Fietsen boven 3000 meter

We staan vandaag vroeg op. We willen om 07:00 vertrekken. We hebben een lange dag voor de boeg. We gaan vandaag naar Baishuitai en dat is 102 kilometer verder. Qua afstand niet om van terug te deinzen. Maar we gaan vandaag ook vier passen over van dik 3000 meter. En dat is andere koek. De vier passen zitten in de laatste 60 km en zijn 3730mtr, een van 3600mtr en twee van 3100mtr. We hopen dat het weer beter is dan is voorspeld. De voorspelling is 50% kans op neerslag, dus fifty/fifty. We hebben met de hoteleigenaar afgesproken dat als het regent en dus misschien wel sneeuwt op 3730 meter we met de bus of auto gaan. Maar we willen liever gaan fietsen. We staan kwart over zes op. Als ik de fietsen buiten zet zie ik zware grijze bewolking, met warempel een stukje blauwe lucht. Als we om zeven uur vertrekken zie ik geen blauwe lucht meer en ziet het er dreigend uit, maar het is droog. We gaan fietsen. Als we net een half uur onderweg zijn dan zien we zo'n beetje welke richting we op gaan. En dat ziet er niet best uit. Het is niet de vraag of het gaat regenen, maar meer wanneer het gaat regenen. Het is steenkoud. Voor diegene die daar nog over twijfelen, om 07:00 is het op 3285 meter gewoon heel erg koud. We hebben alles aangetrokken wat warmte geeft. We trekken zo meteen liever wat uit dan dat we het te koud hebben. Want dan weer warm worden is meestal lastig. Het is wel lekker rustig in de straten van Zhongdian. Ons wacht een prachtige rit door valleien en langs bergmassieven. Dit zijn de uitlopers van de Himalaya. We hebben gisteren voldoende proviand ingeslagen, want we zullen onderweg op onszelf aangewezen zijn. Maar niet te veel over nadenken. Als we Zhongdian uit zijn krijgen we verdikkeme in de eerste paar kilometers al het nodige klimwerk te verrichten. De eerste 40km is het klimmen en dalen, maar dat het meteen zo heftig is, hebben we niet verwacht. Ook de hoogte speelt ons parten denken we. We hebben niet eerder zo hoog gefietst.

Na 12km begint het te regenen. We hoeven niet te stoppen om regenkleding aan te trekken, want die hadden we al aangetrokken vanwege de kou. De weg gaat op en neer tot aan het punt dat de eerste klim echt gaat beginnen op 33 km. De eerste klim gaat bij allebei goed en gaat naar een pas van 3730 m. Het weer wordt er niet beter op. Het regent niet constant, het zijn steeds korte buitjes. Af en toe lijkt het zelfs hagel. De omgeving waar we doorheen rijden is mooi, maar veel minder als wanneer het zonnig is natuurlijk. Bij bewolkt weer en regen ziet alles er toch wel wat troosteloos uit. Toch genieten we van de vergezichten en de witte toppen om ons heen. Het zou wat warmer moeten zijn.

De tweede klim van 8 km is het zwaarst en die eindigt op 3600 m. Hierna volgt een lange afdaling waar we het allebei heel koud van krijgen. Er moet zo een dorpje komen met een winkeltje. Nou EEN WINKELTJE?? Dit noemen wij een forse kliko. Een winkeltje is echt teveel gezegd. In een oud houten huisje staan wat drankjes uitgestald. Wij hebben nu echt geen zin in een koude cola. Er zitten drie oude mannetjes binnen en Fabienne probeert te gebaren dat ze het heel koud heeft. Ik zal haar thuis de spelregels van Hints nog eens rustig uitleggen. De drie oude mannen zitten er naar te kijken en vragen zich af, waarom die vrouw zo raar doet. We mogen wel binnen komen. Of ik dat nou binnen komen moet noemen weet ik niet want overal zitten kieren en gaten. En geen deur. Maar de meest gerimpelde, die zo op een poster van Marlboro kan, gaat voor ons de kachel even opstoken. Het is geweldig lekker om zo even op te warmen. We zitten allebei bijna tegen de kachel aan. Als we opgewarmd zijn is het even lastig om weer op gang te komen. Het is net weer gaan regenen. Omdat we meteen uit de kliko met een klim moeten beginnen, worden we vanzelf weer warm. Het is de derde col. Deze is 5 km, dus goed te doen. Tja we relativeren steeds makkelijker over de afstanden van de bergen die we moeten nemen. Als we aan de laatste col beginnen schijnt warempel de zon en kunnen de handschoenen en regenjacks uit. We stoppen alles niet te ver weg want we duiken zo nog een afdaling in vanaf 3100 meter en dan hebben we het toch weer nodig. In de laatste afdaling voelen we het per vijf minuten warmer worden. Heerlijk! We vinden aan de rand van Baishutai een nieuw hotel met een riante kamer.

We besluiten meteen een bezoek te brengen aan de kalkterrassen. We hadden daar eigenlijk een dag extra voor gepland. Om een dagje te relaxen na deze dag en om dan de terrassen te bezoeken. Maar in dit gat willen wij geen dag extra blijven.

De trapjes op naar de kalkterrassen doen zeer aan onze benen, maar het is de moeite waard. De natuur heeft hier prachtige terrassen gevormd van de kalk in het water. En de zon schijnt warempel ook nog even. Voor de foto's!