weer langs suikerrietplantages en rijstvelden, palmolieplantages en veel door rubberplantages. De weg wordt wel wat heuvelachtiger en in de verte zien we al de heuvels die tegen de Mekong liggen. Dat rubber stinkt geweldig. Waar het precies naar ruikt is lastig uit te leggen, maar de Thaien zelf vinden het ook stinken. Ze knijpen in hun neus en trekken er een vies gezicht bij. Ook al spreken we geen Thais, dit begrijpen we ook.

Na 50 km komen we langs een soort wegrestaurant. We kijken even nieuwsgierig in de ‘keuken’. We wijzen wat vlees aan waarvan wij denken dat het eerst een kip is geweest en proberen dan met handen en voeten uit te leggen dat we graag ‘fried rice with chicken and vegetables’ willen eten. En warempel, even later staan er twee mooie bolletjes goed gevulde rijst voor onze neus. 

Bij dit ‘wegrestaurant’ ga ik (Fabienne) nog even naar de wc. Ik hoor een hoop kabaal en ik denk “oh shit nee hè”. Op zich geen gekke gedachte in een toilet, maar als ik achterom kijk ligt mijn km-teller in het toilet. Ik was even vergeten dat ik mijn km-teller achter in mijn broekband had gestopt. En nu zie ik dus ook dat ding daar liggen. In de toiletpot. Het toilet oogt vrij schoon en ik graai voorzichtig met twee vingers de km-teller eruit. Gelukkig hebben we al gegeten. Met veel zeep en water spoel ik mijn handen en km-teller af en ook nog maar even met desinfecteergel alles desinfecteren. Dat gebeurt me hopelijk niet nog een keer, wat stom. ‘Waarom stop je dat ding dan ook in je broeksband?’, horen we jullie denken. Dat zit zo: de km teller loopt niet altijd gelijk met de aangegeven km’s in het boekje. Als er dan een herkenbaar punt komt, zoals dit restaurant, halen we de teller er even af, zodat de km’s op de teller weer gelijk lopen met de kilometers in het boekje. ‘Maar ja, waarom dan achterin je broeksband?’ Omdat het signaal van de zender zo sterk is dat als je de km-teller gewoon vasthoudt of in je voortas stopt, de teller gewoon doorloopt.

We rijden weer verder. Even later zien we rubbervellen te drogen hangen. Even kijken en een foto maken. Als we het terrein oplopen horen we werkgeluiden en zien we mensen aan het werk. Zo nieuwsgierig als we zijn, trotseren we de blaffende honden, en lopen de werkplaats op om toch even te kijken. Hier zijn de mannen en vrouwen het rubber aan het bewerken en het is leuk om te zien hoe het gaat. Het rubber, dat wordt aangeleverd in grote aan elkaar gekleefde wit/bruine bollen uit de potjes die aan de bomen hangen, wordt eerst verwarmd en dan als het vloeibaar is in een bak met stalen platen gegoten. De vierkante betonnen bak wordt gekoeld met water. De dikke plakken rubber van zo’n 2 cm dik worden vervolgens steeds door een wringer gehaald. Na drie verschillende wringers (het lijkt wel een beetje op het maken van lasagne met de pastamachine van Jamie Oliver, maar dan wat groter), blijven er lange plakken over. Die worden vervolgens in de zon te drogen gehangen. De matten voelen en ruiken ook echt als rubber nu. Leuk om te zien.

We komen aan in het dorp Sangkhom. Een langgerekt dorp aan de Mekong. Vanaf ons terras van onze hotelkamer kijken we zo op de Mekong en de heuvels van Laos aan de overkant. Leuk! Vier jaar geleden hebben we 7 weken gefietst van Noord Thailand, naar Laos en verder door naar Cambodja. Het eerste deel waren we met Fred en Gera en eindigde de tocht dus hier aan de overkant. Daarna zijn we zelf stroomafwaarts gefietst naar Cambodja, nu fietsen we de komende dagen stroomopwaarts langs de Mekong naar noord-Thailand. 

We zitten in een heel leuk complex aan de Mekong. Het uitzicht is prachtig, maar..... we zitten direct naast het restaurant en het is vandaag zaterdag. Dat betekent dat de Thaien er zelf ook veel opuit gaan. Om vijf uur is het al rumoerig. We zijn benieuwd wat dat gaat worden vannacht. 

In het restaurant heerst al een opgewonden stemming. In de ene zaal zitten veel mensen in een oranje polo en aan een andere lange tafel zitten Thaien met een rood shirt en allemaal een carnavalesk hertengewei op hun hoofd. In iedere groep staat een Thai mee te zingen met een tekst op een groot scherm. Welke melodie je aanhoudt, schijnt niet uit te maken merken we al snel. Er wordt met een overtuiging gezongen alsof ze de nieuwe Frank Sinatra of de nieuwe Whitney zijn. Wie ook zingt het klinkt voor geen meter. Het doet zeer aan onze oren, maar ook wij blijven vriendelijk lachen en klappen soms mee. Bij iedere groep staan op een grote tafel heel veel cadeaus opgestapeld. Dit is echt het eindejaarsfeest voor twee bedrijven. Er wordt door een medewerkster een lootje getrokken met een naam erop. Die komt dan naar voren en kiest een cadeautje voor degene die het lootje heeft getrokken. Dus je moet hier het hele jaar opletten dat je geen vijanden maakt onder je collega’s, anders zou je nu wel eens het kleinste lulligste pakje kunnen krijgen. Alles gaat gepaard met een hoop gegil en gekrijs. Tussendoor krijgt iedere medewerker ook nog een enveloppe van de baas (een vrouw😂).