In de zon langs het strand

Vanmorgen lekker relaxed opgestaan, ontbeten en vertrokken. Als we vertrekken zien we onze man van het hotel al weer achter de balie staan. Er wordt hier keihard gewerkt. We staan nog even te praten met de man die werkelijk fantastisch Engels spreekt, maar nu blijkt dat hij 17 jaar in Canada heeft gewerkt. Ah vandaar. We hadden echt een geweldige kamer met prachtig uitzicht op de zee. We bedanken hem nog voor de moeite die hij gisteren nam om ons naar een goed restaurant te sturen en het restaurant vooraf te informeren. Het veel werken wordt de Koreanen van huis uit een beetje meegegeven. Ze slapen gemiddeld maar 5 uur per dag, hebben 2 weken vakantie en zijn altijd bezig. Of ze echt heel hard werken kunnen we niet zeggen.

Omdat we gisteren zo lekker hebben gegeten is de drang naar stampot bij terugkomst  gelukkig weer een beetje weggeëbd. @Koert: dus straks geen stamppot, maar wel asperges! We zijn ook na de vakantie bij vrienden uitgenodigd. Ik hoop niet dat ze zich gaan uitsloven en iets Koreaans of iets met rijst gaan maken. Het zal je toch gebeuren.

We hebben na 7 kilometer al een bezienswaardigheid. We slaan af van de route om de Hyuhyuam Hermitage tempel te bezoeken. Als we mazzel hebben kunnen we meteen tussen 09:00 en 10:00 het tweede ochtendgebed even meenemen. We moeten eerst een stukje omhoog en dan een heuvel af naar de tempel. Gelukkig rij ik er achter aan. Fabienne is nog niet afgestapt of er komt een kenau uit haar winkeltje gestierd. Ik denk bij mezelf : “joh Hans wacht jij hier boven maar even”. Ik begrijp uit de armbewegingen en het geroeptoeter dat de fiets daar absoluut niet mag staan. Hoe ze het in haar hoofd haalt op die fiets naar beneden te komen. Fabienne, ondertussen bijna zelf een boeddha, na al die bezoeken aan tempels, spreekt zalvende woorden en de fiets mag dan daar wel staan. Nou, ik had haar meteen in een kikker veranderd als ik het had gekund. Maar goed, ik kan nu ook naar beneden. Er zijn eigenlijk drie tempels dicht bij elkaar, en we bekijken ze alle drie. In iedere tempel zit een monnik gebeden op te dreunen in het ritme op een gong waar hij zelf op slaat. Het lijkt er verdikkeme wel op dat ze alledrie zo hard mogelijk op die gong slaan om boven de ander uit te komen. “Joh, ga lekker met z'n drieën bij elkaar zitten en doe die gebeden gezamenlijk” denk ik nog. Maar dat zal wel weer te eenvoudig zijn gedacht. Het doet nu gewoon zeer aan onze oren. Tja, je gaat hier ook weer niet met oordoppen lopen. In een van de tempels hangt een enorme grote bel. En op het hoogste punt van het complex staat een 15 m hoge boeddha van barmhartigheid.

We hebben de laatste dagen wel geweldig weer. Het is vandaag zelfs bij de start niet koud. Het wordt vandaag 28 graden. En als je dan langs de kust rijdt en alle tijd hebt is het heerlijk genieten om even op het strand te zitten met een drankje.

Onderweg zien we heel veel verouderde hekwerken en met prikkeldraad langs lange stukken strand. Deze hekken konden in tijden van dreiging onder stroom worden gezet. Nu zijn ze vervallen en buiten dienst gezet. (Hoop ik). Maar het is zo jammer dat het niet wordt opgeruimd. Over het algemeen doet alles, vinden wij, in Korea heel rommelig aan. Ze hebben een prachtige kust met een formidabel strand, maar ze maken er echt helemaal niets van. Zo zonde. Het is heel tegenstrijdig. Het geheel oogt heel rommelig, maar ook hier ligt er geen vuil op straat. Nergens. We zien heel veel mensen plantsoenen schoon houden, vegen en straten schoon spuiten. Maar zelfs schoon oogt het rommelig. We weten soms met onze blikjes van bier of limonade geen raad. Er staan niet veel vuilnisbakken, maar op straat achterlaten is er natuurlijk niet bij. Ik rij op een gegeven moment dus met 5 blikjes van de koffie en cola tussen mijn snelbinders op mijn bagagedrager. Als we Daepo Port inrijden en naar een hotel op zoek gaan ziet Fabienne een kliko en gooit daar het ene blikje wat zij nog had netjes in. Handig denk ik en stop ook even. Als ik mijn blikjes in de kliko heb gegooid en net de klep weer heb dicht gedaan komt kenau II naar buiten. Waar ik het lef vandaan haal mijn blikjes in haar kliko te gooien. Tenminste, dat begrijp ik uit haar driftige bewegingen en woorden. Ze opent de klep uitnodigend en kijkt mij aan. Samen kijken we in de kliko. Tja, we zien ze allebei liggen, 6 blikjes onderin tussen haar vuil. Ja, en ik ga ze er echt niet uithalen. Nou, kenau II dus wel. Maar omdat ik de blikjes niet aanpak stopt kenau II de vieze blikjes zelf tussen mijn snelbinders. Ze kijkt me aan met een blik van: zo maat hier heb jij je blikjes weer. Ik begrijp het gewoon niet. Maar er zijn meer dingen in dit land die ik niet begrijp. Nadat we een leuk hotel hebben gevonden gaan we samen nog even naar het strand. Als ik over een verkeersdrempel rijd hoor ik me toch een gekling achter me. Verdomme al die smerige blikjes schieten onder mijn snelbinders vandaan. Omdat iedereen opschrikt en kijkt kan ik ook niet doorrijden alsof die dingen niet van mij zijn. Omkeren en oprapen dus. Gatver, moet ik alsnog die smerige dingen vastpakken en weer tussen mijn snelbinders doen. Daar zijn dan die handige tissues weer voor. De rest van de middag zitten we heerlijk met onze e-reader en een drankje in een heuse schommelbank aan de zee.

Zuid-Korea moest het Mekka zijn voor fietsers. Veel fietspaden langs de wegen en vooral veel ruimte voor fietsers in het land. Nou aan die fietspaden kan nog wel wat worden verbeterd. Soms maken ze haakse bochten die bijna niet te nemen zijn, of op- en afritjes waar je bijna uit je zadel wordt gelanceerd, stukken die zo steil zijn dat je moet lopen en overal paaltjes. Maar vandaag het vreemdste tot nu toe. Het fietspad is ok, mankeerde niets aan. Tot er iemand  van de weg- en wegendienst een stroomkastje kwijt moet. Ja, warempel midden op het fietspad. Tja het zijn maar fietsers.

We zijn er achter hoor, waar die kleine vreemde op een vaatdoek lijkende handdoek voor is. Het zijn een soort scrubdoekjes. Gisteren kregen we eeenr paar in plastic ingepakt met zowaar een gebruiksaanwijzing. Dat je niet te hard mag schubben, als je het niet gewend bent. In ieder geval is het voor een ‘happy bath’. Nou wij  bewaren om de fiets een beetje schoon te maken voordat die het vliegtuig in gaat.

We hebben ons plan veranderd. We blijven geen extra dag in Daepo Port. We fietsen morgen de volgende etappe van 50 km langs de kust naar boven naar Geonji. Dan gaan we daar vandaan de dag erna naar de grens met een taxi en hebben we alle tijd voor een bezoek aan de grens en het oorlogsmuseum.