Koreaanse 'Labbekak'

Vandaag uitgeslapen en we gaan om 08:15 uur richting busstation. We hebben de juiste keuze gemaakt, het weer ziet er ook niet geweldig uit. We zijn er liever iets eerder om alle ongemakken die eventueel toch nog ineens kunnen opdoen te pareren. Op zo'n busstation loopt dan altijd iemand die de boel regisseert. Dat is in Korea trouwens vaak een vrouw. Toen we met de fietsen aan kwamen lopen, kwam er meteen een belangrijk doende vrouw op ons aflopen. Ze wilde onze kaartjes zien en keek meteen heel moeilijk. “Oef”, dacht ik nog, “dit gaat niet goed”. Maar gelukkig was haar moeilijke blik omdat de bus er nog niet stond en wij nog even moesten wachten. Nou dat konden we we wel hebben, na onze China-buservaring. Als even later een mooie luxe bus komt aanrijden, komt ze ons halen en kunnen we de fietsen onderin proppen. Er gaan niet veel mensen mee dus de fietsen hoeven niet op elkaar gestapeld te worden. Om vijf voor negen dirigeert ze iedereen naar de bus en controleert de kaartjes. De bus vertrekt  om klokslag 09:00 uur. Na 45 minuten rijden we Chuncheon binnen. Een middelgrote stad. We gaan ervan uit dat we doorrijden naar het busstation. Als de bus na een korte stop voor het treinstation weer doorrijdt lezen we in onze beschrijving ‘Je kan je het best af laten zetten bij het station’. En we snappen ineens dat het gaat om het treinstation en niet het busstation. Eh, ja en nu dan? We blijven gewoon zitten tot het eind van de rit: het busstation. We hebben niet zoveel keus meer.

We stappen uit op het eindpunt. Is ook wat makkelijker omdat je daar meer tijd hebt om alles weer onder uit de bus te halen. We zetten de fietsen weer in elkaar, het stuur weer recht en hop daar gaan we weer. Nou ja eerst even de route weer zien te vinden. Geen punt, met de gps. Beschrijven we meteen even deze route voor AWOL, want dit is korter en beter om uit te stappen.

Na een kleine 20 minuten zitten we weer op de originele route. Wat een lekkere relaxte dag zo. Eerst een stukje bus, 2200 meter klimmen overslaan, geen koude pasjes, en vandaag nog maar 55km te fietsen. ‘Watjes’ dat zijn we we!!

Na een uurtje fietsen willen we wat drinken en zien we bedrijvigheid en een touringcar  staan. Er zijn ook winkeltjes. We fietsen samen het terrein op. Horen we achter ons ineens een schreeuw: “Hé, hé”. Ik kijk om om te zien wat er aan de hand is. En weer “hé hé”. Het is aan ons gericht! Ik denk nog: ”Pardon? Kan dat niet anders?” Staat daar een labbekak van een Koreaanse, met zo'n ‘Startrek’ oortje in, een partij interessant te doen zeg. Niet gewoon. Alsof ze in direct contact staat Houston voor de lancering van een nieuwe maanraket. Ze doet haar best indruk te maken en zwaait driftig meteen weer zo'n inmiddels bekend kruis-gebaar met haar armen voor het hoofd, dat we inmiddels hebben leren kennen als gesloten, dicht, niet voor jou, wegwezen. Wij leggen rustig uit dat we iets willen drinken en wijzen naar de winkel, maar worden door mevrouw labbekak meteen de mond gesnoerd en naar buiten verwezen. Ook mijn ‘rustpunt in bizarre omstandigheden’ Fabienne krijgt geen voet aan de grond bij Labbekak. Helemaal niet toen er nog een bullebak van een te dikke Koreaan zich ermee bemoeide en in het Engels zegt “not for you, go out! Only for groups”. “Oh, but we are also a group”, breng ik nog in “a group of two!”. Maar ook dat maakt geen indruk. Nou zeg, we dachten alleen iets te drinken. Veel Koreanen horen het geschreeuw van Labbekak en Bullebak, en komen naar buiten om te zien hoe die twee toeristen worden weggebonjourd en moeten afdruipen. Tja we hebben weinig andere opties meer. Ik vraag nog wel even fijntjes aan bullebak; hoe het zou komen dat er toch zo weinig toeristen hier zijn. Ineens is zijn Engels niet meer zo goed. Gelukkig maken we ook hele leuke en hele vriendelijke mensen mee. Het merendeel eigenlijk. Maar soms ook een kenau, labbekak en een bullebak.

Als we een kwartiertje later een leuke winkel passeren kopen we een drankje en zitten we op eigenlijk op een nóg leuker plekje van onze ananaslimonade te genieten.

Onze lunch is eigenlijk in Korea inmiddels een standaard pakket geworden, waar we ons wel happy bij voelen. We eten altijd iets van de bakkers die je in heel veel plaatsen hebt. Het zijn de ‘Paris Baguette’ of de ‘Tous les jours’. Wij begrijpen inmiddels heel goed waarom er zo veel van deze bakkers in al die stadjes zijn gevestigd hoor. Dat hoef je ons niet meer uit te leggen. We eten dan zoal pizzabroodjes, hartige taartjes of andere hartige broodjes. We drinken er dan een blikje koude koffie bij of ananaslimonade met prik en vitamine C (we snappen ook waarom ze vitamine C toevoegen… fruit is niet te betalen hier).  We hebben al meerdere keren de warme koffie geprobeerd, maar het is ons telkens behoorlijk tegengevallen. Moet zeggen ze hebben wel hippe en kekke koffietentjes, maar ze moeten alleen nog wel leren omgaan met de koffiemachine. Tussendoor eten we pannenkoekjes gevuld met appelstroop. Dat is voor ons echt de hit van deze vakantie. We klimmen er erg goed mee en rijden de 100km etappes met twee vingers in de neus. De pannenkoekjes zitten verpakt in pakjes van acht. Niet aan te slepen voor ons. We kopen ze meestal bij de 7-eleven, maar we kunnen ze overal kopen. Ik denk dat je aan de verkoopcijfers van deze pannenkoekjes kan zien hoe we gereden hebben.

Na een uurtje fietsen we door een oude spoortunnel. Een leuke ervaring omdat in de tunnel ook muziek wordt gedraaid. Vaak is dat klassieke muziek, maar nu is het een jazzig muziekje. De rails is natuurlijk weggehaald en het is leuk om doorheen te rijden. Verder is de dag een beetje saai en zijn we blij dat we hebben gekozen het eerste traject met de bus te doen.

We hebben de afgelopen drie weken ook ervaren dat de gewone boodschappen eigenlijk heel duur zijn hier in Korea. Nou zijn we niet zo heel moeilijk, je bent tenslotte maar een keer op vakantie. Maar we wilden vandaag in de supermarkt nog even wat kleine dingen kopen en werden weer getroffen door de prijzen. 6 appels voor € 8,- een blikje bier voor €2,50, bakje cherrytomaten voor €5, halfje brood voor €3,20 een doos mandarijnen €24, een potje jam voor €5. Het is hier ook nooit druk in de supermarkt. We vragen ons dan wel af, wat de mensen thuis eten.

In Chuncheun rijden we langs een paar hotels. We kiezen uiteindelijk een hotel dat niet in onze gids staat maar waar wij een goed gevoel bij hebben. De mensen zijn uitermate vriendelijk en dat heeft ook wel iets, na onze ervaring van vanmorgen. De dochter van de eigenaar maakt zelfs even een briefje met vertaling vanuit het Koreaans voor de  douchespullen. Tja ik zou mijn haar eens per abuis met bodywash wassen. Of niet 1,2,3 weten wat nou de conditioner is.

Gelukkig is er in deze stad ook weer een Paris Baguette en halen we een paar lekkernijen. Het is eigenlijk heel vreemd dat deze winkels er in alle stadjes er super mooi en modern uitzien. Dezelfde inrichting,dezelfde producten en altijd in de hoofdstraat. Vallen echt op een positieve manier op tussen de rest van de pandjes en winkeltjes in de straat. Maar ook weer peperduur!