We verlaten de kust

Vandaag een pittige etappe. We gaan volgens het boekje 1587 meter klimmen. En we gaan de kust weer verlaten. We gaan het binnenland weer in en dat betekent voor het eerst in Korea pittig klimmen.

Maar de eerste 27km volgen we de kust nog. We worden eerst nog heel netjes om een marinehaven heen geleid. Daar zie je helemaal niets van. Het is dat we weten dat er een haven is, maar zien doe je helemaal niets. Er is altijd wel spanning in dit land. Zeker nu Noord-Korea weer aan het schieten is met langeafstandsraketten. Oké, die dingen ploppen dan wel met een boog doelloos ergens in het water, maar toch wel spannend als je hier zo langs de kust rijdt. Kim Jong Un zal er maar net eentje een klein beetje verkeerd hebben afgesteld, heb ik ineens zo'n raket in mijn fiets hangen. Gelukkig merken wij er onderweg weinig van.

Wel zijn ze heel intensief bezig met het versterken van de kustlijn. Wij denken dat het te maken heeft met het risico van een tsunami en de stormen door de klimaatverandering. Overal zie je langs de kust bordjes waar je naar toe moet lopen als er een tsunami aan komt en waar je dan veilig bent. Enerzijds geeft dat een veilig gevoel, maar aan de andere kant besef je ook voortdurend dat het risico van een tsunami aanwezig is. En iedereen die mijn zwemkwaliteit kent, begrijpt dat ik voortdurend de tsunamibordjes in de gaten houd en regelmatig richting Japan kijk. Zuid-Korea neemt ook maatregelen tegen de steeds zwaardere stormen. Ze verzwaren de kust hier met een soort betonnen cornuco's. Er worden er wel duizenden van gemaakt en voor de kust gedrapeerd. Ogenschijnlijk heel willekeurig neer gekwakt, maar ze liggen heel tactisch overal om de golven te breken en de dorpjes te beschermen tegen de steeds hogere golven. De hele kustlijn ligt werkelijk helemaal vol. Ja het weer verandert ook hier. Gisteren hebben we gezien hoe ze gemaakt worden. Ze hebben hele grote mallen die ze ter plekke vol spuiten met beton. Even laten drogen, mal eraf schroeven, en je hebt er weer eentje.

Het is jammer dat die Koreanen niet wat meer werk maken van de kust. De kust waar we vandaag langs rijden lijkt veel op de kust van Joegoslavië en Corsica. De kust zou hier veel meer geëxploiteerd kunnen worden. Maar de behoefte is er hier waarschijnlijk niet, en wij kijken er met een andere  bril naar.

We hebben wel al heel veel plezier van de fietspaden die overal zijn aangelegd. Soms is het ook juist leuk om gewoon door de dorpjes te rijden zoals vandaag. Maar we hadden vandaag een fietspad dat gewoon niet te fietsen was. Zijn ze ergens langs de kust begonnen met een fietspad, en komen ze uit bij een rotspartij. Tja, ik zie die Koreanen dan denken: En nu? Nou gewoon: even een stukje omhoog, trapje omhoog, even scherp de hoek om, trapje af en weer verder op de weg. Oh ja?? Heb je dat zelf dan geprobeerd te fietsen? Is niet te doen hoor.

Ook vandaag komen we weer veel sportfietsers tegen.  De Koreanen fietsen veel maar het niveau is nou niet om naar huis te schrijven. Doe ik dus ook niet. Maar wel geinig is het om met die gasten even een stukje mee te rijden. Zeven fietsers (4 wielrenners en 3 mountainbikers) haalden ons in op het vlakke stuk. Dan moeten we partij kunnen geven dachten we allebei. We lieten ze voorbij gaan, maar sloten snel aan bij de laatste. Bergop hebben we natuurlijk geen schijn van kans, maar vlak konden we goed meekomen. Ze hadden eigenlijk niet in de gaten dat wij ‘ons karretje hadden aangehaakt’. Dus toen we ineens opschoven en tussen die gasten reden hoorden we om ons heen “huh, oh my god”. Helaas gingen we even later klimmen en zij sloegen af weer naar beneden.

Als we de kust verlaten, gaat het eerst ‘vals plat’ omhoog. Dat is zo’n 3% omhoog en doet gemeen zeer aan de kuitjes. Maar het is te doen met dit mooie weer. Maar als het zo blijft, hoor je ons niet klagen dachten we samen nog. Na zo'n 50km gaan we gestaag klimmen. Het gaat erg lekker en volgens Fabienne heb ik vandaag ‘de benen’.  Het gaat inderdaad goed. Het is een klim waar ik me wel lekker bij voel. Het is een zogenaamde ‘loper’. Dat betekent een lange klim met een bijna gelijk stijgingspercentage van + 6% dat niet al te wisselvallig is. Je moet dan vooral een gelijkmatig tempo fietsen en lekker door stoempen. Zoals de betere polderstoemper. Maar op het eind krijgen we toch de stukken van 10% en blaas ook ik mijn kuiten bijna op en staan we samen geparkeerd. Maar na de banaan en een zoete koek gaan we weer verder. De laatste drie kilometer zijn heel vervelend. Lange rechte stukken van 10% omhoog. Al met al is het vandaag toch weer 86km met bijna 1600 hoogtemeters. Door een mooi groen en bergachtig landschap. Dat wel.

We hebben snel een hotel in Taebaek. Een rustig plaatsje met een levendig centrum. Als we de Wi-Fi niet kunnen ontvangen op de kamer vragen we dat meteen even aan de beheerdster. “What is the WiFi code, ma’m?” “waipai”? “no, the wifi-code”. “waipai? Gelukkig begrijpt ze het als we onze telefoon laten zien. Ze legt het even in vloeiend Koreaans uit. We staan er allebei bij te kijken of we het begrijpen. We hummen wat en proberen intellectueel te kijken. We nemen haar mee naar onze kamer. Daar begrijpen we pas dat het wachtwoord gewoon op de router staat. ‘Ja hallo, zeg dat dan’.

In deze plaats zien we net als in Seoul in de straat veel luxe artikelen. Veel sportzaken waar alle bekende merken gewoon te koop zijn. Veel goedkoper, dat wel. Dus de vraag blijft natuurlijk altijd of het echt is. Wij weten zeker van niet. In een van de sportzaken hangt sportkleding van Team NL. Wij, nieuwsgierig zoals we zijn even naar binnen om te vragen waarom dit mooie merk hier hangt. De man heeft geen idee wat wij willen. Hij heeft ook geen benul wat hij eigenlijk in de winkel heeft hangen en wat Team NL betekent. Voor hem is het gewoon een mooi sportmerk dat hem is aangeboden. Als we zeggen dat Team NL ‘from our country is’ staat hij heel appelig te kijken. Hij snapt er niks van. We mogen wel even een foto maken van de pakken.

We hebben overigens aan de kust geen krab of vis gegeten. De krabben zagen er toch niet zo verleidelijk uit. Ook al zijn wij toch wel enorme visliefhebbers, we durven het toch niet goed aan om vis te eten. Ze eten de vis hier namelijk rauw. Als je vraagt of ze de vis willen bakken dan is dat eigenlijk een belediging. Vis bakken doen ze hier namelijk niet. Je krijgt de rauwe vis zo vers mogelijk. Dat betekent dat ze een nog levende vis voor je klaarmaken. Moet je je voorstellen dat je vraagt om inktvis. Het kan dan gebeuren dat de tentakels nog bewegen in je mond. Ze noemen die manier van vis eten sashimi.

Nog drie etappes door het binnenland en dan keren we weer terug naar de oostkust.

@ Henk: we rijden morgen over weg 35, 421, 38, 59 naar Jeongseon.