Vlakbij de Noord-Koreaanse grens

In het Marine Guesthouse (dat is de naam van ons hotelletje, wat overigens een groot woord is voor dit onderkomen) mogen we in een keukentje ons eigen ontbijt klaarmaken. Er staat jus d’orange, toast en een hele tray met eieren. Het is dus de bedoeling dat je zelf je eitje bakt en ook de rommel weer opruimt en de afwas doet. We hadden dus een goed ontbijt met een heerlijk door Hans gebakken eitje. 

Ook vandaag is het maar een kort dagje. We fietsen veel langs de zee op weer van die fietspaden met vierkante bochten en onmogelijke steile op- en afritten, overal paaltjes etc. Fietspaden: we horen jullie denken dat is toch relaxed fietsen daar in Korea.... nou wij vinden het een crime. Het is juist helemaal niet relaxed fietsen. We moeten hartstikke goed oppassen. Sommige bochten zijn zo haaks, dat ik echt vaak moet stoppen en even moet afstappen om de bocht te nemen. Hans is hier veel behendiger in. Voordat je het fietspad oprijdt, is er heel vaak even een heel steil klimmetje van 20 procent en direct daarna komt dan zo’n haakse bocht. Niet te doen, vind ik. Soms stopt het fietspad ook zo maar ineens. Hoe dat kan snappen we ook niet goed. Of ze zijn gestopt met de aanleg of het kwam logistiek even niet meer zo goed uit. We begrijpen er echt niets van. In ieder geval hebben de Koreanen die het hebben aangelegd nog nooit gefietst. Dat is zeker!

Het is wel heel afwisselend fietsen vandaag, maar echt opschieten doet het ook niet zo. 

De Koreanen hebben hele grote stukken langeafstandsfietspaden aangelegd in Korea. Wat ons opviel was dat we langs die fietspaden nog van die rode oude Engelse telefooncellen zagen staan. Dat vonden we natuurlijk al raar. Hier in het land van Samsung. Vandaag kwamen we erachter waarvoor die telefooncellen er staan. Als je zo’n langeafstandsfietspad fietst kun je op een kaart stempels sparen. In die telefooncellen staan stempels en ze zijn allemaal verschillend zodat je ook niet kunt smokkelen.

We verbazen ons ook vandaag weer over de Koreaanse ‘gele hesjes’. Dat zijn hier geen Koreanen die elke zaterdag gaan demonstreren, maar vooral oudere vrouwen die het vuil op straat opruimen. Misschien een goed idee voor de gele hesjes in Frankrijk. Als je toch niets beters te doen hebt. Wij vinden het hier soms echt een beetje gênant en ook wel een beetje slavenarbeid. Het is niet alleen dat ze de straat aanvegen of met een grote tang vuil oprapen, ze zitten ook op de grond op terreinen om het vaak minimale onkruid tussen de tegels weg te halen. Vandaag zijn er zoveel ‘gele hesjes’, dat het wel Koreaans Opzoomeren lijkt. 

We merken dat we steeds dichter bij de grens komen. We fietsen bijna overal langs de kust, maar langs de meeste stukken staat een hekwerk en af en toe een militaire uitkijkpost. Bij de stukken strand waar geen hekwerk staat, staan lantaarnpalen met grote lampen op de zee gericht. En die staan er echt niet om het tijdens een strandfeestje gezellig te maken hoor, maar om het strand in de gaten te kunnen houden bij een mogelijke invasie.

We slapen vandaag en morgen in Geonji. We zijn 20 km van de Noord-Koreaans grens. Verder kunnen we op de fiets bijna niet komen, want dan worden we tegengehouden. 

Bij de dame van het hotel bestellen we een taxi voor morgen om op de thee bij Kim te gaan in de DMZ: Demilitarized Zone. Spannend! We hopen dat we een goede afspraak hebben kunnen maken en dat ze begreep wat we wilden. We hopen dus dat er om 10:00 uur een taxi klaarstaat. 

De Koreaanse gedemilitariseerde zone is een bufferzone tussen Noord-Korea en Zuid-Korea. Het is een soort IJzeren Gordijn zoals dat tijdens de Koude Oorlog in Europa bestond: aan weerszijden van de streng bewaakte grens staan de Noord- en Zuid-Koreaanse legers klaar om zich te verdedigen tegen de vijand. De grens is 248 kilometer lang. De DMZ is vier kilometer breed. In deze zone bevinden zich vele landmijnen.

De geschiedenis van de DMZ begint aan het einde van de Koreaanse Oorlog. De oorlog eindigde in 1953 met een wapenstilstand. Geen van de partijen had veel terrein gewonnen of verloren: de nieuwe grens lag ongeveer op dezelfde plaats als de oorspronkelijke grens, die langs de 38e breedtegraad was getrokken. De onderhandelingen voor de wapenstilstand vonden plaats in Panmunjeom, aan de noordzijde van de huidige grens. Het betreft nog steeds een wapenstilstand, dus de twee landen zijn eigenlijk nu steeds in oorlog.

Aan weerszijden van de grens werden zeer veel troepen gestationeerd: Noord-Koreaanse aan de ene kant, Zuid-Koreaanse en Amerikaanse troepen aan de andere kant. Een gereduceerd Amerikaans leger is tot op de dag van vandaag nog gestationeerd in Zuid-Korea, maar is niet meer zo prominent aanwezig als in de tijd toen de Koude Oorlog op zijn hoogtepunt was. Er zijn momenteel nog 28.500 Amerikaanse soldaten in Zuid-Korea. 

We hebben vandaag een leuk hotel en de Koreaanse achter het luikje doet heel veel moeite met gebaren om met ons te communiceren. En dat gaat hartstikke goed. We krijgen een mooie kamer op de tweede etage, met seaview. En ze regelt dus ook voor ons een taxi die ons morgen naar de grens brengt. (Hopen we) Als er na dit blog geen blog meer verschijnt van ons, dan moeten jullie even bellen met Minister Blok. Dan houdt Kim Jong Un ons. Ik heb er geen vertrouwen in dat het helpt om Blok te bellen, maar je moet iemand bellen. Toch?

@Koert: het water loopt al uit onze mond van het recept van de aspergestamppot