Gieren in het nationaal park

Eerst nog even over gisteren. We hadden een hartstikke leuke studio in het centrum van Cáceres. Heel modern ingericht met alles erop en eraan. De eigenaresse Arancha is ook supervriendelijk en in keurig en langzaam Spaans legt ze ons alles uit. Hans gaat als eerste douchen en….. geen warm water. Toch maar even blijven staan, want je weet nooit, misschien duurt het wat langer. Maar nee hoor ook bij alle andere kranen blijft het water steenkoud. Net nu we zijn natgeregend wil je wel een warme douche. Dan maar Arancha appen. Ze vindt het heel vervelend en komt snel weer naar ons toe. Hans is inmiddels uit de douche en zit weer lekker warm met zijn kleren aan. Ze opent een van de kastjes waarachter een grote boiler hangt en drukt op reset. Ze legt uit dat er werkzaamheden in de straat waren de afgelopen week. Ze waren bezig met gasleidingen en de monteurs hadden gezegd dat de apparatuur gereset moest worden. En ja hoor, het water is warm. We kunnen meteen douchen. Nu ga ik maar eerst. Het is een beetje lauwwarm en ook ik wacht en wacht totdat het heter wordt, maar het wordt alleen maar kouder. Nu drukt Hans nog maar eens een paar keer op reset, maar er gebeurt niks. Dan de douche maar weer uit. We appen nog maar eens naar Arancha, maar we willen ook het stadje bezoeken en gaan eten. We spreken af dat ze het appartement in kan als wij weg zijn. Na een half uurtje als we net op het terras zitten gaat de telefoon en belt ze via WhatsApp beeld bellen. Honderdmaal excuus, ze heeft een hele kleur op haar gezicht en is zichtbaar wat gestrest: we kunnen niet douchen, de boiler is stuk, maar we mogen in het appartement ernaast douchen. De sleutels liggen op de tafel. Na het avondeten (was deze keer overigens perfect, nog niet zo lekker gegeten tijdens deze vakantie) gaan we in het appartement ernaast douchen. Heerlijk!!!
We appen dat we heerlijk hebben gedoucht. Arancha vraagt nog hoe laat we vertrekken. Ze wil nog een verrassing komen brengen.  Als we opstaan, krijgen we al weer meteen een appje. Tussen onze fietsen staat een tasje met heerlijke olijfolie, drie kleine kuipjes Iberico jamon paté en een blikje piement. Wat superaardig!

We vertrekken vroeg, we hebben een lange dag voor de boeg: 95 km en bijna 1000 hoogtemeters. Het is nog bewolkt als we vertrekken, dus onze regenjasjes maar weer aangedaan. Hans stelt op zijn cockpit alle apparatuur in en we rijden het dorpje uit, een keertje links, een keertje rechts en we zitten snel al weer op de goede route. Fijn dat Hans met die apparaten en routeapps zo goed kan omgaan, want ik vind dat helemaal niks. Alle routes heeft hij helemaal alleen uitgepuzzeld en op de computer thuis gemaakt, en het klopt allemaal als een bus. 
Leuk dat we dit samen organiseren. Hans maakt de route, ik reserveer alle onderkomens en zoek de culturele en andere bezienswaardigheden uit. De hotels en appartementen boeken we steeds maar een paar dagen van te voren. Je weet immers nooit hoe het loopt. 

We fietsen vandaag een groot deel van de route door het nationaal park Monfraguë. Het is een eldorado voor de echte vogelliefhebber. Dit gebied is beroemd om de vele vogels die er leven. Nu zouden we een opsomming kunnen geven van welke vogels we hier allemaal kunnen spotten maar dan wordt ons blog te lang. De weg ernaartoe is prachtig, en behoorlijk wat klimmen vandaag. In een klein dorpje kunnen we in een soort van winkel van sinkel ook nog een broodje met wat chorizo kopen. Ik krijg meteen nog even Spaanse les. Want chorizo spreek je niet uit met een g maar een soort sj. Twee mannen bemoeien zich met mijn uitspraak. Even later zitten we voor een huisje op stoelen van mensen die net naar buiten komen. Het is gelukkig geen probleem. We kunnen blijven zitten en van onze lunch genieten. Daarna begint het meeste klimwerk en komen we in het Nationaal Park. We rijden langs een rivier die diep onder ons in een dal loopt. We zien de gieren al steeds boven ons in de lucht zweven. Althans we denken dat het gieren zijn, we zijn niet zo van die vogelkenners. Een mus, duif, meeuw, merel en dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Hè, toch even een begin van een opsomming. Die gieren vliegen in groepen boven ons. Als je snel telt kom je toch al op 40 gieren die dan met elkaar boven onze hoofden zweven. Nu zie je pas hoe groot die beesten zijn.
Op een speciale spotplaats voor vogelaars staan mannen, (het zijn vaak mannen) met camera’s en lenzen waarmee je volgens ons zelfs kan zien of de gier naar je lacht of niet.
Natuurlijk gaat Hans als een vogelaar in spe met zijn camera tussen de mannen staan. Hij is natuurlijk heel onervaren om vogels te fotograferen die boven hem vliegen. Natuurlijk probeert hij ze in de lens te vangen. Hij staat turend door de lens recht omhoog te koekeloeren. Hij draait en draait om die gieren te vinden. Hij staat zowat te tollen op zijn benen. Maar uiteindelijk hoor je in een kreet dat hij denkt dé foto te hebben gemaakt. En ja hoor, echt heel dichtbij een paar gieren op de foto. Hij moet wel even gaan zitten om niet om te vallen en zijn nek even te ontspannen. Het is echt een heel bijzonder gezicht.  Nog nooit zoveel gieren bij elkaar gezien. Ze zitten op de bekende gierenrots Salto del Gitano. Dan rijst bij ons weer de vraag waarom ze met zijn allen op een rots gaan zitten. Is vast wel iemand die dat weet. In Monfraguë leeft trouwens de grootste populatie gieren ter wereld en de grootste populatie monniksgieren van Europa.

We rijden weer verder en eind van de middag komen we in ons hotel aan. Hé, als we onze mails checken zit er een mailtje bij van het appartement waar we morgen slapen. Of we even online in willen checken en dan krijgen we ook onze digitale sleutel. OK, doen we even. Nou ja even, kost zeker wel drie kwartier. Paspoorten inscannen en die worden niet geaccepteerd. Hoe we ook scannen, alleen het paspoort van Hans lukt maar. Nou dan is hij dus alleen in het appartement. Dan nog even digitaal betalen. En ja hoor warempel per mail krijgen we een link en dat moeten we dan morgen bij de hand hebben. Gelukkig zijn in dit ouderwetse hotel buiten de vogeltjes gezellig aan het fluiten. Word je tenminste weer rustig van. 
Morgen , voor jullie dus vandaag, een hele zware dag. Dus we zijn benieuwd of we tijd en fut hebben voor een blog……..
*