Van Kunming naar Seoul

Toch nog even vertellen hoe het ging bij het busstation. We hadden kaartjes voor de bus van 09:00 naar Kunming. Wij dachten allebei; laten we er nou vroeg zijn want je weet nooit. We waren tien over acht op het busstation. Je moet daar ook door een soort controle en de bagage gaat door een scan. Nou bij ons geen controle hoor. Er ging volgens mij een siddering door de vertrekhal toen we binnen kwamen. We lieten onze telefoon zien met het zinnetje ‘waar staat de bus naar Kunming’. Nou wij worden tot aan de bus begeleid. De chauffeur lijkt gewaarschuwd en komt er even later aan en bekijkt onze fietsen. Als we met rijgebaren vragen of hij de chauffeur is en of we de fietsen in de bus kunnen zetten, staat zijn gezicht op onweer, maakt hele andere armgebaren, en stieft bij het kantoor naar binnen. Oef, dat ziet niet goed uit. Als hij terugkomt met de manager heeft hij zijn vest uitgedaan. Ik zie een torso in een zwart hempje met dikke spierballen en een grote indrukwekkende tatoeage op zijn bovenarm. Het lijkt verdomme Bruce Lee wel. Beetje dikker, maar toch. Ik probeer een lach op mijn gezicht te krijgen, maar ben als de dood dat als we straks stennis maken hij het frame van mijn fiets zo om mijn nek heen buigt. Gelukkig gaat het om de betaling voor de fiets. We wisten de prijs dus we zijn snel akkoord. Onze Bruce heeft nu ineens een veel vriendelijker gezicht en hij legt zelfs de fietsen voor ons onderin. Ik kijk er met bewondering naar hoe hij met ogenschijnlijk speels gemak onze fiets optilt en netjes op elkaar legt. Ik doe de tassen wel zeg ik stoer.

We rijden in een overvolle bus, als enige twee blanken, in zes uur naar Kunming. Vanaf het busstation rijden we in anderhalf uur naar ons hotel.

De volgende dag hebben we een sightseeing dagje in Kunming gepland. Het is voor ons onbegrijpelijk hoeveel er wordt gebouwd in deze stad. Overal waar je kijkt worden woontorens gebouwd in setjes van 25-30 torens. En dan niet van die lullige, maar gewoon 35-40 etages hoog. We kunnen ze niet tellen. Iedere 2 kilometer een nieuwe bouwput.

We hebben vlakbij het hotel een geweldig restaurant gevonden waar we fantastisch hebben gegeten. Zo’n typisch chinees restaurant waar de vloer spekglad is van het vet en iedereen aan ronde tafels zit. Het is hier ook gewoon dat aan het eind van de maaltijd iedereen gaat staan, er iemand wat zegt, en er dan getoost wordt. En dat dan wel een paar keer. Ik wil het eigenlijk niet toegeven maar we hebben tijdens ons dagje Kunming als lunch pizza gegeten bij de Pizza hut 🤔.  De rest van de dag is er warempel niets geks gebeurd. Ook wel eens fijn. Er werd midden in het centrum nog een mooie show opgevoerd wegens de een of andere opening.

Op maandag vliegen we via Hong Kong naar Seoul (Soul) zoals ze hier zeggen. We worden om 11:30 opgehaald, dus we kunnen daarvòòr makkelijk de fietsen inpakken. Fabienne belt voor zekerheid na het ontbijt even met Joy, onze Chinese contactpersoon, om toch éven te checken of ze nog weten dat wij naar het vliegveld moeten worden gebracht. “Off course, everything is arranged”. Uit haar reactie blijkt een beetje een gevoel van ‘nou zeg, je hoeft heus niet alles te controleren hoor’.

Nou fijn, dat geeft ons toch een gerust gevoel. We kunnen de fietsen gelukkig goed inpakken omdat we stevige dozen hebben die we dus makkelijk meerdere keren kunnen gebruiken. We zijn op tijd klaar en zitten om 11:15 in de lobby. Ook zo vervelend als de chauffeur er zo al staat en hij moet wachten, toch? 11:30 nog geen auto. We kijken elkaar aan en fronsen de wenkbrauwen. Nog geen probleem joh, we vliegen om 15:15, maar goed het is nog wel 45 minuten rijden.

11:45 nog geen auto. Nou schieten wij niet zo heel snel in de stress, maar we willen onze vlucht niet missen natuurlijk. Én we komen zo niet gewoon met een rolkoffertje aan. 11:50 nog geen auto. Fabienne gaat nog maar weer eens bellen met onze Chinese Joy. “Eh, oh, I, eh, I will check and call you back in a few minutes”. Oef, dit wordt penibel. Joy belt inderdaad terug en heeft een hele slechte, en ook nog eens hele doorzichtige smoes. “eh, yes, eh, I called the driver and he has problems with his car”. Ja, dus?? “I will send another car. It takes 20 minutes”. Ja, ja dat kennen we zo langzamerhand wel. Ze zijn het gewoon vergeten! Als de auto echt kapot is gegaan, hadden ze natuurlijk meteen gebeld naar onze Joy. En 20 minuten, weten wij inmiddels, worden er minstens 30 en het is al 10 over twaalf. We overleggen even met elkaar en schakelen de manager van het hotel in. Ja hij heeft ook een grote Van, en ook een chauffeur. Oké, we nemen die en de rekening kan naar Joy.

Onze chauffeur is een fan van Max en haalt er echt alles uit op het rechte stuk. De bochten moet hij nog wat oefenen, want daar worden we links een rechts gepasseerd. Maar we kunnen niet alles hebben. Er staat gelukkig geen lange rij bij Cathay Pacific, dus we zijn snel aan de beurt. Het trucje met de voet onder de fietsdoos werkt ook hier. Na alle douane formaliteiten hebben we zelfs nog even tijd voor een kop koffie bij de gate.

In Hongkong hebben we een overstaptijd van bijna zeven uur, dus tijd om even een blog te schrijven. Tijdens het wachten in Hong Kong worden we opgeschrikt door de verschrikkelijke aanslag in Ngombo in Sri Lanka. We schrikken daar enorm van. Wij hebben daar vorig jaar nog gefietst en zijn ook in Ngombo geweest. Ton en Francis zijn nog maar net terug. Zo kan rampspoed ineens heel dichtbij zijn. Er zijn zaken waar je gewoon geen invloed op hebt en mag je van geluk spreken dat je niet op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent.  

We komen om kwart voor zes in de ochtend aan in Seoul. Heb je toch lekker een lange dag, hoor ik je denken. Nou we hebben er wel eens beter uitgezien hoor. Eerst zes uur in een stoeltje hangen in Hong Kong en dan nog vier uur in een vliegtuigstoel gepropt zitten knap je niet van op, weten wij nu. De bagage ligt al op de band als we aankomen. Oh, er staat een uniform bij onze dozen op de eigenaar op te wachten. De strenge dame ziet me aankomen en kijkt heel gewichti. Wat nu weer? De dozen moeten door de scan. Er zit ineens een opvallende sticker op de dozen die je niet kan ontgaan. Nadat ik me gemeld heb komen er in no time vier uniformen bij. Ze willen weten wat er in de dozen zit. Het is nu niet het moment voor grapjes dus ik zeg eerlijk dat we gaan fietsen. De dozen moeten door de scan. Dat past natuurlijk bij lange na niet. Toch proberen natuurlijk. Nu heb ik geen timmeransoog, maar die Koreanen helemaal niet. Als de eerste doos stagneert en we een hoop gekraak horen rent een van de uniformen naar een rode noodstop knop. Niet lachen Hans!! Of we de dozen open willen maken. Ik vraag eerst nog heel lullig, welke willen jullie open? Ja allebei. Als ik de doos open heb kijken vier gezichten tegelijk over de rand in de doos. Een van hen beweegt heel professioneel wat schuimplastic en keurt de dozen goed. Ze plakken wel heel netjes de dozen weer voor ons dicht.

Even later zwaait onze chauffeur met een naambordje naar ons. Gelukkig, dat gaat wel in één keer goed. We zijn om half acht al in ons hotel en kunnen meteen aan het ontbijt. We krijgen bij uitzondering snel een kamer. We kunnen na een lange nacht heerlijk douchen en gaan fris met de metro naar het centrum van Seoul. Het is even een puzzel voor gevorderden om het systeem door te krijgen, maar dan staat er ook een gigantisch netwerk van metro’s tot je beschikking.

‘s-Avonds eten we in de buurt en wordt kimchi, een traditioneel Koreaans gerecht. We weten na de eerste keer nog niet of we fan gaan worden van dit eten. Je krijgt een soort van wokpan op een brander op tafel. De pan is gevuld met rode bouillon, vlees, noedels, kruiden en groenten. Je krijgt twee of drie schaaltjes koude groenten in het zuur en een schaaltje zwarte bonen. Na een minuut of tien gepruttel is alles gaar en kan het eten beginnen. We zitten vlak bij het zakelijk centrum van Seoul, dus veel kostuums in het restaurant. De  mannen krijgen allemaal een schort voor tegelijk als het eten wordt gebracht. Had ik beter ook kunnen doen. Terug in hotel meteen even mijn shirtje wassen. Gaat er nooit meer uit, roept Fabienne nog even fijntjes naar de badkamer. Moet je thuis eens proberen, noedels naar binnen slurpen met stokjes uit een bord vette tomatensaus. Lachen! De fietsen zijn weer in elkaar gezet, maar morgen gaan we nog met de metro een dagje naar wat bezienswaardigheden in Seoul.