Eindelijk op de fiets en eindelijk de zon

Vandaag staan we vroeg op want zo’n eerste fietsdag is altijd wel weer even wennen. Dat geldt dan vooral voor mij. Bij Fabienne gaat het vanaf de eerste dag allemaal meteen geolied en soepel. Maar bij mij moet alles toch eerst een paar dagen een plek krijgen. Ik weet nooit waar ik wat opberg en in welke tas iets ook al weer zat. Ik denk ieder jaar weer het briljantste logistieke model te hebben gevonden voor mijn spullen, maar na een dag is het weer een puinhoop in mijn tassen. Ik weet natuurlijk niet of ik de enige ben, maar ik weet op wonderbaarlijke wijze altijd eeerst de verkeerde tas te pakken om iets te zoeken. Zelfs als ik bewust een keer met de tas begin waar het waarschijnlijk niet in zit. Dan heb ik een keer gelijk en zit het er ook niet in, grrrr. De navigatie is gelukkig altijd wel op orde. Ook dit jaar rijd ik weer met Pocket Earth op mijn nieuwe iPhone en de route op de Garmin er naast.

Bij mij komt de routine pas na een paar dagen. We trekken vanmorgen onze fietskleding natuurlijk al aan voordat we naar het ontbijt gaan. We willen vroeg weg. Korte fietsbroek maar dus wel met beenstukken. En omdat we vroeg vertrekken dus ook maar meteen een strak thermoshirt met lange mouwen. Het is altijd net of het nationaal ballet komt ontbijten. We worden dan ook wat appelig aangekeken door de motorclub die gisteren in het slechte weer is aangekomen. Als ik even later naast zo’n getatoeëerde in leer gestoken stoere vent sta, steek ik een beetje schril af. Hij met een bord vol spek en ei en met een t-shirt waarop een soort draak en in bloedrode letters Motorhead staat geschreven en ik met een strakke koersbroek met een yoghurtje in mijn hand. Ik pak snel nog een croissant en huppel terug naar mijn tafeltje. Een ding is zeker: mijn fietsbroekje en thermo shirt past hem zeker niet.

Als we starten is het nog fris en als we naar boven kijken is het nog gewoon dik bewolkt. We hebben thermohemd en winter fietsjack aan, dikke buff om de nek en beenstukken om de benen warm te houden. Gelukkig zien we wel dat de bewolking breekt en de blauwe luchten zitten in de richting waar wij heen gaan. Rond 10 uur drinken we koffie in de volle zon en kunnen de eerste kledingstukken weer in de tas. Wat een verschil met de eerste twee dagen. Alles ziet er veel mooier uit. 

Fabienne rijdt deze vakantie voor het eerst ook op gps met Pocket Earth via haar oude iPhone op het stuur. Na een gps cursusje rijden we nu samen via navigatie op de telefoon. “Goh geinig” hoor ik de hele tijd enthousiast naaste me. “Leuk man zo’n gps app”. Het is ook prettig zelf te zien waar we zijn en waar we heen gaan.

Vanaf kilometer 40 tot 49 is het vandaag flink klimmen. Regelmatig geeft de Garmin 7% aan. Is toch geen misselijke klim. Nou wilde Fabienne een keer proberen om met de voortassen te rijden. Ze wilde het wel eens voelen hoe dat rijdt. Dus ik dacht nou dit is mijn uitgelezen kans. “Joh Fabienne, die voortassen,  jij wilde toch ….” “nee … niet … vandaag, ander keertje". We rijden op superrustige wegen. Dit gebied is prachtig qua natuur, maar zo ontzettend rustig. We rijden door verlaten dorpen en onderweg zien we ruïnes van boerderijen en kleine nederzettingen. Vee zien we niet, wel cirkelen er tijdens de koffiepauze een stuk of 8 grote roofvogels best wel laag boven ons.

Wat ook heel prettig is dat we ervaren dat al het achteropkomende verkeer geweldig goed rekening houdt met ons. Alle auto’s houden achter ons netjes in tot ze ruim om ons heen kunnen. Uiteraard bedanken we de automobilist dan even door onze hand op te steken. Meestal is een duim dan het antwoord of een korte klap op de claxon.
We rijden vandaag van Teruel naar Cañete. Een gehucht van helemaal niets, maar het lag precies halverwege ons traject Teruel naar Cuenca. Rond 15:30 rijden we het dorp in. We gaan een keer links, rechts, nog een keer links en na een paar straten stuurt Fabienne in een keer naar hostel La Muralla. Handig hè zo'n gps reader op je telefoon. Een geweldig leuk hotel restaurant. We bestellen een pils en een Radler en horen dat het vol is. Vol? We hebben gereserveerd. Si, si zegt de vriendelijke baas van het hostel lachend. Ik heb jullie een upgrade gegeven. Jullie krijgen het appartement dan staan de fietsen ook veilig. 

Na het biertje met overheerlijke olijven en wat gebakken aardappelen in het zuur wat allemaal heerlijk smaakt na een fietsrit van 76km, worden we naar het gebouw naast het restaurant gebracht waar meerdere appartement zijn. Het is een pittoresk oud maar gerenoveerd gebouw, waarbij zo veel mogelijk originele spullen van het oude gebouw gebruikt is. Het ziet er mooi uit. Dikke eiken houten deuren, origineel oud meubilair en hele dikke muren. Als we onze spullen hebben uitgepakt gaan we nog toch maar even het dorp verkennen. Het is een verrassing hoe mooi een klein dorp van niets kan zijn. Het dorp ligt binnen enorme dikke muren uit de Moorse tijd. Boven het dorp ligt een ruïne van wat een gigantisch ford moet zijn geweest. Geen toerist komt hier speciaal naar toe, maar verdwaalde fietsers zoals wij krijgen zo een mooie verrassing cadeau. Een leuke meevaller en hele fijne verrassing is dat het restaurant in 2020 zelfs een aanbeveling heeft gehad van Michelin. En de prijs van het hostal is maar 40,50. Waar vind je dat nog?