Bar koud!

“Nee hè, hoor ik nu de regen zachtjes tikken tegen het raam?”, denk ik als ik om half zes wakker word. “Het zal toch niet weer....”. Hans ligt nog lekker te slapen en de wekker gaat pas om half acht vandaag, dus ik probeer ook nog maar te slapen in de hoop - tegen beter weten in - dat het toch de kraan in de badkamer is die lekt.

Als de wekker gaat, kijk ik meteen naar buiten. De straten zijn nat en het miezert nog. Het is zwaar bewolkt en de bewolking hangt heel laag. Balen! We doen meteen maar onze beenstukken, regenoverschoenen en onze windstopper aan. Ik kijk nog even op de plaatselijke weeronline en het is nu drie graden, maar het worden er vanmiddag wel 16! Beetje Nederlands weer.

Vandaag staat er maar 60 km op het programma en gaan we naar Jeongseon. We beginnen meteen met een forse klim en ondanks het klimmen krijgen we het niet warm, dus trekken we ook maar onze regenjacks erover aan. Maar goed ook, want even later gaat het weer miezeren. De omgeving is mooi waar we doorheen fietsen. Vandaag en ook gisteren fietsen we af en toe door lange tunnels. We doen onze oordoppen dan in, want het verkeer in de tunnel is een aanslag op je trommelvliezen. Bij een kruispunt waar we moeten afslaan rijden we langs een auto en horen we ineens: “Hee, hee”. “Wat is er aan de hand”, denk ik nog “ik doe toch niks verkeerd”. Een man geeft Hans twee blikjes fris uit het raam van zijn auto en een dikke duim. Hij had ons daarvoor geroepen. Wat aardig! 

Tegen twaalven gaat het gelukkig wat opklaren en kunnen onze regenjacks uit. Het blijft wel koud en er waait een forse wind. We zien een mooie lunchplek met een schommelbank, waar we heerlijk even kunnen opwarmen, uit de wind en in de zon. In Korea wordt veel gedaan aan het toerisme en aan recreatieplekken. Dit is ook weer zo’n mooie rustplek. Er is eigenlijk niet veel te zien, maar omdat het een rustplek is, stoppen alle Koreanen die langskomen hier even om natuurlijk een serie selfies te maken. Je vraagt je af waarvan, maar zij vinden het in ieder geval prachtig en ook de moeite waard voor een selfie.

Onderweg zien we vandaag veel borden van PyeongChang met foto’s van skipistes. We komen blijkbaar dicht in de buurt waar de Winterspelen van 2018 zijn gehouden. Wat leuk! De plaats waar we eindigen vandaag is Jeongseon, een middelgrote plaats met voldoende hotels. Een hotel vinden is zo gepiept denken we nog en daarna gaan we een parkje zoeken om lekker in de zon te genieten van een biertje. Het eerste hotel waar ik ga kijken (ik mag altijd de hotelinspectie doen) is niet veel soeps. De kamer oogt schoon, maar dat is het dan ook. Op naar het Crystal Hotel. De naam doet toch vermoeden dat je in een geweldig hotel komt. Het blijft overigens hier in Korea toch altijd een beetje raar met die hotels. Je komt binnen en overal hetzelfde ritueel. Er is een hokje met een luikje op buikhoogte. Dat luikje gaat als je geluk hebt met een schuifraampje open dan moet je of bijna op je knieën voor het hokje gaan zitten of je hoofd helemaal schuin houden om degene te zien die erachter zit. Maar heel vaak zit er niemand en kun je Hello of Annyeonghaseyo roepen tot je een ons weegt. Als je geluk hebt, komt er dan toch nog iemand ineens ergens vandaan. Vaak niet de vriendelijkheid zelve, want je hebt ze waarschijnlijk gestoord in hun filmpje op de telefoon. Bij het Crystal Hotel moet je naar de derde verdieping lopen voordat je bij het ‘hokje’ komt. Deze keer zit er achter het luikje een behoorlijk verbouwde dame met een superstrak getrokken gezicht. Ze kan volgens mij ook niet meer lachen, zo strak staat haar huid. Ze wijst op een bordje naar de prijs. Die is OK, maar ik wil ook de kamer even zien. Dat vinden ze niet altijd leuk, en ook deze dame heeft er niet zoveel zin in. Ze vraagt om geld, maar ik blijf volhouden dat ik eerst de kamer eerst wil zien.  “I want to see the room first” en trek dan altijd met mijn vinger aan mijn ooglid. Waarschijnlijk heb ik na Korea ook een ooglidcorrectie nodig. “OK dan”, zie ik haar denken en ze sjokt met me mee naar een kamer. De kamer is redelijk, en beter dan nummer 1, maar ook niet zo, dat ik meteen sta te juichen.

Het is nog vroeg, dus we doen nog maar een poging voor een ander hotel.  We zien op straat ineens twee blanke jonge meiden en we spreken hen aan. Altijd leuk zo’n ontmoeting. Ze komen uit Engeland en geven allebei Engelse les hier. Een van de dames is er al anderhalf jaar (waar je zin in hebt denken wij in dit kleine stadje). Ze weten voor ons nog een hotel en die gaan we dan ook maar zoeken. Ook hier weer hetzelfde ritueel met het hokje en geen dame in de buurt. Hans is niet zo verlegen dus die pakt een sleutel die daar ligt en gaat zelf even kijken. Oeps, kamer is oké, maar deze kamer is gewoon bezet. Dan laat je toch de sleutel niet liggen. Intussen hebben we de discussie met de dame achter het raampje dat we toch de kamer eerst willen zien. Zij weet natuurlijk niet dat Hans al boven was. OK, de kamer is eenvoudig maar netjes en nog het beste van de rest.

We droppen onze spullen op de kamer en gaan naar de markt die we al op de fiets hadden gezien. Een markt in Azië is altijd leuk om overheen te slenteren en je te verbazen over alle bijzondere etenswaren die wij niet kennen. Deze markt is ook heel bijzonder. We zien heel veel soorten grasachtige groenten en heel veel wortels. We hebben echt geen idee wat het is. Zou het ginseng kunnen zijn? Gember is het in ieder geval niet.

Er staat ook heel veel om te proeven en omdat we nog steeds niet echt heel lekker hebben gegeten, nemen we nu onze kans waar om overal van te proeven. Ik probeer ook de gedroogde vis. Niet vies, maar ook niet lekker. En zo gaat het met de meeste dingen die we proeven. Het is niet zo dat we denken: nou doe daar maar meteen een hele zak van.

Toch nog even wat eigenaardigheden over de hotels. Overal in alle hotels staan literflessen met shampoo, badschuim en hairconditioner. Er staat ook overal haarlak, gel, tandpasta, bodylotion en soms ook nog gezichtscrème. Maar het gekke is overal krijg je van die ontzettende kleine handdoekjes. Maat gastendoekje dat wij op het toilet hangen. Ze zijn zo klein dat je niet eens je rug er goed mee kan afdrogen, omdat je armen dat niet halen met dat gastendoekje op je rug. Maar je krijgt er dan wel weer twee per persoon. Vaak zijn er ook van die gladden satijnen badjassen, maat Koreaan. Dat betekent dat bij ons het ceintuur zo ongeveer onder je oksel zit. Ook hangt er overal een typisch doekje (vaak knalroze), we hebben geen idee wat we daarmee moeten. Het lijkt meer op een langwerpig schoonmaakdoekje. Het is ook ruw, dus niet echt handig om je mmee af te drogen. Wij gebruiken het maar als een douchmatje na het douchen. Als je ‘s ochtends het hotel verlaat is er geen check of je je kamer netjes hebt achtergelaten. Je legt de sleutel of in een klein bakje in de lift of in een bakje bij het inschrijfhokje. 

Elke avond is het weer een puzzel waar we gaan eten. De restaurants zien er ook aan de buitenkant niet zo aantrekkelijk uit. Op de glazen deuren en ramen staan vaak foto’s van gerechten die er niet aantrekkelijk uitzien. Ook kun je vaak vanaf de buitenkant niet goed naar binnenkijken. Vanmiddag zagen we een restaurant met aan de buitenkant het opschrift ‘Korean restaurant’. Nou zijn ze dat allemaal, horen we jullie denken, maar het ziet er net wat professioneler uit. Dus vanavond daar naartoe. In dit soort ‘echte’ restaurants moet je je schoenen uitdoen en zit je op de vloer aan een lage tafel. Op de muur hangt weer een bord met Koreaanse teksten, waar we geen snars van snappen. Van te voren hadden we weer wat extra zinnetjes in de Google Translate gezet. We laten een van de zinnen zien, maar de aardige dame kijkt ernaar en heeft geen idee wat ze ermee aan moet. Maar deze kordate dame gaat met onze telefoon naar een tafel waar twee mannen zitten te eten. En eentje spreekt zowaar Engels. We kijken ook even wat de mannen eten en dat ziet er niet verkeerd uit. Reepjes varkensvlees en heel veel bijgerechten. Dat nemen we! Als het eten wordt geserveerd vragen we nog even de hulp in van de aardige Koreaan hoe we het moeten eten. Je pakt een blaadje sla en doet daar wat van de bijgerechten op van de kleine schaaltjes, bovenop een stukje varkensvlees, dan dichtvouwen en dit mag je met je handen eten. Alle dingen op het blaadje sla moet je uiteraard wel met de stokjes doen. Het smaakt heerlijk. Sommige bijgerechten zijn wel erg pittig, maar die laten we dan staan, net als de kleine witte beestje met de oogjes die Hans al een keer heeft geproefd. Voor de tweede keer in Korea heerlijk gegeten, en dat in twee weken. Het moet niet gekker worden! 

Morgen naar Jinbu via weg 42.