Gigantische boeddha

Zien we ineens bij het ontbijt toch nog heel veel mensen in dit op het oog verlaten hotel. Echt heel veel mensen. Waar waren al die mensen gisteren? Op hun kamer? We hebben geen flauw idee. Het is gewoon druk bij het ontbijt en het is ons beste ontbijt tot nu toe. Zelfs een minicroissant light er en iets wat op een krentenbol lijkt. Koffie uit een bonenmachine en natuurlijk alle varianten van hete en pittige rijst en vleesgerechten wat niet aan ons is besteed. Dat ze hier ook heel heet en pittig eten zien we regelmatig. Als ik Hans zo af en toe wat Chili peper over zijn eten zie strooien denk ik al pfffff. Maar de Thaien strooien niet, nee dat gaat met eetlepels tegelijk. Niet te geloven!

Vandaag fietsen we 55 km naar de Bhumibol dam en onderweg is er nog een bijzondere mooie tempel. We fietsen weer grotendeels langs de prachtige rivier de Ping. Soms komen we door kleine dorpjes en soms door een heel verlaten gebied. Het is niet alleen asfalt, maar we rijden ook vandaag weer over wat zandpaden. Tja, dat is nu weer erg jammer nu onze fietsen zo lekker schoon zijn. “Maar ja, het is nu wel geel zand, in plaats van rood zand”, opper ik nog positief, “alsof dat wat uitmaakt”, zegt Hans “vies is vies”.

Zo ‘s ochtends vroeg vinden wij het het heerlijkst fietsen. Het is dan nog een beetje aangenaam fris van de nacht en het is altijd leuk om de mensen de dag te zien starten. Ieder op zijn eigen manier: straatjes worden geveegd, er wordt wat geofferd bij een geestenhuisje, de kraampjes worden gevuld met allerlei koopwaar, en in eetkraampjes wordt al gefrituurd of vlees op de barbecue gebraden. Iedereen is op zijn manier de dag aan het starten. Thailand ontwaakt langzaam.

We fietsen weer lekker door. Vandaag zijn er wel weer wat vervelende honden en Hans houdt zijn dazer in de aanslag. Het is soms echt verbluffend, nare blaffende en grommende honden komen fanatiek op ons af en als Hans dan het knopje indrukt, deinzen ze met hangende pootjes terug. We drinken een Nescafé bij een winkeltje met een hele vervelende blaffende hond die echt pal voor ons blijf staan blaffen. Super irritant. Zijn baas roept hem steeds tot de orde, maar hij luistert voor geen meter. Hans drukt onopzichtig de dazer in en hij loopt met hangende oren naar het huis aan de overkant. Zijn baas kijkt ons aan met een gezicht ‘kijk eens hoe mijn hond luistert’. Hij moest eens weten.

We slaan van de route af om het bijzondere tempelcomplex te zien. En dan zijn we heel verbaasd. We rijden al 30 km ‘in the middle of nowhere’ en we slaan af en rijden een paar honderd meter verder en het is een drukte van belang met auto’s en mensen die het complex gaan bezoeken. Wij zoeken een veilig plekje tussen alle auto’s voor onze fietsen. We lopen een paar trappen op naar een gigantisch grote gouden boeddha. Geen idee hoe hoog, maar op de foto’s zie je hoe nietig de biddende mensen ervoor zijn. Een stukje verder op het complex staat een gouden pagode. Ook daar is het een drukte van belang en lopen de mensen rondjes om de pagode. Dat is een typisch 

Boeddhistische ritueel om als je bid enkele rondjes (altijd rechtsom) om een pagode (in Nepal heet het stoepa) te lopen. Deze gouden pagode is een kopie van de beroemde Shewagonpagode in Yangon in Myanmar. Daar zijn wij in 2015 geweest. Het is ook hier allemaal goud wat er blinkt.

Naast de pagode is nog een kleine offertempel met enkele boeddhabeelden. Het is er een drukte van belang. In de ene ruimte worden wierrookstokjes en kaarsen opgestoken. Door de overkapping blijft de rook hangen en is het er door de dikke rook niet lang vol te houden. Een ‘kaarsenruimer’ ruimt continue de half opgebrande kaarsen op en veegt ze met een plamuurmes weg. Gek eigenlijk. Heb je net je kaarsje gebrand en even later wordt het met één veeg weggemaaid.

In een ruimte ernaast knielen telkens mensen met grote schalen met offerandes, zoals trossen groene bananen, flesjes water, bloemen en snoeperijtjes. Het is een aaneengesloten rij met mensen die volle schalen achter laten. Temidden van de schalen zit een vrouw alles te verzamelen en op te ruimen. Je net meegebrachte offer staat er nog geen vijf minuten. De ‘opruimvrouw’ heeft geen moeilijke baan maar wel een drukke. Ze selecteert bananen bij bananen, water bij water en overig fruit bij overig. Ze draait opengemaakte flesjes water nog even dicht en verzamelt de flesjes in een plastic zak. De trossen bananen stapelt ze op elkaar en ze rommelt nog wat tussen het kleine spul en stapelt de schalen op elkaar. Het is net een geolied productieproces. Nieuwe schalen worden neergezet en even later worden die ook weer weggehaald. Wij vragen ons dus altijd af: wat gebeurt er met al dat spul. Wordt alles opnieuw verkocht? Of krijgen de monniken alle etenswaren die overblijven. Boeddhistische monniken moeten namelijk leven van giften. Maar dan is het wel erg veel voor de monniken. Ok de monniken zijn niet de slankste Thaien die we tegenkomen, maar toch. We zijn er tot nu toe nooit achtergekomen. 

Nog 30 km naar het eindpunt en dat fietsen we zo weg. We hebben uit het boekje een leuk trendy resort uitgezocht met een soort koffiecafé erbij. Het ziet er inderdaad mooi en strak uit, maar.....het is helaas vol. We nemen wel een heerlijke koffie met iets lekkers erbij. Even later krijgen we onze koffie. We zijn wat in verwarring want er staat 1 koffie en 1 thee op het dienblaadje. We schudden van nee en gebaren dat we twee koffie hebben besteld en geen thee. Maar als de serveerster met het tweede identieke blaadje komt snappen we het. Bestel je hier een koffie, dan krijg je er een thee bij. Grappige gewoonte.

We gaan op zoek naar een ander resort. In ons boekje staan er verschillende. We vinden een groot complex waar waarschijnlijk maar één huisje wordt verhuurd vandaag. Het is eenvoudig, maar prima. Het kan niet elke dag feest zijn.

We zijn vlakbij de grote Bhumipol-dam. Daarom zijn er ook veel resorts die ooit zijn gebouwd voor werknemers die werkten aan de dam. De Bhumibol-dam is een betonnen boogdam op de Ping-rivier. De dam is gebouwd met het oog op wateropslag, elektriciteitsproductie, beheersing van overstromingen en visserij. De dam is genoemd naar koning Bhumipol, de vader van de huidige koning. Het was Thailands eerste multifunctionele project. De bouw van de dam is begonnen in 1958, en duurde tot 1964. In 1970, pas zes jaar later, was het stuwmeer volledig gevuld. De mensen uit de verschillende dorpjes die langs de Ping lagen, moesten verhuizen zijn naar de streek van Hod in de buurt van Chiang Mai.

Door de bouw van de dam en de wateropslag werd het mogelijk in het stroomgebied van de Ping rivier, twee keer per jaar rijst te oogsten. Vóór de bouw van de dam kon dit slechts één keer per jaar. Door op het goede moment een juiste hoeveelheid water te laten uitstromen in het droge seizoen, kan voorkomen worden dat er in de lage gebieden van Thailand zeewater binnendringt. Te veel zout uit het zeewater beperkte voordien ook de oogsten. Vóór de bouw van de dam kwam er in het regenseizoen veel te veel water naar de laag gelegen delen van Thailand, met een jaarlijkse overstroming als gevolg. Met de bouw van de dam is dit veel beter onder controle te houden. Het stuwmeer is bijzonder visrijk, en ondersteunt daarmee een duurzame commerciële visindustrie, die veel werkgelegenheid creëert voor lokale mensen.

Over de prijzen van de bungalows en hotels. Alhoewel de Thaise Baht op dit moment blijkbaar hoog staat is Thailand nog steeds een van de goedkoopste landen in Azië. 1000 Baht is omgerekend 30 euro. In Thailand zie je veel resorts, nu moet je je daar niet teveel van voorstellen, want een parkje met wat huisjes noemen ze allemaal een resort. Wij vinden het leuker om een huisje te huren. Je kunt dan altijd op een terrasje voor je huisje zitten ipv in een aircogekoelde hotelkamer. Voor de bungalowtjes betalen we meestal bedragen tussen de 450 en 1000 Baht, soms 1200 Baht. In de steden bij de drie Unesco parken hebben we wat luxere bungalows of hotels geboekt en de duurste kamers waren 1800 Baht, dat is dus 54 euro. Nog niet duur dus naar Nederlandse begrippen.