Geestenhuisjes

We hebben besloten om ook vandaag weer twee etappes te fietsen. We maken vooraf altijd een planning hoe we de fietsdagen verdelen. We hebben er nu voor gekozen om twee reservedagen op te bouwen om straks te kunnen genieten van twee heerlijke rustdagen. Maar nu twee dagen in reserve hebben is ook prettig voor als we onverhoeds pech krijgen of een van ons een keer een mindere dag heeft. Hopen we natuurlijk niet maar 'You never know.'

Vandaag dus twee etappes. "Gek zijn ze" zullen veel van jullie wel denken. Nou na vandaag zal ik dat niet meer zo heel stellig tegenspreken. Bij elkaar wordt het ongeveer 85 kilometer maar bij deze temperaturen voelt het als veel meer. Tot 11:00 is het goed te doen. We schatten dat de temperatuur dan langzaam oploopt tot 30 graden. Daarna loopt het snel op naar 35. We starten volgens onze beschrijving meteen met 6 km klimmen, waarbij het stijgingspercentage vooral in de bochten oploopt tot 9%. Nou ik heb nog nooit zo'n bochtige weg gezien. Het is bijna overal 9%. Fabienne heeft een straf tempo ingezet. Ik zie haar langzaam wegrijden. Heel even dacht ik nog "Dit ga ik niet opschrijven". Maar eerlijk is eerlijk, ze fietst geweldig vandaag. Zoals altijd wachten we op elkaar. Ik weet hoe het voelt als je op de ander moet wachten, dus ik gun haar het plezier. Als ik boven kom staat ze met een big smile: "Voel jij ook je benen nog een beetje van gisteren". Tja wat is daarop een gevat antwoord. "Mwah, valt mee", kan ik er alleen maar uit krijgen. Ik ben werkelijk al kletsnat van het zweet. Ik ben al helemaal doorgezweten zoals dat heet. "Zweet jij ook zo" vraag ik Fabienne als ik weer een beetje op adem ben gekomen. "Wel nee joh, mijn shirtje zou zo de kast weer in kunnen". Zo jammer hè dit. Niks een beetje opbeurende opmerking of zo. Jammer hoor. Totaal gedesillusioneerd rij ik weer achter haar aan. "Mijn tassen zijn gewoon veel zwaarder". Fabienne moest nog wel even een foto maken van mijn shirtje en of ik ook even een foto van haar wil maken. Nou dan weet ik al hoe laat het is.

Na de zes kilometer klimmen blijft het de hele dag heuvelachtig en wacht ik geregeld demonstratief boven aan korte klimmetjes en sta ik een beetje om me heen te kijken. "Oh je bent er al weer". De rest van de dag gaat eigenlijk wel prima, hoewel we allebei wel pijntjes krijgen. We hebben zware dagen gehad en dan gaat je nek, je rug en je benen laten merken dat het tijd wordt voor een rustdag. 

In het dorp Ban Bo Pho wordt op de klassieke manier zout gewonnen uit antieke mijnen. Het zout zit diep onder de grond en wordt met emmers naar boven gehaald. Een leuk tafereel. Het zout wordt gespoeld en net zo lang gekookt tot er zuiver zout overblijft. Heel traditioneel. Een 'must have seen'. We hebben het hele dorp doorkruist maar wij hebben die hele mijn niet gevonden en niemand aan het werk gezien. Jammer.  Wel de kraampjes gezien waar het zout wordt verkocht. In balen van 1, 5 en 10 kilo. En dan beseffen we dat we het hier over consumptiezout hebben. Geen strooizout. 

Rond elf uur zitten we aan de koffie met een heerlijke gevulde cake. Een man komt op ons af en vraagt waar we heen gaan. Hij blijkt een Australiër te zijn die met een Thaise is getrouwd en de warmte is ontvlucht in eigen land. We vertellen dat we naar Chiang Mai fietsen en we het nu wel erg warm vinden. In Australië is het in Perth, waar hij woont, in de zomer 50 graden. Ja kunt dan niet naar buiten met korte mouwen zegt hij. En maar blijven ontkennen dat het klimaat niet verandert. Deze Australiër verwijt ook zijn Prime Minister te weinig te doen. 

We drinken onderweg ontzettend veel. Vooral water en af en toe een cola. Alles is gelukkig goed gekoeld te krijgen. We kunnen hier zelfs cola zero krijgen. Een beetje tegen mijn principe om cola te drinken, want dan draag ik toch een beetje bij aan 'Make America great again'. Maar er is helaas niet zoveel anders te koop.

Fabienne is onderweg altijd van de culturele dingen en heeft vandaag bedacht dat ik geestenhuisjes moet fotograferen. In Thailand staat er voor ieder huis een geestenhuisje om de boze geesten buiten te houden. Ik kijk haar niet begrijpend aan en vraag "geestenhuisjes"? "Ja dat is leuk, dan maak ik daar een collage van in het fotoalbum". "Oh leuk" mompel ik wat voor me uit. En inderdaad nu ik er iets beter op let staat er werkelijk voor ieder huis zo'n ding. Groot, klein, soms één en soms meer. Ik dacht warempel eerst dat het vogelhuisjes waren. Niet goed opgelet natuurlijk. Nu ik ze wat beter bekijk en fotografeer zie ik dat er ook nog poppetjes inzitten. Een gezinnetje voor de deur en achterin twee grootouders. Wat een kitch, en ik maak er foto's van. Hmm, misschien hebben ze ook wel huisjes om …...néé. 

In Chat Trakan is er een bijzondere markt die maar eens per week is, volgens een Thaise vrouw. Haar vriendin moet even aan Fabienne haar hand en arm zitten. "She likes to touch you,  because you are different". Wat bijzonder eigenlijk. De markt is inderdaad speciaal en heel gevarieerd. Van luxe sushi en mooi gebak tot gefrituurde insecten en gebakken ratten en levende kikkers in een plastic zak om thuis lekker klaar te maken. Wij houden het bij een Brusselse wafel en mandarijnen. Wel opmerkelijk is dat in de stadjes het vuil keurig wordt verzameld en opgeruimd. In de dorpen en stadjes is het eigenlijk wel schoon. Maar als de Thai buiten het dorp is laat ie het vuil vallen waar hij staat. Ook in de berm langs de weg is het een verzamelplaats van plastic, bekers, flessen en al het andere vuil wat je zo uit de auto kan mieteren. Maar bij de supermarkt zie je bij de kassa ook al gerecyclede tassen met een opdruk over het gebruik van plastic. Dus het besef over plastic begint ook hier te komen.