Laatste fietsetappe

Vandaag hebben we onze laatste fietsetappe en dat is een korte van maar 30 km. Eerst gaan we nog een bijzondere tempel bekijken in Lamphun.We laten onze bagage staan in het hotel en fietsen al vroeg naar de tempel.

Lamphun wordt al sinds de 7e eeuw bewoond en werd gesticht door Chinezen die zich hier vestigden aan de rivier. Lamphun was ook onderdeel van het Lanna Koninkrijk, dat gevestigd was in het huidige Noord-Thailand uit de 13e tot 18e eeuw.  Een van de voornaamste historische bezienswaardigheden van Lamphun is de midden in de stad gelegen oude tempel vernoemd naar de voormalige naam van de plaats: Hariphunchai. De 46 meter hoge gouden chedi torent hoog boven alles uit en werd in 1044 gebouwd door koning van het toenmalige koninkrijk Hariphunchai. In 1443 werd  de chedi door de koning van Chiangmai gerestaureerd. Ook is er een enorme grote gong uit 1860 te zien. Als je daar op wilt slaan dan doe je dat naar goed gebruik drie maal. De eerste maal uit eerbied voor Boeddha. De tweede maal gedenk je de goedheid van Boeddha en de derde gongslag is een soort gebed waarbij je aan Boeddha om wijsheid vraagt.

Het is nog heerlijk rustig als wij door het tempelcomplex lopen en we kunnen in alle rust genieten van de serene stilte. Verderop in het complex begint er wat drukte te ontstaan. Iemand legt ons uit dat vandaag een feestdag is ter ere van het oogsten van de rijst. Overal staan er kraampjes met rijst en andere gewassen. Om 10 uur begint hier een ‘organic market’. Een Thai bij een standje staat boven een vuurtje koffie te branden. Hij doet dat in een soort van ouderwets steelpannetje. Hij moet de hele tijd schudden om de koffiebonen weer niet te laten verbranden. Het is een heel ritueel. Na een minuut of tien beginnen de bonen heel erg te roken en laat hij ze afkoelen. Wij staan geïnteresseerd te kijken en mogen zijn koffie wel proeven. Dat laten wij als echte koffieliefhebbers natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. We krijgen de koffie in een langwerpig smal glas. Het is heel donker en het smaakt heerlijk. Het is een project van de oude koning Bumiphol om jongeren te leren hoe ze koffie moeten verbouwen. Het is een project uit de heuvels van Chiang Mai. Als we laten merken dat we de koffie lekker vonden schenkt deze Thai nog een keer in. De koffie is gratis, maar we mogen een donatie doen voor het project. Dat doen we natuurlijk.

We hebben genoeg gezien en gaan onze bagage ophalen in het hotel. In een kleine twee uur rijden we naar Chiang Mai over hele leuke kleine weggetjes, bruggen en sluisjes. We kunnen pas in 1400 uur in het hotel inchecken en vlak voordat we er zijn proberen we nog wat te eten. We stoppen bij een restaurant en dat blijkt een Chinees te zijn. “Goh, ook wel weer lekker, na al dat Thais eten”. Het is een fors restaurant.

We parkeren onze ‘Hummers’ naast het hotel in het zicht vanuit het restaurant. Ze hebben echt een heel uitgebreide kaart maar we willen even iets eenvoudigs eten voordat we zo inchecken. We bestellen een cola en de juffrouw vraagt of we ijs willen. Natuurlijk willen we ijs want het is heel warm en zo zien we er waarschijnlijk ook uit. Even later komen de cola’s. “Oh solly no ice”. Huh, zo’n groot restaurant en dan geen ijs. “Ok, no problem”. De cola is behoorlijk koud. We bestellen allebei een noodle gerecht. Een met chicken en een met beef. We hebben eigenlijk best wel trek en we zijn vlak bij ons hotel. Even later komt de juffrouw naar ons tafeltje “Oh solly, no beef”. Huh het menu staat vol met beef-gerechten en dan nu geen beef. “Ok no problem, two dishes with chicken”. We kijken elkaar aan, maar we hebben geleerd ons niet meer te verbazen.

Evan later komt onze Thaise weer naar ons tafeltje “Oh solly, no noodle”. “Ok now we have a problem, what kind of restaurant is this"? “Oh solly”. Ja ja dat weten we nu wel. We betalen de cola en gaan verder op zoek naar ons hotel.

Als we op de beschrijving en gps vlakbij ons hotel komen krijgen we allebei een soort van déja vu. Vier jaar geleden zijn we onze Thailandreis vanuit dit hotel begonnen. Een goed hotel met een lekker zwembad, dus een prima verblijf voor de laatste twee dagen. Bij het inchecken gaat het ook niet vlekkeloos. “You are expected tomorrow”. “Yes we know, but we have send you an e-mail for one extra day”. De dame blijft stug volhouden, maar wij ook. Ze gaat toch maar even kijken in het kantoortje achter de balie. “Oh solly, you have send an e-mail”. Ja dat zeiden we toch al.

We vragen aan haar of er nog fietsdozen zijn van andere AWOL klanten. Ze heeft wat goed te maken, en is allervriendelijkst. Ze loopt mee naar de opslag en daar staan heel veel dozen. “You can choose yourself”. Er staat een doos van iemand die zou terugkomen op 19 februari 2019. “I think he is not coming back, I think”. Fijn, dan hoeven we niet op zoek naar dozen. Van AWOL beginnen nog twee reizen hier. Van Chiang Mai naar Bangkok en van Chiang Mai naar Laos. Die reis hebben we zelf vier jaar geleden gedaan.

Bij de lunch die we aan de overkant van het hotel gebruiken komen we in gesprek met een Duitse jongen die perfect Engels spreekt. Dat kom je niet zo vaak tegen zeggen we hem en maken hem een compliment voor zijn Engels. Hij komt uit Berlijn en heeft zijn Engels toch gewoon op school geleerd. Hij heeft een week met zijn vrienden gereisd, die op wereldreis zijn, en hij gaat morgen terug. Hij heeft vandaag een fiets hier gehuurd maar vond het allemaal wel heel druk en hectisch. Nou als je dit al druk vindt, dan moet je vooral niet gaan fietsen in Azië adviseren we hem.

De rest van de middag relaxen we lekker aan het zwembad. Er zitten nog wat anderen ook aan het zwembad. De rust wordt verstoord door een Japans echtpaar van middelbare leeftijd. Zij heeft een soort wedstrijdzwempak (modelletje Ada Kok) aan en hij een zwembroek met Manga graffiti poppetjes van een bekende Japanse striptekenaar. Lekker hoog opgetrokken tot in de taille zodat sommige poppetjes er ineens heel gek uitzien. Als je dat te vaak doet helpt een lychee ook niet meer, denken wij. De man zwemt erop los. Het lijkt wel of hij traint voor de OS in Tokio. Maar na elke baantje spuugt hij een vette rochel in het water en spettert de rochel dan met zijn handen wat weg.

We worden het spuugzat (leuke woordspeling). We hebben al een keer hé hé geroepen, maar ja dat verstaat onze Japanner niet. We weten ook niet zo goed wat hé hé in het Japans betekent. Ook een Nederlands stel is het zat en roept de zwembadbewaker. “Sir, Sir, he is doing it into the rooster”. De bewaker snapt eerst niet wat er aan de hand is en kijkt hulpeloos. “Yes he is doing his nose into the water” en trekt een vies gezicht en houdt haar neus vast. Kijk, dat begrijpt onze Thaise badmeester. Hij geeft de Japanner een ernstige vermaning. Hij mag spugen in de tuin, maar niet in het zwembad. "En doe je broek goed", zie je hem denken.

Hans heeft ook de andere lychees vanmorgen maar weggegooid.