Naar Trujillo

Vandaag fietsen we naar Trujillo. Is weer een mooi authentiek plaatsje en weer een stuk zuidelijker richting Sevilla. We verlaten dus ons parador in Plasencia. Dit was wel ons mooiste onderkomen tot nu toe. Een oud klooster dat helemaal gerenoveerd is en waar de kamers heel authentiek zijn zonder oubollig te zijn. We lopen wel tussen een ander soort gasten in dit parador. Als we in fietskleding en met onze tassen naar de receptie lopen dan zien we een dame op hakken en een Louis Vuitton tas naar de uitgang lopen. Als we bij de receptie komen om uit te  checken hebben we onze tassen bij ons en fietskleding aan. We willen snel weg want we hebben vandaag 80km te gaan met ruim 900 hoogtemeters. Onze fietsen staan in de garage maar we hebben snel door dat het niet de bedoeling is dat we de fietsen naar boven halen en via de centrale hal door de voordeur vertrekken. Het parador is trouwens helemaal volgeboekt. Er is geen kamer meer te krijgen deze periode. Een vriendelijke dame loopt mee naar de garage en helpt ons de fietsen uit een afgesloten ruimte te halen. We kunnen met de autolift omhoog waardoor we via de zij uitgang even later buiten staan. We moeten ons heroriënteren want we hebben geen idee waar we staan. 

We  vinden het ontzettend leuk om reacties te krijgen. En helemaal wanneer onze volgers antwoorden weten die wij niet wisten. De halve deuren in Candelario zijn inderdaad ter bescherming van de deuren voor als het vee door de straten wordt gejaagd. Bedankt Gert.

Dat mijn zusje een fanatiek volger is van ons blog wisten we al, maar dat ze het nu ook tijdens de koffie aan de inwoners van het verpleegtehuis voorleest gaat wel heel ver. Gisteren herkende een van de bewoonsters ons verhaal als dat van Chris Zeegers . Die van dat reisprogramma. “Nee,  dat is van mijn broer, hij fietst met zijn vrouw in Spanje". “ja, ja, dat weet ik , Chris Zeegers". Ok zegt mijn zus dan maar. Dus hier is Chris Zeegers weer hoor. Weten zij veel. (Dit zou ik niet voorlezen, zus)

Het was gisteren zondag en dus alles dicht. We hadden daar even geen rekening mee gehouden en hadden dus even geen brood en water voor onderweg. Dus uit de parador eerst even een winkeltje zoeken om brood te scoren. We vinden een klein winkeltje in een straatje waar we niet in mogen. Nou trekken wij ons daar niet veel van aan dus rijden gewoon tegen de richting in naar onze winkel. Gelukkig hebben we even later brood, jamon, water en yoghurt voor onderweg. De winkelier loopt Even mee naar buiten en vraagt waar we heen gaan. “Naar Trujillo”. “Helemaal naar Trujillo”? Roept de man verbaasd. Waarom ga je niet met de trein. Is veel makkelijker en je bent er nog sneller ook. Tja wat moet je tegen zo’n wijsheid inbrengen. Fabienne vertelt dat we al bijna twee weken aan het fietsen zijn en dat we nog naar Sevilla terug moeten. De man kijkt verbaasd en blaast zijn wangen op en laat de lucht langzaam ontsnappen.

Het was volgens schema al een pittige dag, maar de dag wordt langer omdat we in Plasencia hebben geslapen en niet in Malpartida de Plasencia wat oorspronkelijk de bedoeling was. Er komen dus nog even 11km bij. Het wordt s-morgens al wel warmer maar nog net niet warm genoeg om zonder de hulpstukken te vertrekken. Het wordt snel warmer als we het nationaal park weer verlaten. Even later rijden we weer in korte broek en in T-shirtje. Het is hier zo mooi en verlaten dat we elkaar af en toe aankijken en ons afvragen waarom we dit niet al veel vaker hebben gedaan, fietsen in Spanje. Soms moet er iets gebeuren om iets heel nieuws te ontdekken. Spanje heeft ons hart al vast gestolen in ieder geval. We genieten iedere dag en ieder moment van de dag.

Rond 16:00 rijden we Trujillo in. Nee hè. Het is niet waar. Wat een pech nu weer. Opnamen voor Games of Thrones. We hadden de pech al in Cásares en u nu weer hier. Ze zijn vandaag begonnen met de voorbereidingen omdat over twee dagen de opnamen zullen zijn. Het is een organisatie van jewelste. Ieder verkeersbord, reclamebord, lampje moet weggehaald worden. Overal worden weer de rekwisieten, die we ook al in Cásares hadden gezien, weer neergezet. Voordat we ons apartement gaan zoeken, besluiten we eerst maar een drankje te nemen op het Plaza Mayor. Onder het genot van een pilsje en een Claritta  bestuderen we Google Maps. Ons appartement moet vlakbij zijn. 

In een zijstraat vinden we onze Plaza Sandra. Sandra wacht ons zelf op. We staan in een oud straatje met aan elkaar geregen huisjes. Als we naar binnen gaan komen se in een super modern strak ingericht pand, wat op geen enkele wijze ‘oud' uitstraalt. Hier is een architect bezig geweest en een paar heel handige jongen in een oud pand zijn 8 appartementen gemaakt. En is een jacuzzi en een zwembad en de appartementen zijn heel mooi ingericht. We hebben een kamer en vide waar we slapen. Het gebouw is in 2020 gebouwd dus nog behoorlijk nieuw. Fabienne vraagt ook hier of het druk is en of er nu nog maar mensen zitten. De Spaanse en Fabienne ratelen lekker door terwijl ik een beetje als de jan doedel naar de kunst aan de muur staat te kijken. Even later vraag ik aan Fabienne of er nog maar mensen in de appartementen in zitten. Nog helemaal in de Spaanse modus antwoordt ze: “Si, hay gente”. “Wat, agenten?  Hoeveel?” Fabienne proest het uit, De tranen over de wangen. “Nee, hay gente”. “dat is er zijn mensen". Nou zeg dan gewoon er zijn nog andere mensen ook.