Stad van goede mensen

 Oeps even een stress momentje bij Hans. Ik zet ‘s-morgens met mijn telefoon altijd de foto’s op het blog en Hans zet altijd met zijn tablet het verhaal erop. Vanmorgen hoor ik naast me in bed “huh, nee hè, hoe kan dat nou”. Tablet doet niets meer. Alle knoppen een voor een ingedrukt. Niets. Alle knoppen tegelijkertijd ingedrukt. Niets. Heel aardig tegen praten. Niets. Hele nacht opgeladen dus dat kan het niet zijn. “Oh shit niet nu hè”. 
Even met de powerbank eraan meenemen naar ontbijt dan maar. Pfffffff, gelukkig er komt een verlossende melding “1%”. Dus toch helemaal leeg. Blijken niet alle stopcontacten stroom te hebben in ons leuke huisje. 

We hebben zowaar een rustdag en een ontbijt in ons bungalowpark. Fruit, koffie, thee en toast met gebakken ei en nog goed doorgebakken (baked on both sides) ook. We hebben een prachtig uitzicht, vanaf het terras waar we ontbijten, op een mooi tropisch riviertje. Een kleine gekko loopt tussen de borden door. Een heerlijk begin van de dag zo. Wat is het mooi te kunnen genieten van kleine dingen. Bij het ontbijt liggen ook kleine opgevouwen pakketjes van bananenboombladeren waarvan je niet kan zien wat het is. Hans neemt de gok en pakt zijn ontbijtcadeautje uit. Oh heerlijk, een rolletje plakrijst met iets van vanillepudding. De rijst is zo stevig ingerold dat je het bijna moet snijden, maar de smaak is prima.

Terwijl we van ons ontbijt weglopen horen we een Thaise vrouw Engels spreken tegen een heel klein meisje. “Oh hi, where you come from”. “From Bangkok”. Als we verwonderd vragen waarom ze dan Engels praten, krijgen we een heel simpel en slim antwoord. Deze mensen werken allebei bij een Engels bedrijf en willen hun dochter twee-talig opvoeden. Ze denken dat hun dochter daar straks veel aan zal hebben. Slim. Ook zij hebben een korte vakantie.

Vandaag gaan we het historische park en Unesco werelderfgoed Si Satchanalai. verkennen. Het historische park is veel minder bekend dan de stad Sukothai. Dat ligt bijna 70 km verder en daar fietsen we morgen naartoe. 
Si Satchanalai werd in 1250 gesticht door de heersers van Sukothai en via een koninklijke weg verbonden met Sukothai. Het was de tweede residentie van het koninkrijk hier. Hier verbleven de kroonprinsen. Si Satchanalai betekent zoveel als “de stad van de goede mensen”. De stad werd gebouwd in een rechthoekige vorm en is omringd door een vijf meter hoge muur. Binnen deze muur staat een aantal prachtige tempels, ofwel Wats. Wat? Ja een wat. Wat betekent tempel in het Thais. 

De stad was belangrijk in de periode van het Sukhothai koninkrijk en is zoals dat vroeger altijd ging, in de geschiedenis aangevallen door andere koninkrijken en werd het een speelbal in de oorlog tussen het Lanna Koninkrijk uit Chiang Mai en Ayutthaya Koninkrijk vlakbij het huidige Bangkok. Als stad bleef het nog een paar eeuwen bestaan vanwege zijn handelsfunctie en zijn industrie, zoals de vervaardiging van porselein. 
Met de naam ‘stad van goede mensen’ ben je natuurlijk al een heel eind om een bijzondere plaats te worden. De naam is misschien het gevolg van de grote hoeveelheid tempels die er zijn gebouwd, maar niemand weet het precies.

Eén wat springt er echt uit qua grootsheid en schoonheid: Wat Phra Si Ratana Mahathat is de grootste tempel en historisch gezien de meest belangrijke. Gebouwd in de periode dat de omgeving in handen van de Khmer was nog voor het tot het Sukhothai koninkrijk behoorde. Het Khmer rijk ontstond al in de 9e eeuw. De tempel is gebouwd in de stijl van de Khmer (zoals Angkor Wat in Cambodja) maar overgoten met sausjes van architectuur van de latere koningen. Zo dat was even een beetje cultuur en interessante weetjes.

Het is in de ochtend, zo na het ontbijt, heerlijk fietsen door het complex. Andere toeristen zitten in zo’n klein vakantieparktreintje. Wij willen liever niet in zo’n treintje dus fietsen we op het gemak van de ene naar de andere tempel en ondertussen genietend van de prachtige tempels links en rechts. Hans heeft een plattegrondje gehad en heeft dit op zijn stuurtasje geplakt. Hij is toch meer van de routes dan ik. Maar dit plattegrondje is voor hem ook nog niet helemaal klip en klaar. Ik zie hem telkens het kaartje draaien en omkijken. Ik stop weer bij een tempel en ineens BOEM KRRRGGGT knal! Hans zat nog even met zijn hoofd omgedraaid om te zoeken naar een herkenningspunt en knalt bovenop mij. Hij weet ternauwernood snel van zijn fiets te springen en kijkt naar mij even niet wetend wat er gebeurt. Als hij weer op wil stappen “ahai” merkt hij dat zijn zadel helemaal scheef is gedraaid. Oef, dat zit niet heel prettig. Hup zadeltje recht, en verder maar weer.

We kunnen alles in het park op de fiets bekijken en het is hier nog heerlijk rustig en niet toeristisch. Dat betekent dat we op ons gemak foto’s kunnen nemen zonder andere selfie-makende toeristen erop. Maar we hebben al wel dé toeristische trend gesignaleerd van de komende jaren ‘20. Liepen de toeristen een paar jaar geleden nog met hun IPad’s te fotograferen (o zo onhandig natuurlijk met zo’n groot ding), daarna kwam de uitschuifbare selfiestick, nu is het een minidrone. Je blijft gewoon zelf in de schaduw aan de ingang van het tempelcomplex staan, kijkt gebiologeerd naar je telefoon om dat apparaat te bedienen en prrrrrrrrr daar gaat de drone, tot ergernis van de andere toeristen. Zo’n veel te dikke Chinees met trendy zonnebril zegt nog wel even solly, solly tegen Hans, die ik even in een grote stofwolk zie verdwijnen. Zo filmpje gemaakt, geen stap te veel gezet en thuis kun je op het gemak, met een bord nasi op je schoot, kijken waar je bent geweest op je reis. Wij zijn blijkbaar echt van een ander bijna uitgestorven ras om op de fiets een land te bekijken. We staan elkaar met een blik van verwarring aan te kijken en gaan maar even tot bezinning komen in de tempel die ernaast staat. Er zit een monnik en die gebaart naar ons om binnen te komen en dat we binnen foto’s mogen nemen. We laten wat geld achter in de ‘donation box’ en dan wenkt hij ons. We krijgen allebei een gekleurd koordje om onze pols gebonden en hij prevelt er een gebed bij. Hans wordt na mij ook nog met een wijwaterkwast gedoucht. “Gelukkig dat is mij bespaard gebleven”, denk ik. Ik stop nog wat extra’s in de ‘donation box’ en als we naar buiten willen gaan, wenkt de monnik mij weer. Ik moet nog een keer op mijn knieën en ook ik krijg nu de volle laag water onder luid geprevelde gebeden over mij heen. “Nou deze vakantie moet het allemaal goed komen”, zeggen we tegen elkaar. Een beetje bijgeloof mag je wel hebben, toch?