Hotelperikelen

We hebben twee routeboekjes gekregen van Awol. Een onbewerkte versie en een waar alle opmerkingen van reizigers in zijn verwerkt.  In het ene staat zware, mooie etappe en in het andere staat  zware, saaie etappe met voornamelijk klimmen tot km 55. En dat je ook vervoer kunt regelen bij het hotel. Ja, maar dat gaan we toch echt niet doen. Die ene keer was een uitzondering vanwege het slechte weer. En gisteren was niet echt heel zwaar, dus gewoon fietsen.

Volgens ons komen we vandaag weer op dat punt waar de weg weg is. Dat is dan het punt waar de twee nullen van het ‘achtje’ dat we rijden elkaar raken, en daar rijden we een klein stukje hetzelfde. Dat wordt dan nog misschien even puzzelen.

Het eerste stuk gaat voortvarend en is het klimmen en dalen. Het is nog rustig op de weg. We zien de hoge witte toppen van de bergen achter ons steeds kleiner worden en fietsen langs een rustige Yangtze. Ongelooflijk dat zo’n rustige rivier, dan ineens een bulderende rivier kan worden. Het is mooi om te zien dat we nu steeds lager komen. En we voelen het ook aan de temperatuur. We fietsen zo tussen de 2200 en 2400 m en dat is aan de natuur te zien. Alles is zo groen, bomen staan prachtig in de bloesem. We nemen de tijd om foto’s te maken. 

En ja hoor we herkennen de weg die straks ophoudt. Even later komen we bij de snelweg die we moeten nemen. We staan samen even heel goed na te denken bij een driesprong of er hier toch niet een weg is die richting Jianchuan gaat. We lezen ook nog even de route van een paar dagen geleden. Hans staat heel interessant naar een Chinees verkeersbord te kijken. We denken dat we toch een stuk snelweg moeten nemen. Niet zo leuk en het is nog pittig klimmen ook! Wegwerkers steken duimpjes naar ons op als we langsrijden ter aanmoediging. Na zo’n 4 km klimmen komen we op hetzelfde punt uit als een kleine week geleden. Het is een stuk waar ze druk bezig zijn met de weg en het is ene grote stofboel. Hans checkt even op het kruispunt waar vorige week de weg zo maar was verdwenen dat ook geldt voor de andere kant op. En warempel, aan de ene kant houdt de weg op en we hebben nu dus geluk, want naar de andere kant gaat er wel een weg.

Het stuk over de snelweg is niet leuk, ook al is het maar 4km. Wat wel opvalt hier in China is dat Angela Merkel hier een jaar of drie geleden goede afspraken moet hebben gemaakt. Omdat we goed op het verkeer moeten letten valt het ons op dat echt één op de vijf auto’s Duits is. En dan rijden er veruit het meeste Volkswagens, maar ook BMW, Mercedes, Audi en Porsches. Het is echt heel opvallend dat er zo veel Duitse auto’s hier rijden. En allemaal recente modellen, dus moeten het recente handelsafspraken zijn. Echt heel goed dat er al zo veel elektrische auto’s rijden hier. Wel gek dat we nog niet één auto ergens aan de kabel hebben zien hangen. En o ja, witte auto’s zijn hier ook hip.

Het is inmiddels lunchtijd geworden en er is hier een klein eettentje. We besluiten om eerst maar even te eten. Maar dat even, duurt wel even. Er zit namelijk een groep van een stuk of acht Chinese bouwvakkers en die hebben heel veel verschillende gerechten besteld. Het meisje dat in de keuken staat is maar alleen. Tot onze verbazing zijn de Chinezen zo verschrikkelijk stil. Als we omkijken snappen we waarom, ze zijn allemaal met hun mobiel bezig in plaats van als collega’s onder elkaar even gezellig babbelen. Ze zitten echt allemaal filmpjes te bekijken of spelletjes te doen. 

Hans zijn benen zijn beter dan gisteren en het klimmen gaat ons allebei goed af. Raken we eraan gewend, of zouden we toch wat meer rode bloedlichaampjes hebben gekregen door die paar dagen op hoogte?

We rijden vandaag door mooi landschap. Af en toe komen we door een mooi Naxi dorpje, en veel landbouwgrond met mooie akkertjes. We rijden door de aardbeienstreek en ook veel rijstvelden. Wat ons hier opvalt is dat als de boeren hier gaan zaaien of plantjes insteken ze banen op de akkers met plastic afdekken, maar daar waar de plantjes groeien, maken ze gaten. Het zijn bijna kunstwerken om te zien, zeker als de zon op het plastic schijnt. We hebben geen idee waarom ze dit doen. Zouden de plantjes dan sneller groeien? Of zou de grond dan beter het water vasthouden. Of beperken ze zo misschien het onkruid? Geen idee.

Door een lange stoffige weg met steenhouwerijen rijden we eind van de middag Jianchuan binnen. Volgens het boekje zijn er twee hotels. We volgen de aanwijzing ‘na 600 m is een prima hotel tegenover een bankgebouw’. We hebben allebei goed opgelet en kijken elkaar aan, maar zien geen hotel en ook geen bankgebouw. Wat raar! We zitten toch echt goed. We vragen aan een paar voorbijgangers of ze Engels praten, maar het vragen is ook eigenlijk al meteen het antwoord weten. Er zijn zo weinig Chinezen die Engels spreken. Dan maar met onze telefoon vragen of ze een hotel weten. De mensen zijn zo schuw dat ze bang lijken als je wat aan ze vraagt. Een paar meisjes gebaren dat we de hoek om moeten. Niet een duidelijk gebaar, maar meer van ‘zoek het effe zelf uit, ergens die kant op’. Zo gezegd zo gedaan. De hele straat op zijn elfendertigst uitgereden, allebei heel goed kijken naar een hotel.  Maar nee hoor. Dan maar weer terug naar het punt waar we waren. Ineens ziet Hans het hotel uit het boekje. Gelukkig, gevonden! We rijden opgelucht de binnenplaats op. We zien een half afgebroken gebouw en te zien aan de brokstukken is het ooit een hotel geweest. Nee, dit is geen hotel meer. 

OK, dan maar gaan zoeken naar hotel nr. 2. Inmiddels is het al vijf uur geworden. Hans probeert dat op te zoeken via zijn OsmAnd op zijn telefoon en warempel het staat er in. We rijden oude piepkleine straatjes in en komen volgens Hans zijn telefoon toch in de buurt van het hotel, maar we zien niks. Dan nog maar eens vragen aan een paar jongeren die er slim uitzien. En..... een Chinees die Engels spreekt en ook nog weet waar Jianchuan hotel is. De jongens zijn zo aardig om helemaal met ons mee te lopen naar het hotel. 

Dan volgt de volgende hobbel. Het meisje aan de receptie kijkt mij een beetje verbaasd aan. Ik maak maar het slaapgebaar. Ze typt iets in op haar telefoon en laat het me zien. Of ik label of single room wil. Tja de Chinese vertaalapp snapt niet alles. Natuurlijk, ik wil een ‘label room’. We mogen de kamers zien, en kiezen voor de duurdere en wat modernere in een tweede gebouw.

“Hè, hè, we zijn er”, zeggen we tegen elkaar. Het was al met al toch best nog een pittig dagje. Niet saai, in ieder geval, maar wel zwaar. Hans moet nodig naar de WC en komt er even later wat beduusd af. “Kan jij even naar de receptie en zeggen dat de WC verstopt zit”. Als het op vreemde talen aankomt, mag ik altijd het woord doen. OK, ik spreek wat beter mijn talen, maar mijn Chinees is echt niet beter dan dat van Hans.

Ik ga terug naar de receptie waar inmiddels drie Chinese meisjes me nieuwsgierig aankijken. Tja, hoe ga ik ze dat nu uitleggen. Ik krijg de telefoon al voor mijn neus met de vraag: “do you need de WiFi code?”. Ja dat ook, maar we hebben een groter probleem. Dan zit er niks anders op, dan een toneelstukje op te voeren dat ik op de wc zit en dat het water er overheen komt. Verbaasde gezichten, maar geen blik dat iemand het snapt wat ik aan het doen ben. “You, come with me please”, een van de dames gaat mee om te kijken wat er aan de hand is. Ze belt kordaat de handyman van het hotel die het in een handomdraai oplost. Inmiddels is het half zeven. Snel douchen en eten en nog even door het mooie oude centrum lopen. Morgen gaan we naar Shaxi en daar blijven we twee dagen.

En op speciaal verzoek van Yvonne van B de foto van Hans die gisteren bij de Tiger Leaping Gorge is gemaakt, geheel in Chinese stijl. 

Net voordat we naar bed gaan checken we nog even de mail. Hé een nieuwe mail. Hè, nee hè. Weer een mail van onze vrienden. We geven het nu op. Jasbee en Jeroen, jullie kunnen wat ons betreft de boom in. Ik zou die Ziggo helm wel over je oren willen trekken. Probeer een baan te vinden waar je meer verstand van hebt. Want problemen oplossen voor cliënten bij Ziggo is niet jullie ding hoor. Voor de derde keer ons account geblokkeerd. Wel een chat service aanbieden om problemen op te lossen, maar echt oplossen ho maar. Jullie luisteren niet en doen maar wat. Toedeloe dan maar geen Ziggo meer.