Wat een dag

Wat een dag, pffff. Hadden we niet zo verwacht vanmorgen toen we opstonden.

Maar eerst nog even over de toiletten. Het kan dus nog gekker. Gisteren hadden we dus weer zo’n innovatief toilet met allerlei schoonmaak faciliteiten voor je billen na je toiletbezoek. Even voor de heren die zich er nog niet zo veel bij voor kunnen stellen. Je moet de knoppen natuurlijk niet gebruiken als je net staand een plasje hebt gedaan. Ook niet gebruiken als je net een plasje doet, want dan denk je wellicht dat je ineens de reïncarnatie van Superman bent. Nee de billenwasserette is bedoeld voor als je op het toilet zit. En ook blijft zitten, ook al heb je per abuis het verkeerde wasprogramma gekozen, anders kan je de badkamer soppen. Maar dit toilet had dus een afstandbediening. Ja vraag me niet waarom. Want waarom heb je in godsnaam een afstandsbediening voor nodig als je op toilet zit. Het kan natuurlijk wel hele kolderieke situaties veroorzaken. Stel je voor: je denkt even snel te zappen naar Eurosport, hoor je ineens gekrijs vanuit de badkamer. Daar schrik je dan zo van dat je meteen het geluid probeert zachter te zetten. Nu nog meer geschreeuw. Dat wil je natuurlijk allemaal niet. Is bij ons natuurlijk niet gebeurd, want zoiets doe ik niet 🤣. Nee echt niet.

We gaan ‘s-morgens op pad met een schraal zonnetje, maar het is steenkoud. Dat hadden we ons nog niet zo gerealiseerd. Kijkend vanuit de kamer waren we al een beetje enthousiast met een beetje zon, dus we fietsen met korte broek. De mevrouw van het hotel wrijft over de benen van Fabienne en zegt “Brrr”. Na een halfuurtje fietsen ben ik dan toch de slappeling die voorstelt om de beenstukken maar weer aan te trekken. Het is het enige wat we aan warme kleding kunnen aantrekken. We hebben al onze ‘koudweer’ kleding die we bij ons hadden voor de hoge bergen in China, zoals thermo, handschoenen, muts, enz. in Seoul in de doos achtergelaten. Tja wie rekent er nou op dat het ‘s-morgens maar vier graden is. In Seoul was het heerlijk weer en veruit de beste periode om Zuid-Korea te bezoeken is april/mei. Nou we zitten op de grens van april en mei en we hebben zelden zulk weer gehad. We hadden zelf wijzer moeten zijn natuurlijk, maar al die kilo's mee te sjouwen is ook weer zo wat. Dus gauw de beenstukken aan en nog een buff extra om mijn nek. Heb je toch al snel weer wat minder bagage mee omhoog te fietsen 🤔.

De route gaat langs mooie rijstvelden en verder langs de rivier. Het is heerlijk rustig onderweg. Dat snappen we trouwens wel, want er zijn maar heel weinig Koreanen die met deze temperatuur op de fiets stappen natuurlijk. En eh, die rijstvelden, door de regen van de laatste tijd lijken er de afgelopen week overal wel rijstvelden te zijn aangelegd.

We hebben onderweg niet veel eetgelegenheid dus als na zo'n twee uur langs een hippe koffiebar komen knijpen we allebei tegelijk vol in de remmen. We kiezen voor een heerlijke koffie en een nog warme chocolade muffin. We zijn blij dat we onze vingers even rond de warme koffie beker kunnen opwarmen. Het lijkt verdikkeme wel of we bij een koek en zopie tent zitten vlakbij de ijsbaan. Als we lekker zijn opgewarmd gaan we weer verder. We moeten vandaag 75km wegtrappen. Op zich is de afstand niet het struikelblok, maar de temperatuur maakt het wel zwaar. Het wordt kouder en de bewolking wordt donkerder. Vooral aan de kant die wij op moeten. Het is half twaalf precies als de eerste druppeltjes valle. We rijden net langs een soort van grote plastic kas. Ik sla meteen af en Fabienne volgt direct. We zijn nog niet binnen of de sluizen worden boven opengezet. “Zo net op tijd” zeggen we tegen elkaar. We zijn gelukkig vroeg want we hebben lekker doorgetrapt , dus we maken ons nog geen zorgen. We hoeven nog maar 22 km. We wachten gewoon even tot de bui over is. En omdat we toch meteen wat willen eten besluiten we onze broodjes met kaas op te zoeken. Er staan warempel twee stoeltjes waar we lekker onze lunch kunnen opeten. Onder een prieeltje 20 meter verder schuilt een Koreaanse fietser ook voor de  bui. Het is een bui waar je niet toch maar even doorheen fietst. Zo een die bellen in de plassen veroorzaakt. De lucht is in een mum van tijd grijs en grauw. Geen tekening van wolken, maar één grauwe grijze massa, wat meestal betekent dat het voorlopig zo blijft. We zitten samen op een krukje zielig naar de regen te kijken alsof we het zo kunnen stoppen. Als na een uur de regen niet minder wordt besluiten we toch maar te gaan. We moeten nog 22 kilometer. En we willen nog graag naar een Hahoe Folk village vlakbij Gudam. Maar 22km is in ieder geval meer dan genoeg om zeiknat te worden. We trekken regenjack en overschoenen aan. Tassen zitten inmiddels in de regenhoes. Wij trekken ook nog maar een poncho aan. We hebben nog een en blauwe en een gele uit Vietnam. Als we elkaar aankijken moeten we wel verschrikkelijk lachen. Twee marshupulamies op de fiets in Korea. Kom we gaan! Oh, wat is het verschrikkelijk koud. Fabienne heeft haar helm opgezet omdat ze denkt dat dat warmer is. Maar erger is dat ze onder de helm een cap en een buff en de capuchon van de poncho heeft gepropt. Door een heel klein spleetje zie ik nog twee ogen. Zo leuk joh fietsen in Azië, je maakt nog eens wat mee en altijd lekker weer. Het hoort trouwens nu ongeveer 22 graden te zijn. Ik heb na een kwartier al geen gevoel meer in mijn vingers. We rijden alleen nog maar op de gps, want ons boekje hebben we ingepakt. We rijden door vuist hoge plassen. Splasshh, splasshh, is het enige geluid dat we horen. We zien niemand meer op de fietspaden. We rijden alleen. Ondanks de overschoenen soppen mijn voeten in mijn schoenen. Het water druipt van mijn poncho in mijn kruis. Waar het een droog blijft, krijgt het ander het zwaar te verduren.  In de blauwe en gele poncho rijden we ook gewoon voor lul natuurlijk maar het deert ons even geen van beiden. Nu stoppen we niet meer.

Na ruim een uur rijden we Gudam binnen. We zoeken het hotel. In Gudam is niemand op straat te vinden. We vinden ons hotel en stappen naar binnen. In Zuid-Korea heb je geen receptie bij de hotels, maar een luikje waar meestal iemand achter zit, die je dan een sleutel en het bekende pakketje geeft. Ook nu. Maar deze vriendelijke mevrouw schrikt toch zichtbaar een beetje als er ineens een blauwe en gele kabouter voor haar raampje verschijnen. We moeten niet te lang voor haar hokje blijven staan want de plassen groeien rap rondom onze schoenen. We willen

ook graag snel warm douchen. We krijgen heel snel alle spullen en gaan naar boven. Oh wat kan een kop koffie heerlijk zijn. In onze kamer pellen we alle natte zooi van ons af en overal in de kamer hangt wat te drogen. Ook al moet het Hahoe Folk Village erg leuk zijn, we hebben geen zin om ons nog een keer nat te laten regenen. Morgen wordt het droog en 24 graden. We geloven het niet meer. Eerst zien dan ……

We ontvingen nog een leuk mailtje van AWOL. Onze reisagente, Joy uit China, heeft haar excuses aangeboden voor de taxi naar het vliegveld die niet verscheen en heeft de kosten voor het vervoer geretourneerd. Mooi gebaar natuurlijk! Maar ook hulde voor AWOL dat ze zo snel naar ons hebben gereageerd.