Al vroeg in Zhongdian

Hier in China is alles van Google geblokkeerd dus we hebben geen google zoekmachine, geen whats-app, geen Facebook en geen e-mail. We hebben allebei een gmail account dus geen contacten via email. Maar we hebben gelukkig ook nog een oud werkend upc-mail account (nu Ziggo). Dus wij hebben dat account weer in ere hersteld en gebruiken dat nu in China. Daar hebben die Mao-mannetjes dan weer mooi niet van terug. Wij kunnen dus gewoon mailen via onze upcmail. Krijgen we potverdrie gisteravond een mail van Ziggo. Ik denk eerst nog, leuk Ziggo wenst ons fijne reis of iets van die strekking. Nee ze berichten ons dat ze ons account uit veiligheidsoverwegingen hebben geblokkeerd omdat ons account is gehackt. Gehackt???? Ze hebben gezien dat er e-mails uit China zijn verstuurd dus het zal wel gehackt zijn. Nee, nee, nééé, slimmeriken. We zitten zelf in China. Ons account is niet gehackt! Wij hebben zo'n moeilijk en ingewikkeld wachtwoord dat we het zelf niet eens kunnen onthouden. En dat wachtwoord hebben jullie zelf verzonnen! Maar geen nood, Ziggo helpt je weer op weg. Jaja. “U kunt uw account weer deblokkeren, maar dan moet u zowel het wachtwoord van Ziggo als dat van UPC wijzigen”. En dat in China??

Nou we zijn gisteravond ruim anderhalf uur bezig geweest omdat internet erg traag is maar ook omdat de link niet werkte die die mafkees van Ziggo ons heeft gestuurd.. Maar ons e-mail account werkt weer. En alle eer naar Fabienne!

Vanmorgen om half acht stond onze chauffeuse klaar voor het hotel met een grote spiksplinternieuwe four-wheel drive. Echt spiksplinter nieuw, met net 5000km op de teller. Mooie lekkere dikke car, maar daar gaan geen twee fietsen in natuurlijk. Toch proberen natuurlijk. Fiets samen achterin gehesen. Nou de helft hangt er nog uit hoor. Of ik het stuur kan draaien? Ja, maar daar wordt de fiets natuurlijk niet korter van. Ze wijst naar de wielen en zegt iets in het Chinees tegen een man die een helpende hand biedt. Ik ga het Chinees al beter begrijpen. De wielen moeten eruit. Dat wil ik liever niet, dus ik schud al nee voordat ze het me heeft gevraagd. En trouwens dan nog passen er geen twee in. Onze kordate dame bewijst wel degelijk pit te hebben. Ze scheurt een kartonnen doos open die achterin de auto staat en legt het karton op het dak. Ze zal toch niet…..  Even later staat ze op het dak en gebaart of we de fietsen even aan kunnen geven. Echt, spikspliternieuw die auto hè. De fietsen worden op het dak vastgesjord met een touw. Ik zie dat ze prima liggen, maar stop er voor de zekerheid een van de tassen tussen. Het weer ziet er heel dreigend uit en de kans op regen is 80%, boven verwachten ze sneeuw. Ook wij hebben onze zwaktes, en overleggen nog even of onze geweldige deal van gisteren nog mooier kan worden. In de sneeuw fietsen op 3200 meter heeft wel wat, maar betekent ook dat het rond de 0 graden is. We geven snel toe aan onze zwakheden en vragen via Google translate of ze ook door kan rijden naar Zhongdian, ook wel Shangri-La genoemd. Ja hoor geen probleem. Onderweg blijkt dat we de juiste keuze hebben gemaakt. We vinden het niet een hele spectaculaire route en het regent ook nog af en toe. Op de pas va 3200 m vraagt ze nog even of we het zeker weten en gebaart dat we even een foto kunnen maken. Even snel dan, we weten niet hoe snel we weer de auto in moeten springen.

Ze zet ons keurig af in Zhongdian. Als we uitstappen beseffen we pas echt hoe koud het is. Het is hier op 3285 meter 4 graden. We trekken alles aan waar we snel bij kunnen en wat verantwoord is om midden op straat aan te trekken. We rijden vier kilometer terug naar de rotonde om de goede route op gpx te krijgen. Ze zullen bij AWOL wel denken: zo die gasten fietsen hard omhoog.

We hebben een heel leuk hotel gevonden, dankzij het routeboekje van AWOL.  Een Tibetaans hotel. Dat is voor ons ‘een beetje thuiskomen’. We voelen ons hier meteen thuis. Een prachtig boeddhabeeld staat naast de receptie. Er staat een zweverig muziekje op, de houtkachel staat te loeien en we krijgen heerlijke ginger tea. Helemaal into Himalaya sferen. De eigenaar, een Tibetaan, spreekt perfect Engels. “You are early”, zegt hij. Als we vertellen dat we ons hebben laten brengen met een taxi zegt hij: “Oh you cheated. It can happen sometimes”. “But I think you made the right choice, the weatherforecast for today is bad”.

Na de lunch gaan we het Songzenlin klooster bezoeken. Het grootste Tibetaans-Boeddistische klooster van Yunnan. We kunnen kaartjes kopen in het hotel en de eigenaar legt uit hoe we er moeten komen. We kunnen volgens hem beter met de bus gaan, die vlakbij het hotel stopt. Altijd leuk in het buitenland met het OV. We moeten bus 3 hebben, die net wegrijdt als we aankomen. Maar geen probleem. Een kwartier later komt de volgende bus al. Een elektrische! Je hoort hem nauwelijks aankomen. De prijs voor een busritje is 1 Yuan, slechts 14 eurocent. Bij de buschauffeur staat een potje en daar stop je gewoon het geld in.

Het Songzenlin klooster is een imposant complex, met verschillende gebouwen. Het wordt ook wel het kleine Potala paleis genoemd naar het echte Potala klooster van Lhasa in Tibet.

We moeten een hoge en steile trap op en op een hoogte van 3300 m merken we dat aan onze ademhaling. Je kunt hier zelfs een grote spuitbus kopen met zuurstof. We dachten al: wat moet die Chinese vrouw in de bus toch met die grote bus haarlak….

We bezoeken alle kloosters, de een nog groter dan de ander. Binnen zijn prachtige kleurrijke fresco’s te zien en enorme grote verschillende gouden boeddhabeelden. Het complex is in 1679 gebouwd en in twee jaar tijd was het al klaar. Twee belangrijke Dalai Lama’s hebben hier gewoond. We hebben zeker twee uur nodig om alles te zien. Als we weer beneden zijn komt er net een grote groep westerse toeristen aan. We horen meteen: “Tjemig, moeten we die steile trap daar op. Nou dat ga ik echt niet doen! Geen denken aan”. Een stuk of veertien verschrikte gezichten met vooral veel grijs haar kijken angstig omhoog naar het klooster. Wij proberen ze moed in te praten dat het echt wel te doen is en dat het echt de moeite waard is. Twijfelend gaan ze op weg naar de trap, waarbij een man met wandelstok al bijna over de eerste ongelijke steen languit gaat. Voor de trap stopt de hele groep en van een afstandje zien we dat er druk wordt overlegd. Sommigen hijgen al voordat ze één tree hebben genomen. Wij eten ondertussen, het tafereeltje aanschouwend, ons mandarijntje op en zien dat de helft terugkomt. Alleen van het heen en weer lopen naar de trap moeten sommigen al aan het zuurstof, zo lijkt het.

We gaan op ons gemak terug naar ons hotel. Drinken ginger tea bij de potkachel met nog steeds een heerlijk Buddha muziekje.  We gaan de deur niet meer uit en eten ‘s-avonds heerlijk Tibetaans.