Terug naar de kust

We hebben heerlijk geslapen in dit super de luxe hotel en doen vanochtend heel rustig aan. We hebben maar een korte etappe vandaag. We maken nog wat foto’s van de mooie Engelse tuin in het ochtendlicht. Er staan ook twee stoelen waar we ons echt in thuis voelen (hi hi). Ook vanochtend is het fris, wel warmer dan gisteren omdat we wat later vertrekken. Het is nu 8 graden en met een strakblauwe lucht. We hebben geen idee of dit weer nu normaal is in Korea. We denken wel dat het in de ‘bergen’ van Korea wat kouder is dan aan de kust. Maar we denken wel dat het warmer hoort te zijn.

We fietsen door een van de nationale parken, het Odaesan National Park. Korea heeft 17 nationale parken en de Koreanen zijn daar beretrots op. Ze gaan in het weekend ook heel graag hiken in de parken. Odaesan Park is een van de grotere parken. De hoogste berg in dit park is toch nog 1577 m. De hoogste berg van Zuid-Korea is 1950 m.   Hiking is sport nummer 1 hier in Korea. Wij houden het op fietsen in het park. Het is een prachtige en rustige weg. We hadden het boekje gisteren niet zo goed bekeken en werden verrast door toch nog een pittige klim van 5 km met stukken er in van 10%. Boven is een mooi uitzichtpunt. Jammer we worden tegengehouden door een parkwachter. Hij wijst ons op een bordje met een tekst in het Koreaans, maar we zien daar inderdaad ook iets staan met de datum van 16-05. We begrijpen dat het nu is gesloten om het wild niet te storen en dat we na die datum er pas in mogen. Jammer.

Er volgt een lange en steile afdaling. Het is ook nog eens hard gaan waaien, maar we hebben deze keer mazzel. De wind in de rug. We hoeven zo’n 30 km niks te doen. Af en toe een paar trappen en dan hebben we weer de gang er in. Het lijkt wel of we op een e-bike fietsen. De vierbaansweg is overigens heel rustig. Er komt amper een auto voorbij. We rijden lang helemaal alleen op een vierbaansweg. Het is ook lachwekkend dat die ene auto ook gewoon stopt voor het verkeerslicht, want die werken gewoon. Ook deze weg is speciaal  aangelegd voor de Olympische Spelen. 

Aan de kust, iets verderop, ligt namelijk Gangneung. In deze plaats aan de zee zijn alle indooronderdelen van de Winterspelen gehouden in verschillende stadions. 

Voor de Oval, die 113 miljoen euro kostte, zijn verschillende toekomstplannen bedacht. Zo stelde een lokale ondernemer voor om er een viskoeltank van te maken. Tja, het moet niet gekker worden. De provincie hoopt dat de wedstrijdbaan behouden kan blijven. Er is een plan om de andere lange baan in Zuid-Korea, die in Seoul, te slopen. Dan kan dit de nieuwe nationale schaatsbaan worden. Het afgelopen jaar vochten de provincie en de nationale overheid een bittere ruzie uit over wie zou opdraaien voor het draaiend houden van de stadions. De provincie vreesde een jaarlijks tekort van zeven miljoen euro als Seoul niet zou bijspringen. De overheid, die al meer dan zes miljard in de infrastructuur van de Spelen (inclusief de hogesnelheidstrein) had gestoken, stond niet te springen om nog meer rekeningen. Het is de vraag wat er uiteindelijk met het stadion zal gebeuren.

We merken dat we dichter bij de grens van Noord-Korea komen. Die grens ligt nog 100 km noordelijker en daar fietsen we over een paar dagen langs. We zien nu steeds militaire terreinen waar we in een grote boog omheen worden geleid en waar je vanaf de buitenkant ook eigenlijk niets van ziet. Ook in de plaatsen waar we doorheen komen, zien we regelmatig militairen. Overigens moeten alle Koreaanse jongens hier 2,5 jaar verplicht in dienst. 

We slapen vannacht in het plaatsje Jumunjin aan de kust. Echt een vissersplaatsje. Er zijn genoeg hotels hier en bij het eerste hotel treffen we zowaar een Koreaan die echt perfect Engels spreekt. De prijs klopt niet met ons boekje, maar hij is zo aardig om wat van de prijs af te halen. We hebben een leuke kamer met uitzicht op de zee en de haven en zowaar een balkonnetje. Op de balie staan allemaal foto’s van een groep Westerse vakantiegangers die waarschijnlijk in zijn hotel hebben gelogeerd. Gek hè, eigenlijk zie je al snel dat het waarschijnlijk Nederlanders zijn. Hij ziet er ons naar kijken en vraagt waar wij vandaan komen. Het klopt dat de groep op de foto ook Nederlanders zijn. Het is de familie en vriendenkring van de schaatster Lotte van Beek. De hele groep heeft tijdens de olympische spelen van 2018 een maand in dit hotel gelogeerd. Het schaatsstadion is namelijk maar 30 km zuidelijker. 

Het hele stadje is één grote vismarkt. Overal bakken met vissen, krabben, schelpen, inktvissen en vissen die er heel raar uitzien. Op de markt liggen de inktvissen ieder apart in een teiltje. Er zijn enorme joekels bij. Zo groot hebben we ze nog nooit in het echt en levend gezien. We staan er allebei voorovergebogen naar zo’n enorme joekel te kijken. Maar blijkbaar wordt dat niet erg op prijs gesteld door de inktvis. Ineens komt hij met zijn kop boven het teiltje uit en spuit een enorme straal water over onze benen heen. We schrikken ons kapot en deinzen achteruit, maar de verkoopsters staan te schateren van het lachen. Het zal vast niet de eerste keer zijn dat dit gebeurt. 

We mogen weer overal proeven. Ook Hans probeert ook meerdere gedroogde stukjes vis. “Hmm best lekker”. We zien de kleine witte beestjes met oogjes te koop staan in hele grote plastic potten. We weten nu in ieder geval dat de witte beestjes met de rode oogjes kleine visjes zijn geweest. 

Ook nu weer zien we busladingen vol met toeristen uitstappen en rondlopen bij de kramen met de gedroogde vis. We komen in gesprek met een Amerikaanse Koreaanse die al 32 jaar in Texas woont. Zij heeft een hele voorraad gedroogde vis ingeslagen voor ‘back home’, net als de andere medereizigers die allemaal uit Amerika komen. We zien de toeristen ook en masse naar de restaurants gaan. We staan een beetje door de ramen te gluren wat zij eten: ja hoor ook hier eten ze allemaal rauwe vis. We gruwelen van het idee. We willen eigenlijk best wel vis eten, maar niet rauw.

We vragen raad aan de hotelmanager. Hij weet tegenover het hotel een restaurant waar ze gebakken vis hebben. We laten hem ons point-it boekje zien en wijzen de vissen aan die we wel lekker vinden: platvis en makreel. Hij belt voor ons naar het restaurant en legt uit wat we willen eten. Als we de hoek omlopen staat er al een vrouw te buigen en op ons te wachten. We moeten onze schoenen uitdoen, maar we mogen gelukkig wel aan een hoge tafel plaatsnemen. We zijn heel benieuwd wat we straks voorgeschoteld krijgen. Even later komt er een schaal met vier prachtig gegrilde vissen (makreel, een soort haring, rode poon en een platvis). Uiteraard krijgen we er de bekende (vaak enorm pittige) bijgerechten bij. Ook krijgen we een schaaltje met zwarte rechthoekige velletjes. De serveerster legt met gebaren uit dat we dat zwarte velletje moeten besmeren met rood spul en er dan wat vis, rijst en groenten op moeten leggen, dan oprollen en nog even dippen in een klein bakje met sojasaus met een klodder wasabi. En dan opeten. Het smaakt prima. Het is wel een heel gedoe om met je stokjes de vis van zijn graatjes en vel te ontdoen. Als er even niet naar ons wordt gekeken, smokkelen we een beetje en halen we met onze vingers de graatjes eruit. Alweer lekker gegeten!!! 

Morgen langs de kust naar Daepo Port waar we twee dagen blijven. Daarna naar de grens met Noord-Korea. Spannend!