Tiger Leaping Gorge

We kunnen vandaag zowaar een ontbijt bestellen in Tina’s Guesthouse. Dit guesthouse is dan ook afgestemd op de toeristen die in de gorge gaan wandelen. 

We bestellen toast met fried eggs (baked on both sides) en een bakje yoghurt. Het is weer eens wat anders dan cakejes en broodjes banaan. We hebben geen haast. Het is vandaag maar 20 km fietsen en het meeste daarvan gaat naar beneden. Om een uur of tien vertrekken we pas. Het is nog koud in de gorge, omdat de zon er nog niet in staat. Als we een paar kilometer lager in de gorge komen, komt de zon er al in, en wachten we op een grote steen totdat de zon wat hoger staat. Het is echt een prachtige rit naar beneden, met een schitterend uitzicht op de rivier, heel diep beneden ons. 

Hans heeft vandaag de benen niet, zoals ze dat wel zeggen. Er zit geen gang in bij hem. We hebben maar 20km maar hij gaat tergend langzaam de klimmen op. Ok, het was gisteren en eergisteren zwaar en het zijn nu best ook pittige stukjes omhoog, maar ik heb toch ook nergens last van. Ik heb al een keer geroepen en gevraagd of er iets met zijn fiets mis is. Dan krijg ik een beetje onduidelijk antwoord. Hij bungelt echt de hele weg zo’n 50 meter achter me. Ik hoop toch van harte dat het morgen beter gaat met onze wielrenner, prrffff. 

De tips over de wandeling in de gorge van Francis en Koert zagen we pas vanmiddag. We wisten het overigens wel dat je vanaf het guesthouse naar beneden kon lopen, maar we hebben geen goede wandelschoenen bij ons. Op fietsschoentjes of op onze sandalen leek ons niet zo slim. En we hebben nog een paar weken te gaan, niet waar. Jammer, maar helaas.

Ook al dalen we fors, we komen niet erg hard vooruit vanwege de enorme harde windstoten. We hebben in de gorge vol de wind tegen, waardoor we amper vooruit komen. Het is soms een beetje griezelig, zo hard als het waait. We gaan niet hard voorruit. En dan moeten we ook nog eens de forse keien of gaten in het asfalt ontwijken, Na 10 km komen we bij de bezienswaardigheid van de Tiger Leaping Gorge, daar waar de kloof op zijn smalst is en het water er doorheen wordt geperst. 

De Tiger Leaping Gorge is een kloof van de rivier de Yangtze. Ook wel de rivier van het gouden zand genoemd. De kloof is ongeveer 15 km lang, waar de rivier doorheen stroomt tussen de 5596 meter Jade Dragon Snow Mountain en 5396 m Haba Snow Mountain in een reeks stroomversnellingen onder steile 2000 meter hoge kliffen.  De legende zegt dat om aan een jager te ontsnappen, een tijger over de rivier sprong op het smalste punt (nog steeds 25 meter breed), vandaar de naam.

Tiger Leaping Gorge is een kanshebber voor 's werelds diepste rivierkloof, afhankelijk van hoe je het definieert. De bewoners van de kloof zijn voornamelijk de inheemse Naxi-mensen, die in een handvol kleine gehuchten wonen.  Hun primaire levensonderhoud is afkomstig van graanproductie en toeristen.  De kloof wordt beschouwd als niet bevaarbaar.  In het begin van de jaren tachtig probeerden vier kanovaarders door de kloof te gaan. Dat is gelukt, alleen zijn ze nooit meer gevonden.

Maar wat een drukte als we op het beroemde punt aankomen. Een enorme parkeerplaats vol met bussen met toeristen. We zetten onze fietsen bij de entree van het parkeerterrein en gebaren naar de bewaker of hij een oogje op onze fietsen wil houden. 

Tegen de steile rotswand aan is er een trappenstelsel aangelegd. Je kunt maar één kant oplopen. Je kunt van de Chinezen van alles vinden, maar dit is toch wel ingenieus aangelegd. En alles is superschoon. Geen blaadje of peukje te bekennen op de trappen. Onderweg maakt iedereen natuurlijk heel veel foto’s en vooral veel selfies. Onderweg naar beneden zie je de Yangtze rivier steeds dichterbij komen en steeds wilder worden. Helemaal beneden aangekomen heb je een prachtig uitzicht op de bulderende Yangtze. Het is indrukwekkend om te zien. Ook staat er een beeld van de beroemde tijger, en de Chinese dames staan in de rij om zichzelf te vereeuwigen voor het beeld. 

Het is een genot om naar het wilde water te kijken, maar het lijkt alsof de toeristen een selfie belangrijker vinden. Het is gewoon grappig om naar te kijken. Ook maken ze heel veel foto’s van elkaar in de meest aparte poses alsof ze Marilyn Monroe zelf zijn. En natuurlijk moet er dan het bekende ‘peace’-teken bijgemaakt worden. Het is al jaren hetzelfde teken, het zou toch leuk zijn als er weer eens wat anders wordt verzonnen. Zo krijg je wel heel veel dezelfde selfies. Wij worden af en toe in het Chinees toch wel dringend verzocht om even ergens anders te staan, anders staan we op een selfie. Als Hans een hele rare pose aanneemt voor een foto is er werkelijk geen Chinees die daar vreemd van opkijkt. Ze hebben niet in de gaten hoe belachelijk ze zelf aan het doen zijn.

Tja, op een gegeven moment moet je ook weer omhoog en dan moet je alle trapjes op die je naar beneden bent gelopen. We hebben ze geteld: 625!

Beneden staan riksja’s die door twee mannen worden gedragen en die kun je inhuren voor 150 Yuan. Dan word je dus naar boven gedragen. Er zijn genoeg mensen die er gebruik van maken. Wij lopen zo’n beetje gelijk op met twee riksjadragers waar nogal een forse Chinees in zit. De mannen lopen te puffen en te hijgen en moeten onderweg af en toe stoppen om weer op adem te komen.

Onze fietsen staan er gelukkig nog! We lunchen in een soort wegrestaurant waar alle bussen stoppen. We kunnen het eten zelf weer aanwijzen en het is prima. We krijgen vooraf hele kleine stukjes Yak kaas, de specialiteit van deze streek. Het smaakt een beetje zoet en toch weer heel anders dan de Nepalese yakkaas. Het lijkt meer op een toffe dan op kaas.

We komen even later aan in Qiautou. In dat plaatsje zijn we vijf dagen geleden vertrokken met het busje. We fietsen een ‘8’ in China, en we zijn nu weer aan de onderkant van de bovenste nul aangekomen. We willen eigenlijk een ander hotel zoeken, gewoon omdat de naam ons aanspreekt Jane’s Tibetan Guesthouse en het een aanrader is in ons boekje. Maar het is niet te vinden. Na drie keer de straat op en neer rijden, geven we het op en gaan we naar het hotel waar we al eerder zaten. De Chinese eigenaar kijkt heel blij als we aankomen en herkent ons. Hij gebaart weer naar Hans om achter de balie te komen om alle paspoortgegevens zelf in te vullen. “Sir, you have it  in your computer!”  Maar nee hoor, de man is onverbiddelijk. Hans moet toch weer alles invullen, maar nu gaat het gesmeerd. En toch ook nog even weer op de foto.

Oh nee, het is niet waar. Nee, nee, neeeee. En weer een mailtje van meneer Ziggo. 😖😖 “beste mijnheer Buijing, we hebben bla, bla, bla .......... geblokkeerd”. Hebben die  droeftoeters weer onze mail geblokkeerd. Het zal toch niet waar zijn. Ja hoor het is waar. We gaan proberen een klachtenformulier in te vullen. Dan verschijnt er onder in het scherm een irritant lachend poppetje met een Ziggohelm op die vraagt “waar kan ik je mee helpen”. Oké maat, laten we dat eens doen. We drukken op de Ziggo wijsneus om de chat te starten. Ja hoor een fris hallo van Jasbee die ons gaat helpen. We leggen uit wat er telkens gebeurt en dat wij bijna een uur bezig zijn om alles te herstellen. Dat nu weer ons mail account is geblokkeerd. Het duurt even voor Jasbee reageert, dan wil ze ter verificatie mijn geboortedatum. Die geef ik. Even later een berichtje van Jasbee: “Bedankt voor het gesprek, tot ziens”. Ja wacht even, we drukken weer op de Ziggo wijsneus. Nu krijgen we Jeroen. Jeroen snapt het en gaat het oplossen. Oh fijn want het is echt heel lastig om alles te herstellen hier. “Ik heb vaker gehoord van problemen in China. Ga je naar de formule 1 in China”. Huh, formule 1, dit is geen social talk. Ik heb een probleem. Nee geen formule 1, maar kan je me nu helpen om het account te deblokkeren? Eh, nee die wachtwoorden moet je zelf weer wijzigen. Waar heeft Jeroen ons eigenlijk mee geholpen dan? We hebben beide wachtwoorden weer gewijzigd. Misschien gaan ze bij Ziggo nu beseffen dat je ook gewoon zelf ver weg op vakantie kan gaan.   

@Henk: we volgen nu de G214 en we gaan vandaag (zaterdag) van Qiaotou naar Jianchuan.