Het Koreaans eten

Het eten is nog wel een dingetje hoor hier in Korea. Het ligt ongetwijfeld aan ons maar ik heb die culinaire smaakexplosie nog niet ervaren. Gisteravond nog maar weer eens een ander restaurant geprobeerd. Met de vertaal-app in de hand en zo'n foto-menukaart aan de wand proberen we iets te ontdekken wat we misschien wel lekker vinden. Misschien hebben andere mensen andere ervaringen, maar ik krijg nooit een gerecht wat maar in de buurt komt van de foto die ik heb aangewezen. Nou zien die foto's er meestal al niet uit, maar je hoopt toch iets te krijgen wat je aanwijst. Dus je tracht iets aan te wijzen met een gecontroleerde risicoanalyse waarbij je probeert in te schatten of het een verantwoorde keus is. We bestellen tegenwoordig allebei iets anders. Dan kunnen we bij elkaar proberen. Dan moeten we over een week of drie wel iets hebben ontdekt wat lekker is. We bestellen en krijgen allebei een kom bouillon waar van alles op en in drijft. Het lijkt nog het meest op vlees en groente. Daartussen zwemt dan de noedel of de rijst. Het is gebruikelijk dat je vooraf vier schaaltjes krijgt met bijgerechten, meestal groenten, in het zuur. Dat is soms pittig maar wel lekker. Ook dit keer vier schaaltjes. Koolbladeren, blokjes die op rettich lijken, pepertjes en kleine witte dingetjes. Ik probeer de bijgerechtjes in het zuur. Zijn lekker, maar de witte kleine dingetjes kan ik niet plaatsen. Als Fabienne vraagt waar het naar smaakt, trek ik mijn schouders een beetje op en kijk ik nog eens iets beter in het bakje. Nee hè, gadver. Die kleine witte dingetjes hebben pootjes en twee oogjes. Oh, nee hè. Gelukkig bewegen ze niet. Bakje even opzij geschoven. De twee bakken bouillon smaken echt nergens naar. Het vlees ziet er grijs uit. Waar het grijze worstje nog het meest op lijkt, kan ik hier niet schrijven. Ook dit gerecht komt niet in het lijstje favorieten.

Vanmorgen ontbijten we tussen de zakenlui die hier slapen en dan naar kantoor gaan hier in de buurt. Wij vinden het raar dat sommigen hier in overhemd met stropdas en in pyamabroek met poppetjes zitten. Nou de Koreanen niet hoor.

De dames van het ontbijtbuffet vinden ons nogal stoer en zwaaien ons uit. Net voor vertrek krijgen we nog een Yakult. Hebben we waarschijnlijk nodig, zullen ze wel gedacht hebben. Een van de dames wrijft nog even over de benen van Fabienne. Wat zou ze bedoelen?

Het is vandaag bewolkt en het ziet er naar uit dat we het niet droog gaan houden. Het belooft een mooie route te worden. Het is wonderbaarlijk dat we midden in Seoul zitten en toch na 100 meter uit het hotel al op een fietspad rijden. Het duurt ongeveer 26km voordat we buiten Seoul  zijn. Maar wel overal fietspaden. Heerlijk fietsen zo langs de Han rivier. We zien ver naast ons de files groeien en de auto's langzaam tot stilstand komen. Ook een geweldjge gewaarwording is dat Koreanen niet toeteren. We rijden een groot gedeelte van het Han Bicycle Path. Een prachtig aangelegd fietspad, deels over een oude spoorweg en door oude spoortunnels langs de rivier. Het blijft dreigend weer, maar het beperkt zich voorlopig tot af en toe tot een druppel.

We fietsen op ons gemak en we merken dat we telkens achter de buien aan fietsen. De straten zijn kletsnat terwijl wij geen noemenswaardige regen hebben gehad. Rond half een komen we langs wat restaurantjes. We besluiten om te eten. Zelfde ritueel voor het bestellen, maar nu krijgen we bouillon met kip en dikke noedels. Het gaat hier in de keuken zo: je pakt een grote kom bouillon en kwakt erbij wat je tegenkomt. Dus als je het krijgt is het een soort surprise en moet je zelf een beetje roeren en er wat van maken. Maar na de eerste happen. Hmmm, dit smaakt niet verkeerd. In ons gerecht drijven ook drie grijze bollen. Het lijken wel drie ogen. Wat is dat nou weer. “Dat ga ik niet eten hoor” zegt Fabienne meteen al. Tja, ik zit er een beetje mee te spelen in mijn kommetje. Een soort ‘balletje balletje voor gevorderden’. Valt nog niet mee met die twee stokjes. Ik wil het wel proberen, maar moet me zelf wel moed inpraten. Als ik zo'n oog  probeer te pakken schiet dat ding tussen mijn stokjes weg weer naar de bodem. Weg, niet meer te zien. Even later heb ik er weer een. Ik twijfel wel heel erg en durf niet goed. Fabienne kijkt heel vies naar mij. Zodra ik het in mijn mond heb gestopt, heb ik meteen spijt. Het lijkt wel of het hele restaurant naar me kijkt. Als ik er op bijt spat het ding in mijn mond uiteen. Het smaakt vies en ondefinieerbaar. Ik ben bang dat als ik het uitspuug en zie wat het is ik meteen over mijn nek moet gaan. Ik verzamel moed en slik het in een keer door en neem meteen een slok water. Wrah.. wat is dat vies. De kip en dikke noedels waren lekker. Wel leuk in de Koreaanse restaurants is dat aan ieder tafeltje een laatje zit, waar je bestek (nou ja de stokjes en een lepel) en servetjes in zitten. Tijdens het eten begint het knoeperhard te regenen. Zo die bui die missen we toch maar mooi. Als we weer vertrekken is het droog.

Rond half vier rijden we Yangpyeong binnen. Een middelgrote plaats aan de Han rivier. Het is ineens toch gaan regenen dus we rijden weer in rain-outfit. We hebben snel een hotel gevonden. Het is slecht weer dus we hebben niet zo veel zin om verder te zoeken. Bij de receptie vraagt Fabienne aan de man of ze nog wel even de kamer mag zien. Tja door schade en schande wijs geworden hè. Maar als de man probeert op te staan, komt het schaamrood bij Fabienne op de kaken. De man is zwaar invalide en moet nu met Fabienne mee naar de vijfde etage. Oké er is een lift, maar het aantrekken van zijn schoenen duurt al een paar minuten. Fabienne probeert nu terugtrekkende bewegingen te maken door te zeggen dat het wel goed is. Maar dat verstaat onze man natuurlijk niet. Zuchtend en krakend komt hij zijn hok uit. Hij strompelt naar de lift, die hij net haalt. Samen gaan ze naar de vijfde etage. Kamer ziet er prima uit probeert Fabienne de man snel aan zijn verstand te brengen. Samen komen ze later weer uit de lift. De man strompelt weer naar zijn kantoor en valt in zijn stoel. Als ik een uurtje later bij hem op de deur klop slaat de schrik hem om de oren. Ik zie hem denken ‘oh, nee niet weer naar boven hè’. Maar ik wil alleen een extra handdoek, en die liggen in de kast die hij me aanwijst. Ik knik en buig dankbaar.