Lycheeplantages op weg naar Lamphun

Heeft Hans gisteren zich helemaal misselijk gegeten aan die gedroogde lychees, was hij meteen helemaal gedesillusioneerd van de reactie van Koert. “Het werkt dus niet volgens Koert” hoor ik Hans mompelen achter zijn tablet. “Kolere die man heeft er wel heel veel werk van gemaakt zeg, die heeft echt heel uitgebreid onderzoek gedaan”.  Even later kiepert hij de gedroogde lychees ergens in de vuilnisbak. “Zo lekker waren ze trouwens ook niet, en wat een gedoe om ze te eten”. 

Onze een na laatste fietsetappe is nog een pittige. Toch nog ruim 80 km. We fietsen naar Lamphun en dan morgen is het een beetje uitrollen naar Chiang Mai, zo’n 30 km. 
We gaan de hoek om bij ons resort en na 600 m is het al klimmen. Lekker zo koud uit bed, maar we hebben het zo warm. De fietstocht vandaag is weer prachtig. We fietsen door kleine dorpjes op betonweggetjes, soms een stukje onverhard en veel langs de rivier Ping. Het eerste deel is behoorlijk heuvelachtig en we rijden dwars door lycheeplantages. Om het op zijn Cruyffiaans te zeggen: je hebt het pas door als je het ziet. En inderdaad, we zien overal lychees aan de bomen hangen. We stoppen even waar een paar vrouwen op de grond tussen de bomen zitten om de lychees te sorteren en de grootste bladeren van de takken af te doen. Op de markt zie je ze hier liggen nog aan de tak. Twee mannen lopen met hun handen op de rug een beetje te kijken hoe de vrouwen dit doen en we krijgen een paar takken vol met lychees mee. Het is trouwens overal in Azië hetzelfde met die mannen. De takken met lychees binden we allebei achterop de bagagedrager. Leuk om dit te zien! Een paar kilometer verderop zien we een paar grote machines en dat blijken de lycheedrogers te zijn. Grappig is wel dat deze machine de lychees ook nog op grootte sorteert en de lychees dus ingedeeld worden in AA, A, B en C categorie.
Tussendoor peuzelen wij af en toe een lychee op. Hans wat meer dan ik dus. Volgens Hans moet je eerst in de vrucht knijpen zodat die barst, dan maar een klein stukje van de schil eraf halen en dan een beetje knijpen en dan ploept het vruchtje er zo uit. Ja, dat lijkt wel makkelijk, maar bij mij ploepen ze alle kanten op behalve de kant die ik wil. 

We rijden de laatste twee dagen door een enorm tempelrijk gebied. Overal waar je kijkt zie je tempels en boeddhabeelden, vaak op een heuvel. Het is onbegonnen werk om overal te stoppen. Dat doen we dus alleen nog bij hele bijzondere. We komen langs een mooie witte pagoda met boeddhabeelden erin. Als we die staan te bewonderen, komen er wat mensen naar ons toe. Altijd leuk en er is er altijd wel eentje die wat Engels kan brabbelen. Terwijl Hans foto’s maakt, eet de brutaalste van het stel van de lychees van Hans zijn fiets. Niet een of twee. Nee hij staat zich behoorlijk te goed te doen aan Hans zijn vruchtjes. Als Hans terug komt, stopt hij met eten. Een monnik wil heel graag met Hans op de foto. Hans heeft zijn oranje shirt weer aan vandaag, en blijkbaar vinden de monniken dat leuk.  

We gaan weer verder, we schieten niet echt op vandaag door al het stoppen. We doen twee uur over de eerste 25 km en als je er dan nog 55 moet, moet je wel een keer opschieten. We fietsen nu over een stuk met hele steile heuvels (tot 12 procent) en afdalingen. In ons boekje staat de tip om dan zo hard mogelijk te dalen, zodat je door de vaart al weer een heel eind de heuvel op bent gekomen. Nou die tip hadden ze ons niet hoeven geven. Dat noemen wij al jaren de Gera techniek. Wij hebben twee fietsvakanties gedaan met onze vrienden Fred en Gera. Gera heeft nogal een hekel aan klimmen en had snel door hoe je zo snel mogelijk een heuvel op moet fietsen. Als een kamikaze ging ze dan met wapperende haren naar beneden, schakelde even een tandje bij naar de zwaarste versnelling, en dan was ze al weer bijna boven. Ik, de betere klimmer in de bergen, kon het daar echt niet van haar winnen. Zo doen wij dat dus ook, sinds die tijd. Maar ik moet het bij dit soort heuvels ook afleggen tegen Hans.
Gelukkig is het laatste deel van de tocht weer redelijk vlak en komen we toch nog vroeg in de middag in Lamphun. Er staan heel veel hotels (deze keer geen resorts) in het boekje en we gaan er vijf bekijken. Het eerste is vol, terwijl alle sleutels van de kamers op het bord hangen. Een ander is te ver van het centrum. In het volgende is niemand te bekennen. Numer vier is ‘so so’ en uiteindelijk vinden we nummer vijf wel ok voor een nachtje.

Lamphun is een bijzondere plaats met een paar mooie bezienswaardigheden. 
Omdat het morgen maar 30 km is naar Chiang Mai gaan we morgen een paar tempels bekijken. Een oude tempel ligt tegenover het hotel en doen we alvast vanmiddag.

We bezoeken de historische Wat Chamadevi, een tempel uit de 12e eeuw. We komen aan de praat met een paar mensen uit Thailand en Singapore en natuurlijk moeten ook zij met ons op de foto. Er moet zo onderhand een hele serie foto’s van ons in Thailand zwerven.

Het eten was een beetje raar voor ons doen. We zijn niet zo moeilijk en we vinden het al snel goed. Door ons hotel werden we verwezen naar de ‘night market’. Bij de vraag voor een restaurant stond de man heel bedenkelijk te bekijken. Wij dus naar de night market. Leuk en gezellig. Allerlei kraampjes met eten. De gekste dingen werden er gefrituurd, waaronder ook insecten. Hans wijst nog eens naar de dikke larven die wij gisteren waarschijnlijk hebben gegeten “Kijk maar, ze hebben ook van die harde schilletjes”. Ik krijg zo wel heel veel trek in eten. We lopen maar snel verder. Keuze genoeg, maar wat is veilig om te eten. Ineens zien we een Thai pizza’s bakken in een airfryer. Yeah een pizza! Naast zijn kraam bestellen we allebei een ananas shake. Met onze pizza en shake even verder tussen allemaal Thaien gegeten. Lekker zo’n pizza zeg. We zitten wel voor de kraam met de gefrituurde insecten.