Luieren in Shaxi

Heerlijk, we slapen uit tot 09.00 uur. Vandaag hoeven we niks en gaan we lekker luieren in Shaxi. We slapen in een hele leuke Inn, met de naam Water Inn. We hebben de duurste kamer genomen (wel 35 euro) en hebben dan ook een zitkamer en een slaapkamer. In de zitkamer staat een Chinees bankje. Echt heel leuk! 

Shaxi is een prachtig authentiek dorpje en is een werelderfgoed van Unesco. Het is een heel vredig dorpje, waar pas in de loop van de middag de toeristen komen en hier zie je in tegenstelling tot Lijang en Dali wat meer westerse toeristen. We zijn er wel een stuk of 15 (!) tegengekomen. Shaxi maakt ook, net als Dali en Lijang, deel uit van de zijderoute, ook wel de tea horse caravan genoemd. Hier stopten dus de paarden en caravans met hun handel om zowel zichzelf als de paarden weer even te laten uitrusten. 

Mooi om je dat in te denken als je hier in het stadje rondloopt op de eeuwenoude hobbelige straatjes en de petieterige huizen en poorten. Als we onze Inn uitlopen, zitten oude verrimpelde mannen en vrouwen de hele dag op een bankje. De mannen dragen nog zo’n blauw Mao pak. Alle oudere vrouwen dragen een pet.

We hadden gisteren eigenlijk het plan om vandaag met de bus naar Shibaoshan te gaan, een oude boeddhistisch tempel. We dachten dat we een tourist information center hadden gezien, en wilden daar wat info vragen. Het bleek een ‘inn’ te zijn met de naam tourist yard. Wel een beetje verwarrend. Maar een alleraardigst meisje dat goed Engels sprak, wilde ons toch wel helpen. Op onze vraag hoe we het beste naar de tempel konden gaan, vroeg ze: “what do you expect to see?” “Huh?” Wij keken elkaar verbaasd aan. “A beautiful temple ....”. “You have seen it in 10 minutes”, zegt ze. “May be it is better you do something else, hiking or cycling”. Nou ja, cycling, dat wilden we nu juist niet vandaag. Hmmm daar moeten we dan maar een nachtje over slapen of we nu nog wel per se naar de tempel willen. Je kunt met de bus omhoog en dan is het twee uur teruglopen naar Shaxi. En als dat tegenvalt, hebben we er ons kennende, allebei flink te pest in. En we hebben gelukkig ook nog steeds geen last vast het welbekende FOMO complex (the fear of missing out), dus we zijn het snel met elkaar eens. Geen tempel vandaag, wasje doen, beetje rondwandelen, terrasje pakken, koffietje drinken, lunchen, nog een terrasje, het begin van de route voor morgen alvast verkennen, nog een terrasje, beetje lezen op ons balkonnetje, blog schrijven, eten kopen voor morgen. “Het lijkt wel vakantie”, zegt Hans. We komen de dag zo wel door en dat is ook vandaag goed gelukt.

Er wordt hard gewerkt in Shaxi. Het dorp wordt gerestaureerd en aan de buitenkant van het oude centrum worden mooie, geheel in oude stijl, wandelpaden aangelegd en een park. De verwachting is dat hier steeds meer toeristen komen als de snelweg van Dali naar Zhongdian klaar is. Als we aan het eind van de ochtend bij een heel klein koffietentje een echte Americano drinken, is er waarschijnlijk net een bus gestopt. We horen de Chinese rolkoffertoeristen al van verre aankomen. Er tussen loopt nog een stel ‘echte backpackers’ (westerlingen) met een enorm grote rugzak op de rug en een kleine voor. Wij vragen ons altijd af wat ze allemaal meeslepen. Er zit in Shaxi één backpackershostel en wij halen ze er zo uit wie naar het hostel gaat. Knotjes en baarden. Het meisje van het koffietentje staat te oefenen met een Chinees boek voor zich van wel 150 pagina’s hoe je een goede cappuccino moet maken.

We bezoeken nog een kleine tempel in Shaxi. Hans krijgt een enorme hoestbui van de wierrookstokjes en loopt al hoestend en proestend snel naar buiten. Vijf oude dametjes zitten van gekleurd papier allerlei vormen te knippen en maken daar mooie bloemen van, die natuurlijk worden geofferd in de tempel.  

Morgen hebben we weer een pittige dag op het programma staan met 108 km en weer wat flinke klimmen er in. Daarna hebben we nog één dag fietsen naar Dali en zit het fietsen er in China al weer op. In Dali hebben we nog twee dagen, dan een dag met de bus naar Kunming, een dag Kunming en dan fietsen inpakken voor Korea.

We hebben al zoveel geschreven dat we soms vergeten om over de dingen te schrijven die ons hier opvallen. Dat doen we dan nog in de komende blogs.

We vinden het veel schoner dan twee jaar geleden. Overal in de dorpen en steden zie je voornamelijk oudere vrouwen de straten aanvegen. De openbare wegen zijn bijna smetteloos. Je ziet mensen niets op straat gooien. Wat je in je eigen tuintje doet moet je zelf weten, maar niet in openbaar gebied. Elk peukje, blaadje, papiertje wordt opgeveegd. Als je buiten de dorpen bent zie je aan de rand nog wel gestort vuil liggen, maar dat wordt dan verbrand. Niet heel fijn als je daar dan net langs rijdt. Wij hebben daarvoor een buff (rond sjaaltje van tricot), die we dan snel even voor onze neus en mond doen.

Er wordt in China nog steeds heel veel gerookt! En je mag overal roken. Ook in de restaurants wordt veel gerookt. Je mag er niks van zeggen, als je last hebt van de rook van een ander, dat staat namelijk erg onbeleefd. In sommige hotelkamers waar we komen, kun je dan ook goed ruiken dat er in is gerookt. We vragen soms een andere kamer (met een rookgebaar, je neus dicht knijpen en een heel vies gezicht trekken) en dat vinden ze dan weer erg vreemd. En dan die auto’s. Hans verbaast zich er elke dag weer over. Grote nieuwe dure auto’s, en veel ervan zijn Duits (VW, Audi, BMW, Mercedes en Porsche). In de meest armoedige dorpjes staat er soms zomaar een Porsche. Ook KIA is hier geliefd en een eigen Chinees merk, vast met ‘copy/paste’-werk van de Duitse auto’s. 

De kunst van het autorijden is helaas niet even snel verbeterd als de ontwikkeling van alles in het land. Je merkt echt dat die gasten niet om kunnen gaan met het geweld onder de motorkap. Het gaat de Chinezen zo goed dat ze de fase van de kleine instapmodellen hebben overgeslagen en meteen in de dikke modellen BMW, VW of Mercedes rijden. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de veiligheid. We zien regelmatig auto’s in een greppel liggen of met butsen aan voor- of achterkant. Maar wat wil je als je de overstap maakt van Tuk-Tuk naar een BMW 5-serie, dan weet je niet wat je overkomt. 

Jacquelijne reageerde op onze blog van gisteren dat een witte bruid wel heel modern is. De traditionele kleur om in het trouwen is rood. Wit is de kleur van de dood. Dat klopt. De eerste week hebben wij inderdaad twee begrafenissen gezien. We hoorden bij beide begrafenissen vuurwerk afsteken: een zevenklapper als een soort van laatste groet (denken wij) Aan het begin van de optocht liepen een paar mensen met gekleurde bbanieren, mensen hadden soms een foto van de overledene in de hand. Daarna volgde de draagbaar, die werd gedragen door mannen in witte pakken met witte puntmutsen op. Inderdaad een beetje Ku Klux Klan-achtige pakken. Ook hebben we in de heuvels veel grote grafstenen gezien en ook veel steenhouwerijen waar grote ronde grafstenen worden gemaakt. 

We hebben Ziggo opgegeven. Volgende week werkt ons g-mail account weer in Zuid-Korea. (Zouden ze Max z’n account ook hebben geblokkeerd nadat die naar huis mailde dat hij vierde was geworden?)