De weg is weg

Om te beginnen vinden we het superleuk dat zo veel mensen ons blog volgen en een reactie schrijven. We kijken iedere dag uit naar de reacties en zitten samen na het fietsen op bed te lezen. Allemaal reuze bedankt voor de support. Dat geeft ons ook weer de energie om elke avond een verslagje te schrijven.

We gaan vandaag op tijd op pad na een heerlijke rustdag in Lijiang. Als we even voor achten door Lijiang lopen is het gelukkig nog heel rustig. Het is niet eenvoudig om met onze fietsen door het dorp te lopen met allemaal trapjes en bruggetjes. Ook de keien waar de straten mee zijn bestraat dateren uit, heel lang terug, en er ligt er niet een gelijk. En wij weten nu dat het niet makkelijk lopen is met fietsschoentjes.

Als we bij het waterrad, het bekendste herkenningspunt van Lijiang komen, moeten we    nog even een foto maken. Het komt hier niet vaak voor dat je een foto kunt maken zonder andere mensen. We zien niet veel mensen op dit tijdstip. De eerste dame die aankomt wil wel een foto maken. Tjonge, hoe moeilijk kan het zijn. Hebben we weer geen beentjes op de foto.

We rijden Lijiang uit door de poort die voor ons wordt open gemaakt. Het is ‘s-morgens best fris. We schatten een graad of 8 à 9, dus we starten met windstopper aan. Het is wel prachtig weer, strak blauw en zonnig. We rijden de eerste kilometers door een mooi landschap met prachtige uitzichten. Het is fascinerend om de witte toppen van de bergen om ons heen te zien. We zien dat de regen van twee dagen geleden een laagje verse sneeuw op de bergen heeft gegeven. We komen door en langs leuke en mooie Naxi dorpen. Het is een lekker dagje fietsen vandaag met ruim 900 meter klimmen en iets meer dalen. Zodra de zon sterker wordt kunnen we rond 10:00 uur al in t-shirt rijden.

‘Ga bij een kruispunt met restaurantjes naar rechts’, staat in ons fietsboekje. We knijpen allebei vol in de remmen in de afdaling op het kruispunt, want we lezen allebei de routebeschrijving. Maar de weg is weg. Echt weg. We kunnen nog 100 meter en dan is er echt geen weg meer. Tja daar staan we dan. We gokken op het volgende kruispunt honderd meter verder en dan een beetje dezelfde richting proberen op te komen. Dat is een gloednieuwe weg die eerst dezelfde richting op gaat, maar dan van de oorsronkelijke weg afzwaait. We zien op de gps dat we straks wel weer in de buurt moeten komen van de oorspronkelijke route. We dalen behoorlijk op de nieuwe weg en even later zien we de oude weg die onder de nieuwe weg doorgaat. Maar er is door de werkzaamheden geen enkele mogelijkheid om bij de weg te komen, die zes meter lager ligt. En de weg die we moeten hebben gaat echt de andere kant op dan de weg waar we nu op zitten. Dan nog maar een stukje doorrijden.  

Even later komen we langs een groot verkeerspunt dat ze nieuw aan het aanleggen zijn. We overleggen wat de beste optie lijkt. De chinezen die daar aan het werk zijn zien ons als ‘lastig sta in de weg’ en lopen om ons heen zonder iets te zeggen. We gokken op een afslag die onder de weg doorgaat. En verhip, even later zitten we weer op de route. Het gaat hier zó snel dat als we volgende week hier weer langs rijden het zo maar anders kan zijn.

Het is onderweg nu zo mooi en het weer is uitnodigend dus moeten er wel foto's worden gemaakt. Ik stop en roep naar Fabienne dat ze door kan rijden. “Ik kom zo wel” roep ik stoer. Nou gaat dat fotograferen bij mij nog niet zo snel (ik heb nog niet zo lang een nieuwe camera) dus ik lig een stuk achter. En ja hoor, ik hoor een pruttelkarretje achter mij dichter bij komen. Deze kans kan ik niet laten lopen en dan laat ik als ik bij Fabienne ben toch gewoon weer los. Heeft ze toch niet door. Op het pruttelwagentje zit een oud Chinees echtpaar, dat verbaasd omkijkt. “wat heb ik nu aan mijn kar hangen” moeten ze gedacht hebben. Maar de vrouw kan er wel om lachen. We moeten net 4 kilometer klimmen met 5%. Als pruttel en ik bij Fabienne komen, komt het slechte in mij boven. Waarom zou ik loslaten? Het is nog 2 kilometer naar boven. Ik blijf hangen en kijk over mijn rechterschouder om naar Fabienne te roepen dat ik boven wel wacht. Huh, Ik zie haar niet. Ik kijk nog verder om en verlies bijna controle over mijn stuur. Hoor ik ineens “hoi”. Hangt ze lachend aan de andere kant van de pruttel. Als we samen een kilometer gelift hebben laten we los. Het is wel lekker zo naar boven rijden, maar de uitlaatgassen van die ouwe pruttel zijn te slecht voor ons.

Rond etenstijd zien we een mooi restaurant. Er staat een groepje mensen voor de deur, dus vraag ik of er iemand Engels preekt. Een sportieve meid die net al bewonderend naar onze fietsen keek zegt meteen yes. Zij is een Koreaanse en ook een fietser. Niet nu, maar ze heeft al in bijna alle landen in Azië gefietst en ook in Europa. Ze woont in Seoul, dus toen we vertelden dat we hierna nog naar Korea gaan, wilde ze ons wel helpen bij het bestellen. Fabienne loopt met haar naar de keuken en even later hebben we een heerlijke maaltijd voor ons staan. Oeps, tuinboontjes eten met chopsticks is wel voor gevorderden. Maar we zijn er al aardig bedreven in. Slechts drie tuinboontjes zijn tussen de stokjes uitgeploept en liggen op de grond. We zitten hier trouwens op van die ieniemienie kinderstoeltjes. Het is werkelijk geen gezicht.

We komen rond 15:00 uur aan in Qiaotou en gaan meteen bij het eerste hotel even kijken. Het hotel ligt lekker prominent aan de hoofdstraat en is makkelijk voor de boodschappen die we voor morgen nodig hebben. Voordat we bij het hotel naar binnen willen, worden we al bestormd door mensen die ons een excursie naar de Tiger Leaping Gorge willen aanbieden. Ze kunnen ons ook met de auto brengen, met de fiets er bij. Nee we gaan eerst het hotel regelen en we fietsen morgen naar Zhongdian. Daar kunnen ze ons ook naar toe brengen. “Very far and very heavy”, zegt er eentje die zowaar Engels spreekt. Binnen vraagt de Chinees van het hotel mijn paspoort en of ik achter zijn desk wil komen zitten. Hij moet een registratieformulier invullen met mijn gegevens uit het paspoort en het visum. Dat lukt hem niet. Hij weet niet waar de gegevens staan in het paspoort die moeten worden ingevuld. Ik weet weer niet wat waar en op welke plek wordt gevraagd. Deze act voor twee heeft een hoog amusementgehalte met alleen maar spraakverwarringen. Hij wijst steeds druk met een vieze vinger op het beeldscherm met de Chinese tekens, waar ik natuurlijk helemaal niks van snap. Uiiteindelijk lukt het ons samen de gegevens in te vullen. Maar ik vraag me af of ik als nationaliteit nu wel de Nederlandse heb. Hij is in ieder geval opgelucht dat het er allemaal instaat.

Op de kamer bekijken we het routeboek voor morgen. We moeten morgen naar de hoogvlakte van Zhongdian. Dat is weer 2000 meter klimmen naar 3285meter!! Dat is wel weer heel zwaar. Dat zien we allebei wel in. We moeten ook een beetje aan ons zelf denken en kijken naar de opties die we hebben en wat we nog gaan doen. De dag erna is een relatief korte dag van 34km. Op de hoogvlakte zelf naar Zhongdian willen we eigenlijk wel fietsen omdat je daar door en langs Tibetaanse dorpjes komt. We hebben een idee: we fietsen morgen twee dagen in één keer, maar we laten ons een stukje wegbrengen zodat we de hoogvlakte zelf morgen nog kunnen fietsen. We zetten al vast wat onderhandelingszinnen via Google translate in onze telefoon en zoeken de dame buiten op die ons zonet aansprak. We moeten even onderhandelen, maar uiteindelijk komen we eruit. Ze brengt ons morgen 07:30 uur 43 kilometers weg richting Zhongdian. Daarvandaan fietsen we dan in een keer naar Zhongdian. We zijn allebei tevreden met de deal. Nu nog maar afwachten of ze er morgen ook echt staat.  

We gebruiken hier heel vaak Google translate om ons verstaanbaar te maken. De Chinezen gebruiken een andere Chinese app, maar die werkt hetzelfde. Het werkt op twee manieren. Of je typt de tekst in, maar inspreken kan ook. Je kiest uiteraard de taal waarin je de vertaling wilt hebben. Als je inspreekt zie je zowel de ingesproken taal als de vertaling. Je kunt dat nog even checken of het inspreken goed is gegaan. Twee jaar geleden gebruikten we het ook al, maar toen hadden nog niet alle Chinezen de app op hun telefoon. Nu allemaal. Je moet natuurlijk wel Wi-Fi hebben,  maar je kunt ook zinnetjes opslaan op je telefoon. Super handig! En niet de opnameknop ingedrukt houden als je per ongeluk nog zegt: “ze snappen er hier werkelijk niks van…” ;-)