Ons eten op tweede kerstdag

 Van de kerst merken we niet zo heel veel hier. Het personeel van de 7 Eleven loopt met een hertendiadeem op het hoofd, we zien af en toe wat rode kerstpakjes hangen en dat is het dan. Maar vanochtend buiten bij de 7 Eleven werden kerstliedjes gespeeld en het waren nog christelijke liedjes ook. Klonk overigens wel een beetje raar zo in het Thais: “de herdertjes lagen bij nahahachte.....”.

Vandaag een etappe van 70 km en we hebben lekker de vaart erin. In het begin even een pittige klim en daarna is het veel dalen en vals plat en dat schiet best wel op. Het landschap is weer prachtig. We rijden langs cassave dat ligt te drogen, rijstvelden met net geplante rijst en suikerriet. Cassave ligt hier op grote betonnen plateaus te drogen.   Waarom zou je dat machinaal in een droogtrommel doen als je hier in een droogtrommel woont. Mooi om te zien dat de gewassen veranderen tijdens onze fietstocht. En dan zomaar ineens staat er aan de weg een prachtig boeddhabeeld voor een goudgekleurde rots. Je vraagt je soms af waarom zoiets moois op zo’n onbeduidende plek staat. Ook zien we ontzettend veel tempels. Thailand is echt het land van de tempels. De een nog mooier dan de ander. Als we bij elke tempel zouden stoppen om een foto te maken, dan komen we nooit in Chiang Mai aan.

We rijden nu richting Midden Thailand en van de Mekong af. Toch nog wat wetenswaardigheden over die indrukwekkende Mekong (speciaal voor Eeke).

De Mekong is een van de grootste rivieren van de wereld (de 10e plaats) en de op twee na langste in Azië. Vanaf zijn bron, 4.920 meter hoog in Oost-Tibet, dondert hij naar beneden door de Chinese provincie Yunnan, waar hij bekendstaat als de 'wilde rivier', voor hij wat rustiger door Myanmar en Laos kronkelt en vervolgens, via de zogenaamde Gouden Driehoek, de grens tussen Thailand en Laos vormt. Na een korte lus door Laos stroomt de rivier Thailand weer in en vormt hij 750 kilometer lang de grens tussen Thailand en Laos. Van Laos stroomt hij door Cambodja en verder naar het zuiden, naar Vietnam, waar hij zich splitst in de vele armen van de Mekongdelta voordat hij uitmondt in de Zuid-Chinese Zee.

Rond een uur of twaalf stoppen we om wat te eten. Veel keuze hebben we niet. Er is slechts één eettentje. Cola hebben ze niet en dat halen we dan bij de plaatselijke kruidenier, een paar winkeltjes verder. Dat kan hier gewoon. Er is alleen soep. Op zich is die soep altijd prima, goed gevuld en er kan ook niet zo heel veel mee misgaan. Een grote pan met bouillon staat altijd te pruttelen. Daarin wordt dan in een mandje aan een lange houten steel noedels in gegaard (1 minuut) en dan gaat er nog wat vlees en groenten bij en wat kruiden. Op tafel staat dan altijd nog van alles om het op smaak te brengen. Dat van alles is altijd heeeeel erg heet, en daar blijven wij dan ook altijd mooi van af. Hans strooit nog wel eens voorzichtig wat rode chilipeper in de soep maar moet dan altijd meteen hoesten bij de eerste happen. Na een paar happen staat het zweet op zijn voorhoofd en als hij aan de smaak gewend is, is de soep meestal bijna op. En dan zien we de Thaien altijd eetlepels vol van die chili in hun soep kwakken. Hoesten? Nooit! De kokkin vraagt of we ‘pork’ willen. Nu hadden we gisteren al pork en dat was een beetje vettig, en Hans zegt: “No, no pork, chicken please”. Even later komen er twee grote kommen met noedelsoep met kip: een kippenpoot en kippetenen (kijk maar even op de foto) en er drijft nog een vierkant donker blokje in. We denken iets van gestold bloed.

Brrrr, ik word er misselijk van. Waar laat je nu zo gauw die kippetenen? Die stop je ook niet zomaar even onder de tafel. Ik loop met mijn kom terug en gebaar dat ik die poot met die tenen niet wil. Met een tangetje wordt het eruit gehaald. Het blokje bloedworst kieper ik zelf stiekem in de prullenbak. De rest van de soep eten we op. Hans eet ondertussen smakelijk zijn soepje. Als we klaar zijn, kijk ik het eettentje nog eens rond. Er staat 1,5 meter naast mij een aquariumbak. Het is een bak met witte en zwarte dingen. Ik kan het niet zo goed zien. Even dichterbij kijken dan maar. Het krioelt van de insecten, geen mieren, het kijken kleine kevertjes. Zouden ze dat eten? Dat moet ik toch weten. Ik maak een eetgebaar en wijs naar de kevertjes. Een hoop gegrinnik, maar er wordt nee geschud. Via Google Translate proberen ze nog uit te leggen wat het zijn. Ze komen niet verder dan ‘insect’. Maar waar het voor wordt gebruikt, komen we nooit te weten.

In hetzelfde dorp is een mooi tempelcomplex. Een eenzame monnik is bezig met een geestenhuisje. Nou ja huisje, het lijkt wel een hondenhok op vier palen. We maken een praatje. Wat hij nu precies aan het doen is met het huisje komen we niet achter. Zelf slaapt hij in een iets groter formaat geestenhuis er net achter.

We zijn al om half twee in het aankomstdorp Tron. Er is maar één slaapgelegenheid. Het is een leuk bungalowparkje met eigengemaakt meubilair van boomstronken.

Onderweg zien we heel veel vergelijkingen met Nepal. Bij alles wat we zien vragen we ons altijd af of het ons kan helpen. Zo ook de watervoorziening in dit land. We zien regelmatig vier grote watercontainers op een groot hoog metalen frame staan. Er staat volgens ons dan een pomphuis naast. Het water lijkt dan te worden omhoog gepompt naar de vier containers. Maar waarom zet je nu vier containers zo hoog op een frame om er daarna water naar toe te pompen. Er is vast iemand die dat weet.

In het dorp hadden we in de middag al twee restaurantjes gezien om te kunnen eten. De boel sluit hier vaak vroeg en we gaan om half zeven al op pad. Als we de straat van ons parkje uitfietsen zien we ook iets dat op een restaurant lijkt. We kijken even. Er staan allemaal schalen op een tafel waar een paar mensen wat uit nemen. Het lijkt op een buffet. Een man zegt een paar keer wat onverstaanbaars tegen ons. “Zeker voor een gezelschap, we worden in ieder geval niet uitgenodigd te gaan zitten” zegt Hans. Dan maar naar de restaurantjes even verderop die we vanmiddag al hebben gespot. Helaas. Eentje is er al dicht en de ander is aan het opruimen en heeft alleen nog een dikke witte pruttelende rijstpap op staan wat er nu niet echt heel aantrekkelijk uitziet. “Laten we dan maar teruggaan naar dat buffet en vragen we daar of we toch mee kunnen eten?” Tja, wat moeten we anders. Dezelfde man komt ons weer tegemoet en begint weer een heel verhaal tegen ons. We snappen er werkelijk weer niks van. Mijn Thais is in die 15 minuten ook niet beter geworden natuurlijk. We zien nu dat er op de tafels grote potten staan waarop men vlees aan het roosteren is. “O, joh Hans het is zo’n barbecue restaurant. Dat hebben we al eens vaker gedaan in Azië”. Twee aardige vrouwen willen ons wel helpen en tolken voor ons. Even later zitten we ook aan een tafeltje met zo’n houtskoolpot tussen ons in en kunnen we vis en vlees roosteren of koken in bouillon. Ook daarbij wijzen de twee Thaise dames aan wat wat is “Fish, beef, porc, squid”. Er staan zelfs nog patatjes die je kunt eten met een soort kaasmayonaise. Heerlijk! En dat met een biertje met ijsblokjes. Onze tweede kerstdag kan niet meer stuk.