Grootste chedi van Thailand

Vanochtend werden we weer gewekt door een paar hanen. William had ons er al voor gewaarschuwd dat ze een hoop kabaal zouden maken. We staan op tijd op, want we hebben toch een pittige dag voor de boeg, niet heel lang, maar wel eentje met een lange en stevige klim.

Het ontbijt staat al voor ons klaar en William heeft echt zijn best gedaan voor ons. Hij schuift meteen aan bij ons ontbijt. Ok. Hans vraagt zich in gedachten “wat is erger zo vroeg in de ochtend; gewekt worden door de hanen of William”. Maar het is erg leuk om met hem te praten en hij doet erg zijn best om heel goed en duidelijk te articuleren. Het wordt daardoor een beetje zangerig Engels en hij eindigt al zijn zinnen met ‘you knoooow’. Iedere keer als je hem wat vraagt (tja je wilt toch het gesprek een beetje op gang houden) zegt hij al nadenkend: “ok, allright” en komt dan met een uiteenzetting alsof we in college zitten. Hij vindt het hartstikke leuk om zijn Engels weer eens te oefenen en vindt het fijn om dat met Nederlanders te doen omdat zij goed Engels praten. Van Spanjaarden en Portugezen die Engels praten verstaat hij niet zoveel. William heeft gestudeerd in Bangkok en kwam van goede huize. Zijn ouders konden hem in ieder geval laten studeren en daar is hij hen erg dankbaar voor. Hij heeft gewerkt aan een universiteit in Bangkok en is na zijn pensioen teruggegaan naar zijn geboortedorp om voor zijn ouders te zorgen. Dit kolossale en koloniale huis heeft hij speciaal daarvoor laten bouwen. Het is echter zo groot dat hij maar kamers is gaan verhuren. Momenteel woont zijn neef in een van de kamers en heeft hij nog twee arme studenten uit een bergdorp een dak boven het hoofd gegeven. William geeft elke dag bijles aan 60 kinderen, die op de secondary school zitten. Hij heeft er een speciaal klaslokaaltje voor laten bouwen achter zijn huis, waar zo’n 30 kinderen in kunnen.

Ook William vertelt dat het met de economie in Thailand niet meer zo goed gaat. Was het jaren lang een van de de sterkst groeiende economieën van Zuid-Oost Azië met zo’n 5 tot 7 procent groei per jaar, nu is de groei maar 2 procent. Veel Thaien gaan werken in Brunei en Singapore voor het grote geld, terwijl er ook ruim drie miljoen andere Aziaten weer in Thailand komen werken voor werk wat de Thaien zelf niet meer willen doen. Het gaat dan om vooral om inwoners uit Laos, Cambodja en Myanmar. Erg leuk om zo weer wat te weten te zijn gekomen over Thailand. Maar wat een volksverhuizingen allemaal om elkaar aan het werk te houden.

Als we ‘s-morgens klaar staan in de tuin om te vertrekken zitten we eerst nog even in de ‘William foto-sessie’. Foto met Wiliam voor de fiets, achter de fiets, met Fabienne, voor de boom, enz. Als we eindelijk de tuin uit kunnen geeft William ons nog mee dat het vandaag niet zo’n zware dag is. We zijn volgens hem zo in het plaatsje Li en is het niet zo steil klimmen. Maar ja, in de auto ziet een klim er vaak niet zo lastig uit. We moeten toch 750 hoogtemeters overbruggen en de klim is zestien kilometer lang. De gemiddelde percentages zijn dus niet al te steil gelukkig, want zo met de zon brandend in je rug is het al met al toch zwaar genoeg.

Onderweg is er nog een mooie bezienswaardigheid, namelijk de hoogste chedi (pagode) van Thailand en die zien we inderdaad al in de verte als we het pasje hebben genomen.

We rijden door een heel stil gebied en als we dan afslaan rijden we ineens op een gigantische oprijlaan van gouden buffels op palen. Het is een prachtig gezicht zo’n oprijlaan, maar waarom in hemelsnaam zo’n circus hier in de ‘middle of nowhere’. Aan het eind van de enorme oprijlaan staat de gigantische chedi. Zo’n indrukwekkende chedi zou je verwachten in een miljoenenstad zoals Bangkok of Chiang Mai maar niet hier. We blijven ons over dit land verbazen. We begrijpen er ook helemaal niets van waarom het twee dagen geleden bij de hele grote boeddha in de buurt van Tak zo ontzettend druk was en bij deze prachtige chedi er alleen twee Nederlanders op de fiets rondrijden. En het is vandaag toch ook nog zondag, een dag waarop de Thaien vrij zijn.

De chedi genaamd Mahathat Chedi Sri Wang is de tempel van een bergstamdorp. Voordat de chedi werd gebouw had een monnik de buffelmest gevonden van boeddha nadat hij was gereïncarneerd als de buffel van Bodhisvasta. We verzinnen dit niet hoor🧐. Vandaar ook de buffels bovenop de zuilen in de oprijlaan. Ook dit ontwerp lijkt op de beroemde  Shwedagon pagode in Yangon in Myanmar. De hoogte is ruim 64 meter op een oppervlakte van 40 x 40 meter en is daarmee de grootste chedi van Thailand. De pagode is omringd door 48 kleine pagoda’s. Indrukwekkend is het wel.

We gaan weer verder en vlak voor onze eindbestemming gaan we nog even lunchen. We vragen om gebakken rijst met kip en ei. Het is deze keer niet zo heel smakelijk en er liggen ook nog wat plakken lever bij. Het lijkt wel bruine plamuur. Het ziet er echt heel smerig uit. Er loopt een hond rond en nu eens eentje die aardig doet tegen ons. De dazer kan in de tas blijven. Hans, onze dierenvriend pur sang, wil dit beestje we een goede dag bezorgen. Zijn stukjes lever en andere stukjes ondefinieerbaar vlees verdwijnen onder tafel. Ik wil mijn vingers nog niet kwijt dus ik voer de hond de lever met mijn chopsticks, nadat ik zelf klaar ben met dat gegoochel met die stokjes en klaar met eten ben natuurlijk. Hij vindt het heerlijk.

Van de kokkin krijgen we een zak met vruchten. Het is een forse zak met bruine kogels.  Het lijken net seuters. Voor degenen die niet uit de Hoeksche Waard komen: dit zijn hele kleine krielaardappeltjes die met schil en al zijn gebakken. We hebben werkelijk geen flauw idee wat we ermee moeten en kijken wat onbeholpen in het rond. De kokkin ziet onze vragende blik legt het uit. Je breekt het vruchtje kapot en dan zit er een klein rood vruchtje in. We denken eerst nog aan een lychee, maar het is toch heel anders. In dat vruchtje zit dan weer een grote pit. Het vruchtje wat je op moet eten is het velletje rondom de binnenste pit. Wel heel veel gedoe om niets. Het is nog minder dan een krent. Maar het is wel lekker en we mogen de hele zak meenemen.

We kiezen vandaag voor het tweede resort waar we langs rijden. Het eerste was mooier met een fantastische ‘view’, volgens de receptionist, maar het tweede is leuker en beter gelegen. We hebben een leuke bungalow met een onlangs mooie gerenoveerde kamer. Als we buiten op ons terrasje zitten, kijken we naar bouwactiviteiten aan de overkant waar weer een nieuw resort wordt gebouwd. Wij zitten te puffen en aan de ijskoude cola, terwijl de mannen betonijzer aan het buigen zijn met dikke sweaters, handschoenen aan en zo’n bivakmuts op die Hans afgelopen week niet op durfde te zetten. En het is 34 graden hè.