Naar DMZ, grens Noord-Korea

Vandaag zetten we onze reservedag in. We houden in onze planning vooraf altijd rekening met eventuele tegenslag dus plannen we altijd een extra dag voor calamiteiten. Die hebben we niet gehad, dus gebruiken we deze dag vandaag om naar DMZ (Demilitarized Zone) te gaan. Anders hadden we het bezoek aan DMZ gisteren gedaan na een korte fietsetappe. Maar nu hebben we een hele dag de tijd en kunnen we vanmiddag lekker van de zon genieten op het strand voor ons hotel. We vinden het ook wel lekker een rustig dagje vandaag, want morgen moeten we weer ruim 1500 meter klimmen.

Hoewel we nog wat twijfels hadden vanmorgen of onze taxi er wel zou staan om tien uur, zijn we oprecht verrast wanneer om kwart voor tien de taxi voor komt rijden. Even later gaat de telefoon op de kamer. Ik neem op en zeg maar hallo, tja wat moet je anders zeggen. Er komt een heel verhaal en ik hum wat en zeg maar “Yes, yes”. Tja weet ik veel. Blijkt goed te zijn. Onze taxi staat beneden klaar. We worden in een mooie Hyundai Grandeur naar DMZ gereden. Nou moet ik zeggen dat je in Nederland eigenlijk niet gezien wil worden in een Hyundai of een Kia, maar het is tegenwoordig verdikkeme een dikke auto geworden. Daar hoef je je niet meer voor te schamen om in zo'n auto te rijden. Maar het lijken wel modellen die bij ons nog niet eens te koop zijn.

We zijn snel bij DMZ. Onze chauffeur heeft er flink het gas op en we halen links en rechts met 160 km ander verkeer in. Kan hier gewoon. Wel vreemd dat het een mooie vierbaansautoweg is die straks gewoon stopt bij de grens. Na een kwartiertje rijden moeten we met de chauffeur ergens naar binnen om een formulier in te vullen en te ondertekenen. We moeten alledrie onze volledige naam, geboortedatum, m/v en leeftijd invullen. En ondertekenen natuurlijk. Dat is voor de controle of iedereen wel weer terug komt van de grens. Nadat we 6000 Won hebben afgetikt mogen we weer verder. Even verder worden we aangehouden. Onze chauffeur moet het ingevulde formulier afgeven. Als de  controleur heeft gecontroleerd of er wel echt maar drie mensen in de auto zitten kunnen we verder. Onze chauffeur brengt ons eerst naar het verste punt van Zuid-Korea. Een soort van uitkijkpunt naar Noord-Korea. Het geeft een vreemd en naar gevoel dat we met veel Koreanen naast elkaar naar een buurland staan te staren waar je mee in oorlog bent. Misschien staan er tegelijkertijd wel aan de andere kant Noord-Koreanen naar ons te kijken. Er is 4km niemandsland tussen de twee landen. Als je er bij stilstaat dat er al 70 jaar oorlog is en er dus nog steeds geen mogelijkheid is van vrij verkeer, is dat in en in triest. Er zijn familieleden die elkaar nog nooit hebben gezien of elkaar hebben ontmoet. We kijken naar een verlaten stuk kust met in de verte een hekwerk dat de grens is van Noord-Korea. Goed om te zien en te beseffen in wat voor vrije wereld we dan zelf leven. Dan durf je toch nooit meer een geel hesje aan te trekken.

Als we ook even door een verrekijker hebben gekeken, omdat al die Koreanen dat ook doen, maar we echt niet weten waar we naartoe moeten kijken, gaan we weer terug naar onze chauffeur. Hij maakt nog even een foto van ons samen voor de uitkijktoren op het grensgebied. We gaan weer verder. Hij zet ons even later af voor het museum. We lopen volgens de pijlen door het museum met hele aangrijpende beelden. Ook al is het meeste in het Koreaans, hier begrijpen we heel goed wat er allemaal is gebeurd. Er hang een benauwende sfeer. Natuurlijk is het gekleurd weergegeven vanuit Zuid-Koreaans perspectief, maar de beelden maken duidelijk dat het een lange en trieste oorlog is geweest met heel veel slachtoffers. Net als nu lijkt het erop dat Noord-Korea zich niet hield aan afspraken die tijdens de bestanden, met internationale hulp, tot stand kwam. Ze bleken in staat om tijdens periodes van vrede of wapenstilstand tunnels te bouwen naar Zuid-Korea, die zo breed waren dat er 30.000 militairen per uur door heen konden. Er zijn in de jaren na 1953 heel wat incidenten geweest met ook veel dodelijke slachtoffers. In 1987 nog is er een bom geplaatst in een Zuid-Koreaans passagiersvliegtuig en alle 115 inzittenden kwamen hierbij om. Het is ook hartverscheurend de foto's te zien van nog maar een paar jaar geleden van familieleden die na heel heel veel jaren konden worden verenigd..

Het hele gebied tussen Noord en Zuid-Korea ligt nog steeds vol met landmijnen. Dus niemand waagt zich ook in het gebied om van noord naar zuid over te steken. Het is ook best beangstigend dat Noord-Korea, zelfs afgelopen donderdag nog, weer raketten de Japanse zee inschiet. Weliswaar bedoeld als militaire oefening zoals Kim Jong Un zegt, maar het blijft gevaarlijk. Als het escaleert stelt Noord-Korea natuurlijk niets voor, maar de angst is dat dan veel andere grote mogendheden zich gaan bemoeien met het conflict. We zitten nu aan de kust en dan zitten we wel heel dichtbij de gevarenzone. We zijn dan ook wel weer blij dat we morgen weer de bergen in gaan en op de terugweg zijn richting Seoul. Maar je zult hier toch maar wonen, met dat gevaar zo dichtbij. We zijn blij dat we dit hebben kunnen zien, en je beseft je dan ook eens te meer dat we toch in één van de fijnste landen van de wereld wonen.

Vlakbij Seoul is ook een DMZ gevestigd met net over de grens een dorpje. Iedereen ziet dat het een propagandistisch Noord-Koreaans dorp is. Hilarisch is het dan ook dat nadat Zuid-Korea een Zuid-Koreaanse vlag aan een hoge vlaggenmast had opgehangen, binnen no time in het dorp een nog hogere en nog grotere vlag kwam te hangen. Als het regent moet die vlag echter omlaag gehaald worden omdat men vermoedt dat de mast een kletsnatte vlag niet zal houden. Het gerucht gaat dat er in dit dorp helemaal geen mensen wonen, maar soldaten er alleen overdag verblijven, omdat in de huizen de lichten overal op dezelfde tijd aan en uitgaan.