Van de leukste naar de mooiste kamer

Het kost even moeite om vandaag het blog te schrijven. We hebben er net 110,1km opzitten en ook nog 1000 meter geklommen. Een lange dag die vermoeiend eindigt in een zoektocht naar een hotel. Vanmorgen lekker ontbeten met heerlijke verse broodjes en yoghurt in ons tweekamer-onderkomen in Shaxi. We nemen met moeite afscheid, want dit is het leukste onderkomen tot nu toe. Wellicht komt het ook omdat we weten wat we voor de boeg hebben. De vriendelijke hoteleigenares, speciaal voor ons wat vroeger opgestaan, knikt en buigt voor ons als we onze fietsen hebben opgetuigd en willen vertrekken. “So cool”, zegt ze bewonderend.

Eerst nog even iets wat we gisterenavond nog meemaakte. Helaas was de redactie net geslotenen kon ik mijn kopij niet meer inleveren voor het blog van gisteren 😂. Strenge regels hè. Na het eten liepen we samen nog door het pittoreske Shaxi. Daar zat een oud arm vrouwtje met een klein tafeltje en een gasfles en een hele oude koekenpan pannenkoeken te bakken. Het was aandoenlijk om te zien dus ik (Hans) moest een pannenkoek kopen. Maar wat schetst mijn verbazing, je kon bij haar betalen met je telefoon. Ik niet natuurlijk maar de Chinezen dus wel. Ze had een QR-code sticker op haar tafeltje geplakt en de Chinezen betalen door de QR-code te scannen. Super modern. Jammer alleen dat ze mijn pannenkoek vers bakt en meteen in een heel dun plastic zakje aangeeft. Ik verbrand meteen mijn vingers. Ze kijkt me echt aan met een gezicht: "stel je niet zo aan”. De pannenkoek was lekker trouwens.

Enfin we fietsen vandaag door een heel dun bevolkt gebied waar nooit toeristen komen. Ik denk dat Koert zomaar de laatste kan zijn geweest die ze voorbij hebben zien stuiven, twee jaar geleden. Het is een prachtig gebied met rijstvelden en mooie valleien. De uitzichten zijn mooi en de dorpjes nog heel autenthiek. We komen inderdaad weinig mensen tegen. De mensen die ons zien blijven van verbazing met mond open staan, alsof we net uit een andere wereld zijn gestapt. We blijven vriendelijk NieHou zeggen maar krijgen zelden een hallo terug. Ze verdraaien hun nek bijna om ons te volgen en vragen zich nu waarschijnlijk nog af waar ze getuigen van zijn geweest.

Omdat het zo dun bevolkt is hebben we ook onderweg geen gelegenheid om te eten in restaurants. Die zijn er gewoon niet. Dus moeten we terugvallen op de noedels.  Geen probleem natuurlijk. We stoppen bij een dorp dat je beter een gehucht kunt noemen. Het dorp loopt uit om te kijken als wij stoppen. We moeten een keus maken uit het ruime assortiment verschillende noedels. Het wordt echt een keus op gevoel. Er staat alleen in het Chinees op wat er in zit. We gaan een beetje af op kleur. Fabienne neemt een vuurrode beker. (Vind ik gedurfd, als ik eerlijk ben). Ik neem een paarse. (Doe ik ook nooit meer). Ik rats alle zakjes in de beker open en mieter ze erin. Terwijl ik er kokend water ingiet zie ik op de beker van Fabienne een vuurspuwende draak staan. Ik kijk snel op mijn beker. Ook niet een heel prettig monster. We gaan samen voor het winkeltje zitten tussen de lokale dames. Als Fabienne de eerste happen heeft genomen zie ik een gelijkenis met de rode draak op de beker. Geproest, tranen in haar ogen en druppels aan haar neus. Het zweet breekt haar uit, terwijl het niet zo warm is vandaag. We hebben zelfs ons regenjack nog aan. Maar dat doet ze heel snel uit. De dames naast haar kijken Fabienne heel verwonderd aan. Ik vraag heel meelevend of het wel gaat, maar ze kan niet praten. Ik neem hele kleine hapjes, maar ook ik moet mijn jack uitdoen. Kolere wat een heet spul is dit zeg. Als je morst ,brandt dit spul gaten in mijn jack volgens mij. We nemen bij de zelfde dame nog een beker yoghurt om alles een beetje te blussen en de darmen een beetje op hun gemak te stellen.

We gaan na een half uurtje weer verder. We gaan uiteindelijk naar Yangbi. Het leek een redelijk eenvoudige etappe vandaag. Maar 110km en dan ook nog eens 1000 meter klimmen, noemen wij niet eenvoudig. Yangbi lijkt ons geen hele leuke plaats als de beschrijving moeten geloven, met weinig accommodatie. We rijden rond vier uur Yangbi binnen. Het eerste hotel (de beste keus) kunnen we niet vinden. De beschrijving ‘linksachter de gebouwen’ is ons te summier. Niet alle Chinezen zijn ook even behulpzaam of vriendelijk. Als we vragen naar een hotel,  wapperen ze met hun handen alle richtingen op. Ik begrijp echt niet wat ze bedoelen. Ik moet soms echt bukken als ze hun best doen een hotel aan te wijze. Dit wordt niks. We rijden door en denken ‘het gebouw achter de gebouwen’ te zien. Als we het daar vragen staat er een man vlak voor mijn gezicht met twee handen te zwaaien, maar ook daar begrijp ik niks van. Als we het slaapgebaar maken met twee handen onder ons oor, zwaait hij nog fanatieker. Ook hij gebaart naar een richting die alles kan betekenen.

We gaan weer verder. Werkelijk niemand spreekt een woord Engels. Onze app biedt ook al geen uitkomst omdat de mensen hier allemaal de zelfde cursus armzwaaien hebben gevolgd. Uiteindelijk rijden we verder. We gaan voor het tweede hotel in ons boekje. 200 meter verder een groot geel gebouw. “Geel gebouw?” vraag ik Fabienne ongelovig. “ja een groot geel gebouw”. Oepff. Er staan alleen maar gele gebouwen in deze stad. Alleen maar! Ook hiernaar vragen is zonder succes. Is ook behoorlijk mallotig: vragen naar groot geel gebouw als er alleen maar gele gebouwen staan. Dan zien ze je niet meer voor vol aan hoor kan ik je zeggen.

We gaan de brug over naar het nieuwere gedeelte van de stad. Hier wordt volop gebouwd. We schieten drie mannen aan die uit de bank komen lopen. Daar zit het geld en dus het intellect. De chauffeur gooit gewoon de deur dicht terwijl Fabienne in het Engels vraagt of ze iets mag vragen. Ze kan het voorwiel van haar fiets nog net wegtrekken, voordat de deur dichtklapt. Maar de twee jongeren achter in de auto willen wel helpen en stappen uit. Op nog geen steenworp afstand zit een fonkelnieuw hotel. We gaan er meteen op af. Een geweldig hotel en een superieure kamer. Nog niet zo mooi gehad. Pfffffff blij dat we een goed hotel hebben gevonden in deze stad. We zijn best wel moe. Het meisje achter de receptie spreekt Engels! “Wow we found someone who speaks English”, roepen we allebei tegelijk. Ze wordt er verlegen van.

“Do you have a double room?” Ja die heeft ze. We gaan even kijken naar de kamer. In de lift wijst ze twee foto's aan: een double room heeft twee bedden en een single room heeft een tweepersoonsbed. Ooooo, nou snappen we steeds de verwarring over de kamers.

Rondom het hotel wordt een hele nieuwe wijk de grond uitgestampt. Onder het hotel lijkt het kantoor van de makelaar te zitten. Nieuwsgierig als we zijn gaan we even kijken. Er staat een maquette van de nieuwe wijk met prachtige huizen. Ook op schaal staan de verschillende appartementen ingericht. Leuk om te zien. En zo'n verschil met het oude Yanbi aan de andere kant van de rivier.