Sawadee kaaaa

Wat een ongekende dichttalenten hebben wij in onze vriendenkring. Wat een leuke reacties van jullie! Ik wist overigens niet dat Hans kon dichten, zover ik weet is dit zijn eerste gedicht. Zelfs voor de Sinterklaas heb ik hem nooit op een gedichtje kunnen betrappen. 

Vandaag een enkele fietsetappe, eentje van 75 km en veel klimwerk en dus ook niet niks. Daarom maar weer vroeg op pad. Als we vertrekken komt de vriendelijke eigenaar ons gedag zeggen met zijn dik ingepakte zoontje. Dikke sweater aan met een capuchon over zijn hoofd, tja je kunt hier ook kou vatten. Als we vertellen waar we vandaag naartoe gaan zegt hij: “Ooooh just one lood”, ja één weg maar, alsof het niks is. Het is inderdaad vandaag één lange weg langs een zijrivier van de Mekong. Gisteren zijn we van de Mekong afgegaan en we volgen nu een kleine rivier die de grens met Laos vormt. We rijden in een soort dal tussen twee heuvelruggen. 

Overal waar we langs komen worden we vriendelijk gegroet door de Thaien. De groet in Thailand is sawadee. Het betekent hallo of tot ziens. We horen de hele dag sawadee kaaa of sawadee kaap. Althans zo klinkt dat voor ons. Eerst snapten we het niet. Wanneer moet je ka of kaap zeggen. Maar na twee keer Thailand weten we het inmiddels wel. De mannen zeggen ‘sawatdee khrap’, spreek uit als sa-wa-dee-kap.

En de vrouwen zeggen ‘sawatdee kha’, spreek uit als sa-wa-dee-kaa. Vooral die laatste lettergreep rekken ze heel lang uit ‘khaaaa’ of ‘kaaaap’. En ze maken zich er ook vaak makkelijk van af. Dan wordt het een waarschijnlijk een soort ‘doei’ en zeggen ze alleen maar khaaa of kaaap. Wij groeten in ieder geval steeds hetzelfde terug en dat vinden ze altijd wel leuk.

Ook doen ze nog de wai. Dat is het gebaar met de handen tegen elkaar en een lichte buiging. Dat is om beleefd te zijn en respect te tonen. Hoe hoger de wai begint (bij het voorhoofd ongeveer), hoe meer respect ze tonen. Maar iemand hoog in aanzien, mag weer niet met een wai beginnen. De koning doet dus nooit een wai. Een buitenlander is hoger in de hiërarchie dan het personeel in een winkel, hotel of restaurant. Het is dus als toerist niet de bedoeling om als eerste een wai te maken, want dan maak je jezelf blijkbaar ontzettend belachelijk en wordt er naar je gegrinnikt. Wij hebben ons de eerste reizen heel vaak belachelijk gemaakt, snappen we nu pas. Een wai beantwoorden kan wel maar dan moet je de handen laag houden en niet een te diepe buiging maken. Ingewikkeld dus. Het is ook beter de wai niet te doen als we op de fiets zitten.

Het is een stille etappe, we rijden zo’n dertig km door een heel dunbevolkt gebied. We passeren kleine dorpjes met een paar huisjes. En dan ineens zie je grote borden met ‘checkpoint’ alsof hier de immigratie een halt moet worden toegeroepen. Er staat een klein huisje met een slagboom, met soms een paar agenten, maar iets checken ho maar.

Even verderop is er wel een echt checkpoint en staan dezelfde soort mannen, maar nu met karabijnen. Oeps, dat ziet er toch altijd wel indrukwekkend uit. We komen hier langs een doorwaadplaats naar Laos voor de plaatselijke bevolking. Hier kun je dus zo door het water naar Laos lopen. Even kijken natuurlijk. Het water is nog net te hoog om doorheen te lopen dus liggen er een paar platte boten in het water en daar kun je zo overheen lopen. Het is een drukte van belang. Aan de oever van Laos staan een paar kleine vrachtwagentjes grote witte zakken uit te laden en die worden naar de overkant gebracht door heel veel mannen en ook een vrouw. Aan de overkant worden ze weer in een vrachtwagentje geladen. Nieuwsgierig zoals we zijn willen we natuurlijk weten wat er vanuit Laos naar Thailand wordt gebracht. Het lijken wel zakken met kleine kiezelstenen, maar daar zijn ze te licht voor. We vragen het aan iemand die een paar woorden Engels spreekt. Het is eten, maar hij kan niet uitleggen wat het is.

Door de warmte drinken we ontzettend veel de hele dag. Het is de kunst om het water een beetje koel te houden, maar dat lukt niet erg. Bij de eettentjes staan grote koelboxen met ijsblokjes erin. Dat ijs wordt ‘s ochtends aangeleverd door vrachtwagentjes en komt uit de fabriek. Dat kunnen we dus wel gebruiken. Als we ergens eten dan stoppen we onze bidons vol met het ijs en dan is het weer een half uurtje lekker fris. We drinken heel veel maar verliezen veel vocht door het zweten, maar af en toe moet je toch ook even naar het toilet. Dat kan ook niet altijd bij de eettentjes. 

Als ik stop op een plaats waar dat wel kan, komt er een man op een brommer naar ons toe en kijkt me vragend aan. “Nee hè, die man wil ons waarschijnlijk ergens mee helpen”. Hij draagt een soort klaptafeltje kruislings om zijn schouder en klapt die open. Zitten er loterijbriefjes in. Die willen we natuurlijk niet. Hij blijft nog even aanhouden en vertrekt dan beteuterd. Hè hè.

We komen al vroeg in de middag in Dan Sai aan, waar onze etappe eindigt. 

De avond ervoor kijken we altijd welk onderkomen ons het meeste aanspreekt. Twee km voor Dan Sai is er een resort met mooie bungalows en dat ligt 1600 m van de weg. Die gaan we dan maar het eerste bekijken. Jammer dat er niet in het boekje stond, dat die weg naar het resort toch een pittige klim is. Bezweet komen we aan in het resort, dat er best wel chique uitziet. Hans wijst een automobilist die naast ons staat, nog even fijntjes op een bordje “please put your engine off while you are waiting”. De beste man blijkt een toerist uit Australië. Nou dan geldt het voor jou zeker om hier je motor uit zetten. Ik ga naar de receptie en vraag om een kamer. Ja die zijn er nog hoor, in alle soorten en maten, en in alle prijzen. De goedkoopste is 4200 Baht (125 euro). Oeps dat is best wel duur, zeker hier in Thailand waar we slapen voor 500 tot 1000 Baht. Een dame komt meteen met een dienblaadje aan met een nat handdoekje (zien we er zo vies uit?), een glaasje sap en een rijstwafel. “But we do not know yet if we want to stay here”, mompel ik nog....“Yes we know but at least you came here to find us”, zegt de receptioniste beleefd. Wat aardig! We besluiten toch maar om verder te gaan. Geen probleem, ze wijst ons zelfs nog een ander resort. Er stonden ook nog andere leuke resorts in ons boekje voor leukere prijzen. Doordat we na het bezoek aan het resort anders het dorp in rijden, zijn we echt even de weg kwijt. Op een kruispunt vragen wij ons af waar de oorspronkelijke route nu vandaan zou komen, want bij dat kruispunt moeten we naar links voor het volgende resort. Uiteindelijk na wat heen en weer rijden komen we er uit. Dat tweede resort is net een bouwplaats. Het derde zogenaamde family resort, ook weer na een pittige klim, is onvindbaar. We vinden alleen een soort love hotel.

Nummer vier is wel prima. We hebben zelfs keuze uit drie verschillende soorten bungalows en er zit een goed restaurant bij. En wat blijkt...... we zijn hier net na het exclusieve resort al voorbijgereden. Maar ja zo ben je lekker in beweging.