Ieder nadeel heeft zijn voordeel

Ieder nadeel heeft zo zijn voordeel zou Johan Cruijff zeggen. Voor ons klopt dat nu ook. Doordat we met de trein meteen twee etappes hebben overbrugd, hebben we een extra dag in Teruel en dat is zeker geen straf. Teruel is een onbekende plaats, maar erg mooi volgens de toeristisch informatie. We zijn blij met onze keuze voor de trein, want als we opstaan is het koud en zwaar bewolkt alsof het elke minuut kan gaan regenen.

We hoorden vandaag via de app dat noodweer gisteren Valencia heeft geteisterd. In 24 uur tijd is er 201mm regen gevallen. Hans heeft geprobeerd tussen zijn vingers 201mm te duiden. Dat gaat niet hoor. Auto’s die door 30cm water rijden en voetgangers tot hun middel in het water staan. Dat is geen sinecure. Tja, soms heb je mazzel en soms heb je héél veel mazzel. Dat laatste hadden we dus. Precies op tijd weg uit Valencia.

We gaan dus lekker op ons gemak lopend de stad bezichtigen en laten de fietsen nog even staan in de kamer van de directeur van het hotel.Teruel ligt in de regio Aragón, een prachtige, maar nog nauwelijks ontdekte stad in een uitgestorven gebied. Met slechts 36.000 inwoners is het door bergen omringde Teruel de dunst bevolkte provinciehoofdstad van Spanje. De stad ligt op een plateau van 915 meter hoogte, waar de twee rivieren Alfambra en Guadalaviar samen komen. Die hoogtemeters hebben we ook al mooi overbrugd.

De stad is bekend door het centrum met veel Mudéjar bouwwerken, van de Moorse overheersing die tot zo’n 1200 nC heeft geduurd. De term mudéjar is een kunststijl waarin moslim- en christelijke kunstvormen zijn verweven. Zodra de Moren waren vertrokken, werden de gebouwen meteen weer omgetoverd tot christelijke gebouwen. Bij de mudéjar-architectuur werden veel terracotta bakstenen gebruikt, constructies van hoefijzervormige bogen, keramiek met geglazuurde azulejos tegeltjes en sierlijke houten plafonds. Heel bijzonder.

We bezoeken als eerste de belangrijkste bezienswaardigheid, het Mausoleo de Amantes (mausoleum van de geliefden) waar de lichamen van Isabel de Seguro en Juan Diego de Marcilla liggen met een wel heel bijzondere geschiedenis.
In Teruel werd een jonge man genaamd Juan Martinez de Marcilla verliefd op Isabel de Segura, dochter van Pedro Segura. De vader had geen ander kind en was heel rijk. Het was liefde op het eerste gezicht. De jonge Juan vroeg Isabel ten huwelijk, maar ze zei dat dit niet mogelijk zou zijn zonder de toestemming van haar ouders. Juan vroeg Isabel om vijf jaar op hem te wachten zodat hij geld kon verdienen in de oorlog tegen de Moren, waarna hij rijk genoeg zou zijn om bij haar vader om haar hand te vragen. Gedurende die vijf jaar tijd werd Isabel consequent door haar vader onder druk gezet om met een ander te trouwen. Haar antwoord aan haar vader was altijd dat ze wilde  wachten tot ze 20 was. Na vijf jaar was Juan nog steeds niet verschenen en was er ook geen nieuws van hem. Wel ging het gerucht dat hij in de oorlog was gesneuveld.

Isabel vertelde haar vader dat ze zou accepteren een andere man te trouwen. Daarna vond haar vader iemand voor haar en kon ze snel trouwen. De dag voor het huwelijk kwam Juan terug. In de nacht voor het huwelijk kwam Juan dichtbij het bed van zijn geliefde en vroeg haar hem nog eenmaal te kussen, anders zou hij sterven. Ze antwoordde dat God niet zou willen dat ze haar aanstaande man zou verraden. Ze zei: “Uit liefde smeek ik je om een andere vrouw te zoeken, ik ben niet langer beschikbaar en je zou me moeten vergeten”. Juan vraagt een tweede keer om een kus, anders zou hij sterven. Ze zei dat ze hem niet zou kussen. Juan viel dood neer aan haar voeten. Isabel, begon te beven en maakte haar vader wakker en vertelde wat er was gebeurd. In het geheim werd het lichaam naar het ouderlijk huis van Juan verplaatst. De jonge Isabel begon na te denken over Juan en hoeveel hij van haar had gehouden, voor haar had gedaan en dat zij hem doodde door simpelweg te weigeren hem te kussen. Ze besloot toen dat ze hem nog een laatste keer zou kussen voordat hij onder de aarde werd begraven. Ze ging naar de kerk van San Pedro. Ze kuste het gezicht van Juan met zoveel passie, dat ze meteen stierf. Omstanders gingen naar haar toe om haar van Juans lichaam te verwijderen toen ze zich plotseling realiseerden dat ze dood was. Haar vader vertelde toen de waarheid aan alle aanwezigen en nam de beslissing om de Amantes samen in hetzelfde graf te begraven. Dit gebeurde in het jaar 1217. Hierna zijn de lichamen van Juan en Isabel verscheidene keren verplaatst in Teruel tot hun definitieve rustplaats in het mausoleum in het jaar 2005, waar hun verhaal op een mooie indrukwekkende manier wordt verteld.

Na het mausoleum bezoeken we de andere bezienswaardigheden. Teruel heeft vier prachtige torens in Mudejar stijl, een oud Romeins aquaduct, een prachtige kathedraal en verschillende mooie pleinen, maar er zijn weinig toeristen. We horen af en toe wat Frans praten en af en toe Nederlands. Wel zien we een stoere met modder besmeurde dame met volle bepakking de stad binnenrijden met een aanlopende fiets door de klei, schoenen en kuiten onder de modder. O wat zijn we dan weer blij en gelukkig met ons reisje met de trein gisteren.

Zo, na dit culturele stuk van ons bezoek aan Teruel van Fabienne nu nog even een plezante ervaring.

Dat je ons geen appels voor citroenen moet verkopen weten ze nu in Teruel ook. Voor ons menu del dia op het centrale plein van Teruel en gelukkig al in een schraal zonnetje maken we allebei onze keus. Ik kies een estofado de ternera (kalfsstoofpotje) en Fabienne gaat voor de bacalao (kabeljauw). Na onze reisjes naar Porto en Lissabon is ze een echte liefhebbber van de bacalao. Is ook niet zo heel vreemd voor een halve Zeeuwse. Van de ober met zo’n hippe laagkruis hangende spijkerbroek krijg ik mijn stoofpotje. Het ruikt heerlijk en de geur van de kruiden komt ons tegemoet. Even later komt ober twee met de bacalao, die meer lijkt op een uitgewrongen autozeem dan op de bacalao die Fabienne zich herinnerde uit Portugal. Dit is een sponzig gepaneerd ding geflankeerd door een paar kleffe gebakken schijfjes aardappel. We kijken elkaar aan en ik praat Fabienne nog wat moed in door te zeggen dat het misschien wel heel lekker is.  Fabienne prikt zonder enthousiasme in het ‘ding’ op haar bord. “Dit is gewoon nog rauw". En meteen roept ze: “CAMARERO, CAMARERO". De ober snelt toe. Terwijl Fabienne in het ‘ding’ zit te peuren leggen we uit dat de vis nog rauw is en dat we dat niet eten. In dit soort situaties schakelen we over op “we". Maakt meer indruk denken wij en het voelt beter. Even later komt er een nieuwe bacalao. Het is gewoon een andere autozeem. De kleffe schijfjes aardappel zijn wel overgebleven. Fabienne gaat toch met enige tegenzin aan de slag. “Joh, dit is helemaal geen kabeljauw. Vorm klopt niet, structuur van vis klopt niet, Het lijkt wel gewoon een heek. Dus weer: “CAMARERO, CAMARERO"! Ober twee kijkt eerst voor steun om zich heen maar ziet dat laag kruis naar binnen is gesneld. We leggen aan ober twee nu uit dat de vis niet naar vis smaakt, en zeker niet naar cabalao, dat het krokante korstje zo week is als een natte krant en dat dit niet te eten is. Ook zeggen we zeker te weten dat dit geen kabeljauw is. Ober twee staat even te verzinnen over een slim antwoord maar kiest ervoor met het bord weer terug naar de keuken te gaan. Als we ober twee niet terug zien komen, slaat de schrik ons om het hart. Hij zal toch niet nog een ….. Om dat te voorkomen snelt Fabienne naar binnen en zegt dat ze wel wat anders wil. Nou dat kon niet, je mag hier maar één keer wat teruggeven. ‘Huh, nou ja dan doe ik het wel met alleen nog mijn toetje” zegt Fabienne. Blijkbaar is er overleg in de keuken geweest, want even later komt laag kruis met de kaart. Fabienne kiest nu ook maar voor alle zekerheid het stoofpotje. Heerlijk is het. Daarna nog twee heerlijke toetjes en nemen we nog een koffie na.  Voor het gedoe en de uiteindelijk toch nog goede service geven we uiteraard nog een fooi voor de camarero's.
De rest van de middag slenteren we nog door het stadje en kijken we regelmatig naar de lucht. Heel af en toe komt er een zonnetje doorheen. Morgen onze eerste echte fietsdag. We hebben er zin in.

En vanavond, ook al zijn we in Spanje, volgen we op de ipad de dodenherdenking en zijn we om 20.00  uur twee minuten stil.