Door de wijnstreek van de Ribera

Het is iedere ochtend hetzelfde ritueel. Meteen na het opstaan plaats ik verslag op het blog en Fabienne selecteert de foto’s en plaats deze bij het verslag. Onderweg maken we altijd veel foto’s en weten we al welke foto's leuk bij het verhaal passen. Pas als het verslag en de foto’s zijn geplaatst gaan we aan ons ontbijt. Het is grappig te zien hoe ieder van ons altijd de zelfde dingen doet.
We hebben vandaag een lange dag van 80km voor de boeg. Het is relatief een eenvoudige dag want er zitten geen steile lange stukken in. We komen vandaag uiteindelijk aan 435 hoogtemeters. Wel belooft het weer heel warm te worden. Ook vandaag fietsen we stukken van de Iberico route uit de boekjes van Cycling Europa. Dat zijn mooie en rustige routes. 

Ik heb vandaag op de fiets veel met mijn gedachten bij Tom Dumoulin gezeten. Héél veel zelfs. En dat is dan niet omdat ik zo hard de berg op of af rijdt, of dat ik zo goed fiets, maar om een hele andere reden. Van al dat gezeur van mensen over zadelpijn, over zadels als ze een fietsvakantie gaan houden ben ik ook een beetje moe. Kom op, je wil zelf zo graag gaan fietsen dan moet je ook een pijntje kunnen verdragen. Ik heb het er graag over omdat mij de ergste pijntjes meestal bespaard blijven. En ik realiseer me maar al te goed dat pijntjes en ongemakken er soms bij horen. Vandaag was het even iets anders. Ik denk dat het door de warmte, gisteren was het 32 graden en vandaag was het 33 graden, in de koersbroek bij mij is gaan broeien. Er heeft zich onderhuids een giga puist ontwikkeld op mijn zitvlak. Het zit niet meer comfortabel en de pijn wordt met de km erger. Ik weet op een gegeven moment niet meer hoe ik moet zitten. Ik weet nog dat Tom Dumoulin in 2020 in een van de grote rondes last had van een puist op zijn kont. Hij kwam huilend over de streep. Zo veel pijn had hij. Het ging echt niet meer. Tenenkrommend was dan ook het commentaar tijdens de documentaire over Jumbo Visma van de ploegleiders in de ploegleidersauto. Tom wilde niet opgeven en vroeg telkens, of een andere fiets, of om een mecanicien die het zadel wat hoger kon zetten, of toch maar weer een andere fiets. Het  commentaar van de ploegleider “wat moet hij nou weer" en “wat is er nu weer niet goed", bewijst dat deze mensen nog nooit de pijn hebben gevoeld van een puist op je kont. Het is inderdaad een gekke ervaring dat hoe je ook gaat zitten het altijd pijnlijk is. We doen er tijdens de fietsvakanties zo veel aan, telkens een nieuwe koersbroek, telkens de bekende Chamois creme van Assos, maar als het tegen zit of je gewoon pdch hebt helpt niets. Ik had vandaag zo’n dag. Hoe je ook zit op het zadel niets helpt dan meer. Ik weet inmiddels dat 80 kilometer dan heel lang is. Héél lang. Maar een fietser moet niet klagen en vooral niet zeuren. Maar jullie weten nu, het gaat niet altijd soepel. Opvallend is wel dat als je even stopt, je broek even verplaatst en even met de hand in je broek met een dot creme de pijnlijke plekken vertroetelt, je toch ineens weer meer dan een half uur bijna pijnvrij fietst. Ik weet ook dat de pijn op een gegeven moment weer voorbij zal gaan en het fietsen weer gewoon plezierig is. Soms als ik weer ben opgestapt en even helemaal geen pijn voel, dan denk ik: oh, nu zo blijven zitten en geen millimeter meer bewegen. 

Maar de omgeving is vandaag prachtig. Het eerste deel rijden we door een groen, glooiend landschap met in de verte nog de bergen van Segovia. Het tweede gedeelte is compleet anders en gaat door de wijnstreek de Ribera del Duero. De Duero is een rivier die helemaal doorloopt naar Portugal en die daar Douro heet. Het wijnbouwgebied beslaat ongeveer 20.000 hectare aan grond. In dit gebied zijn er exclusieve rode wijnen die het qua kwaliteit makkelijk kunnen opnemen tegen de beste rioja’s.
Wij eindigen vandaag in Aranda de Duero, de wijnhoofdstad van het gebied. In Aranda ligt een hele rits aan ondergrondse antieke kelders waar nog steeds wijn wordt bewaard. De kelders liggen tot wel 12 meter diep in de grond en zijn door een gangenstelsel met elkaar verbonden. De naam van de regio zegt het eigenlijk al, ‘oever van de Duero’. Dit wijngebied wordt namelijk in tweeën gedeeld door de Duero rivier. Spanje staat overigens op de derde plaats van wijnproducerende landen na Frankrijk en Italië. En in de top 100 van beste wijnen staat op de 28ste plaats een Ribera de Duera wijn. Dat betekent dat we vanavond bij het eten dus een heerlijke Ribera del Duera hebben gedronken. Tja, dat kan je niet nalaten als je hier bent. 

We zien de wijnranken langs de weg en we zien de eerste kleine druifjes al aan de ranken verschijnen. Het is nu de periode dat de boeren ook de wijnranken inspecteren op ziektes en andere insecten. Mooi is het om te zien hoe boeren liefdevol de druiven aan de plantjes bekijken en de aankomende druiven inspecteren. Het verbaast ons dat het gebied zo veel anders is dan het gebied waar we twee dagen geleden en gister doorheen gereden zijn. We fietsen nog steeds continu op een hoogte van tussen de 700 en 800 meter.

We zijn toch al om 15:00 bij ons appartement. Via de telefoon krijgen we de code van de deur en de  code van een kastje binnen. Binnen hangen vier kastjes in de vorm van een huisje.  Met de code gaat het deurtje open en halen we de sleutel eruit. Ah appartement 2. We vragen nog even aan de dame aan de telefoon waar onze fietsen kunnen worden geparkeerd. Oh, geen probleem ik kom in 10 minuten even met een sleutel van een hok waar de fietsen in kunnen. We hebben een prachtig nieuw en groot appartement. Onze dame komt met een sleutel en maakt een kast open. Daar krijg ik nog geen vouwfiets in. Dan laat je de deur open staan is nog een goedbedoelde suggestie van haar. Nee, daar willen wij de fietsen niet in stallen, maar naar de tweede etage sjouwen vind ik ook geen lekker idee. Mwah, weet je wat, zet ze maar in mijn kantoor naast het appartementen complex. Is goed maar wij gaan vroeg weer op pad. Geen punt hier hebben jullie de sleutel. Sluit maar af en stop de sleutel ook maar in huisje twee. Nou super geregeld. Het appartement is spiksplinternieuw en prachtig. En met een wasautomaat! We stoppen snel onze was erin, en gaan naar een terras voor een cerveza. Morgen weer een relatief korte dag. Maar ja die puist en die billen.