Lucky day in Seoul

Vandaag hebben we nog een hele dag in Seoul. Of Soul zoals ze hier zeggen. Gisterenmiddag hebben we er al wat rondgewandeld en in ieder geval al ontdekt hoe de metro hier werkt. Dat was al heel handig. Je kunt hier per keer kaartjes kopen, maar er is ook een soort OV-chipkaart. Die moet je dan wel eerst aanschaffen, maar daarna kun je die steeds opladen. Dat leek ons wel zo handig en dat is het ook. Je koopt zo’n kaart gewoon bij de 7Eleven voor ongeveer 2,50 en ook bij dezelfde winkelketen kun je er dan steeds geld opzetten. Het metronetwerk is hier gigantisch, vergelijkbaar met London en Parijs. Alleen de namen van de haltes zijn zo ingewikkeld dat we ze niet kunnen onthouden. Dus verdelen we de taken. De een onthoudt het nummer van de lijn en de naam van de richting en de ander het station waar we moeten overstappen of uitstappen. Zo gaat het ook goed.

Seoul is een gigantische stad, er wonen 12 miljoen mensen. Dat is dus twee keer zo groot als Kunming met 6 miljoen en dat vonden we al zo groot. Moet je voorstellen. Dat is dus 20 keer zo groot als Rotterdam. In heel Zuid-Korea wonen 51 miljoen mensen. In Noord-Korea is dat de helft. De stad ademt een plezierige sfeer uit. Ons hotel zit in een zakenwijk en vlakbij de Assemblee Nationale. Onder lunchtijd zie je alleen maar zakenlui lopen met nog de legitimatiepas van het werk nog om hun nek, om even ergens te lunchen. Je kunt zien dat de Koreanen het goed hebben, want ze zien er allemaal goed uit. De mannen in pak (ook hier volgens de laatste modetrend met te korte pijpen) en de dames in een keurige jurk of mantelpak. 

Ook in Seoul veel flatgebouwen, en ook brede wegen (soms wel 14 banen breed). 

We starten vandaag wat langzaam op. We staan wat later op, we hadden wat slaap in te halen na gisteren. Om 1 minuut voor 9 stappen we de ontbijtzaal en de twee dames van ontbijt beginnen hun hoofd te schudden van ‘nee’. Hè wat raar, gaat de ontbijtzaal pas om 9 uur open? We kijken wat vragend en zeggen: ‘it is one minute to nine’, en dan snappen we het: het ontbijt is tot (!) 9 uur. Wat stom van ons! Maar we mogen nog wel snel vier boterhammetjes roosteren en met ons eigen potje jam en een paar schijfjes banaan hebben we dan toch nog wat te eten. 

Hans brengt voordat we weggaan nog wat spulletjes die we niet nodig hebben in Korea naar de kelder waar onze fietsdozen staan. Omdat ik nog wat zie wat mee moet, loop ik ook naar de kelder. Als we terugkomen kunnen we onze kamer niet meer in. Het kaartje werkt niet. De dame van de receptie snapt niet wat we bedoelen, ze denkt dat we het kaartje komen inleveren. Ook hier komt de vertaalapp van de receptioniste weer van pas. ‘Oh, your card is not working’. We krijgen een andere kaart mee, maar ook die werkt niet. Als we het met beide kaarten aan het proberen zijn, komen er ook twee technische mannen, al gewaarschuwd door de receptioniste. Ook zij krijgen de deur niet open, maar gelukkig heeft zo’n elektrisch aangedreven deur ook nog een gewoon mechanisch slot. De sleutel is al snel gevonden en wij kunnen weer op onze kamer. ‘Batteley finniss’, zegt een van de mannen, maar wij begrijpen hem niet. O, de batterijen zijn op. Ja natuurlijk dat kan ook een keer gebeuren. We wachten even tot de mannen klaar zijn en dan op pad naar het centrum.

Het is hier wel even wennen met het geld. Veel nullen 10.000 Won = ongeveer 8 euro.

Wel even een overgang zo na China. Het leven is overigens in Seoul best duur, gewoon westerse prijzen. China vonden we erg goedkoop. We hadden gisteren wel al geld gewisseld op het vliegveld, maar als het leven overal in Korea zo prijzig is dan gaat het hard. Daarom gaan we ook in Seoul nog maar even geld inslaan. Volgens onze informatie kun je met je gewone pas niet pinnen, maar wel met je credit card. Ook euro’s kun je moeilijk wisselen. Bij de 7Eleven vlak bij het hotel schijn je te kunnen pinnen. Dat doen we dan eerst maar. Helaas, het leek te lukken, maar op het laatst zegt het apparaat iets van “your credit card is not allowed ....” en voordat we het precies kunnen lezen, plopt de kaart al weer uit het apparaat. Hopelijk hebben we straks in het centrum meer geluk.

Er zijn nog vijf oude paleizen in Seoul en we gaan er eentje bezoeken. We gaan met de metro naar hetzelfde punt als waar we gisteren zijn gestart, de halte waar een van de grote paleizen is. We hebben een ‘lucky day’. Op de boulevard voor het paleis is iets te doen. Er liggen allemaal matjes op straat en we zien veel dames lopen met een tas. Wij denken eerst dat er misschien een yogales is. Als we dichterbij komen zien we dat de dames op hun kleedjes in de weer zijn met theekopjes. Ook zijn er veel dames in traditionele Koreaanse kleding. Het is leuk om te zien. Het lijkt wel op een wedstrijd wie de mooiste theeceremonie kan geven. Elk kleedje ziet er anders uit, met andere serviesjes, bloemetjes, kleine lekkernijen etc. 

Het Geongbokgung paleis ligt er tegenover. En al weer geluk. Als we aankomen is er net een kleine wisseling van de wacht. Het is heel druk in het paleis. Er lopen heel veel mensen in de traditionele klederdracht. Gisteren hebben we al gezien in een van de oude straten, dat er heel veel kledingwinkels zijn met de traditionele Koreaanse kleding. De kleding is te huur, voor een uur, middag of een hele dag. Veel mensen doen dat en als je met die kleding een van de paleizen gaat bezoeken heb je gratis entree. Wij kopen toch maar liever gewoon een kaartje, maar we zien geen ticketoffice en nergens wordt om ons kaartje gevraagd.

Het paleis is heel groot, met grote gebouwen en pleinen, maar er is verder niet zo heel veel te zien. Oorspronkelijk bestond het uit 330 gebouwen met 5792 kamers. Het paleis is vele malen verwoest door Japanse bezettingen. Door de vele Koreanen in de traditionele kleding is het wel erg leuk om hier te zijn. Als we het paleis uitlopen zijn de dames allemaal klaar met hun theekleedjes. Als we er langslopen worden we door een van de dames uitgenodigd voor zo’n ceremonie. Wij zitten op de grond met onze knieën gekruist tegenover de theemevrouw en het is erg leuk om mee te maken. Eerst maakt ze de hele kleine kommetjes een voor een schoon, dan giet ze water uit een kleine theepot eerst in een grotere kom en dan in de kleine theekommetjes. Ze zegt niets, maar haar gebaren maken ons precies duidelijk wanneer we de thee mogen opdrinken. Ook zijn er kleine zoete bolletjes aan een prikkertje die we tussen de drie kopjes thee aangeboden krijgen. We hebben geen idee hoe lang dit doorgaat. We hebben wel eens gehoord dat een theeceremonie wel twee uur kan duren. Nou in deze houding op de grond gaat ‘m dat niet worden. Maar na het derde kopje buigt de dame naar ons en is het duidelijk dat het afgelopen is. 

Dan nu toch naar op zoek naar een bank. Geldautomaten zie je hier niet op straat. We hebben er nog niet een gezien. Het is inmiddels lunchtijd en de zakenlui met passen om lopen weer op straat. We kijken de mensen aan en schatten in wie er Engels zou kunnen spreken. De eerste keer is het meteen raak. We spreken een groepje van drie aan. De twee vrouwen spreken beide Engels. Na wat overleg over een weer, weten ze een bank en omdat het toch de richting is van hun kantoor, gaan ze ons wel even brengen. Wat ontzettend aardig! De drie blijken bij een Duitse verzekeringsmaatschappij te werken, maar ze spreken geen Duits. Wel willen ze van ons van alles weten en als we zeggen dat we hier gaan fietsen, reageren ze heel enthousiast. “Wow,  cycling”. Ze brengen ons naar de tweede verdieping van een groot gebouw. Daar staat inderdaad een geldautomaat. De drie blijven discreet op een afstandje staan en wachten of het werkt. En ja hoor, gelukt! “Bye, bye, enjoy your holiday in Korea”. Zonder hun hulp hadden we deze geldautomaat niet gevonden. Maar niet eens geprobeerd. Aan de buitenkant wijst niets op een pinautomaat. Geen emblemen van MasterCard, Visa of Cirrus. Helemaal niets. 

We slenteren de rest van de middag door het centrum. Ook al is Seoul een ontzettend grote stad, de drukte en gehaastheid valt enorm mee. De mensen zijn enorm gedisciplineerd. Er loopt niemand door het rode stoplicht. Bij de zebrapaden staan zelfs pijlen aan welke kant van het zebrapad je moet lopen. Op de roltrappen gaan de Koreanen netjes aan de rechterkant staan, zodat je links kunt passeren. Ook wordt hier niet getoeterd. Wat een verademing is dat na China. Ook zijn er heel veel kleine parkjes waar je even kunt zitten. 

We bezoeken nog Jomyo Shrine. Hier worden de ‘geesten’ van de oude koningen bewaard en vereerd. In aparte kamers worden spirituele houten ‘tablets’ bewaard van elke koning. Ook hier hoeven we niet te betalen. Als we bij de informatie een kaartje willen kopen, blijkt dat de laatste woensdag van de maand alles gratis is! Wat een mazzel vandaag.

Aan het eind van de dag bezoeken we nog een grote markt. Altijd leuk! Ook hier is het geordend en schoon met mooie nette kramen. De uitgestalde vissen liggen keurig onder het plastic. Dan weer terug naar het hotel met de metro. Op heel veel plekken zie je de angsten die Koreanen jaren hebben moeten doorstaan terug. Overal zijn in kasten gasmaskers opgeslagen voor noodsituaties. Ook hangt er een duidelijke instructie wat je moet doen bij een ramp. Bedoeld wordt natuurlijk een oorlogssituatie en een aanval met gas. Enerzijds goed dat het land zo goed is voorbereid, maar aan de andere kant ook wel even iets om bij stil te staan.

Terug in het hotel gaan we nog even de spullen in orde maken voor morgen. We gaan weer fietsen! We rijden ook hier een rondje (zie kaartje) tegen de klok in van ruim 1200 km.