Strak blauwe lucht

We zien als we fietsen telkens een bord welkom in de een of andere provincie of regio. Toch eens even uitzoeken hoe dat nu hier in elkaar steekt. Spanje is ingedeeld in autonome regio's ('comunidades autónomes'). In totaal zijn er 17 verschillende autonome regio's. Veel van de autonome regio's zijn weer onderverdeeld in provincies. Vervolgens kunnen de provincies van Spanje weer worden opgedeeld in comarca's (landstreken of gewesten) en binnen deze comarca's zijn er dan weer gemeentes. Snappen jullie het nog?

Wij zijn begonnen in de regio Valenciana, gisteren fietsten we door Aragon, en weer even door Valenciana, en daarna door Castille-La-Mancha. Daar blijven we voorlopig. Dan komen we nog door Castille y Leon, de regio Madrid, en weer terug in Aragon en Valenciana. Pff best ingewikkeld. Want binnen die regio’s fietsen we dan ook weer door verschillende provincies, die dan soms weer dezelfde naam hebben als de hoofdstad van die provincie. 

Het is nu onze derde fietstocht in Spanje. We rijden vanaf Valencia nu een rondje met de klok mee rondom Madrid om te eindigen in Zaragoza. Het laatste stukje nemen we dan weer de trein terug naar Valencia. We komen langs een aantal mooie plaatsen waar we dan een dagje extra blijven, zoals Teruel, Cuenca, Toledo, Segovia en Zaragozza. 

Vandaag een relaxed begin. We worden pas om 08:30 in het restaurant voor het ontbijt verwacht. En eerder komen heeft geen zin wordt ons vriendelijk duidelijk gemaakt. We zijn toch vroeg wakker dus lopen we op ons gemak om kwart over acht naar het restaurant. Het appartementencomplex ligt een kleine 100 meter verwijderd van het restaurant. Het is fris maar prachtig weer. Strak blauwe lucht en geen wolkje te zien. Fantastisch hoe alles er dan zo mooi uitziet. We zitten nog steeds op ruim 1000 meter hoogte dus het is behoorlijk fris. We starten dus zeker met beenstukken en winterjasje aan besluiten we al snel eensgezind.

Als we het restaurant binnen lopen is onze tafel waar we gisteren ook zaten al gedekt. Even later komt een nieuwe camarero naar ons tafeltje en kijkt mij aan. Ik kijk verwachtingsvol terug en wacht af wat ik voor ontbijt ga krijgen. De ober kijkt mij nog steeds aan en er volgt eigenlijk een beetje een ongemakkelijke stilte waarbij twee mensen elkaar aankijken en niet weten wat te zeggen. Een stilte van hooguit vijf seconden maar die een eeuwigheid lijkt te duren. Ik weet niet wat te doen en ik denk toch bij mezelf dat hij toch iets behoort te zeggen. Jij bent hier de ober, toch? Tenslotte richt hij zich tot Fabienne en vraagt wat we willen. Wat we willen? Joh, ontbijt graag. Ah, natuurlijk ok. Even later komt er koffie, geroosterd brood, cake, sinaasappelsap en beleg. Het ontbijt is simpel maar goed. 

Rond negen uur rijden we het dorp uit. Het is dus heerlijk weer en het is nog vroeg, voor Spaanse begrippen dan, dus het is heerlijk fietsen. We rijden langs prachtige vergezichten, heuvels om ons heen en alles groen. Om half elf besluiten we te stoppen voor koffie. We bedachten ons vanmorgen dat we nog ergens mueslibollen moesten hebben. Als we de koffie hebben duik ik onderin mijn tas en haal het zakje met mueslibollen tevoorschijn. “We hadden er toch vier?” Vraagt Fabienne nog. “Ja dat dacht ik ook, maar dit zijn er vier.” Ze zaten onderin mijn tas en het pakketje van vier bollen is een soort van plat pakketje geworden.  Als ik twee mueslibollen van elkaar trek heb ik twee platte  muesli schijfjes. Van een bol is echt geen sprake meer. Maar de mueslibollen zaten zo op elkaar geplakt in het zakje dat ze bijna vacuüm zijn getrokken. “Joh, die zijn nog prima". En inderdaad ze zijn nog steeds heerlijk. Na de koffie gaan we verder. 

Ik moet nog wel iets schrijven over onze nieuwe fietsen. Ik rij op Funky Orange en Fabienne op Ice Blue. Dat hebben we niet zelf verzonnen hoor, dat zijn de kleurnamen van onze fietsen. De eerste indruk is fantastisch. Hoewel de geometrie héél anders is dan onze vorige fietsen, rijden ze heerlijk. Met name door de 28inch wielen en brede 55mm banden rijden ze wat comfortabeler. De zadels blijven altijd een dingetje en heel persoonlijk. Op welke fiets je ook rijdt. Nu ben ik iemand die soms een beetje van retro houdt en van mooie dingen, dus wilde ik persé een leren Brooks zadel. Ik heb een bruine Brooks gehad maar op deze fiets moest een zwarte, vond ik. Past beter bij mijn oranje fiefs. Dus een zwarte Brooks bij de fiets besteld bij Santos. Omdat mijn zadel nog steeds voelt als een cobblestone heb ik de eerste servicebeurt toch maar eens gevraagd hoe het nou toch kwam dat mijn zwarte zadel na bijna 1000km nog steeds niet de vorm van mijn billen had aangenomen. Zelfs nog niet een beetje. “Oh, maar meneer dat zwarte leer is veel stugger dan het bruine". “ Dit duurt nog wel een tijdje hoor". “Maar dat staat niet in de folder”. Verdedigde ik me nog. “Dat klopt" zei de verkoper kort met een glimlach. 

Ons dagje verloopt heel comfortabel tot de laatste 18km. We doen heel rustig aan bij de lunch. We hebben alle tijd en kunnen pas om 16:00 in het appartement. Na de lunch even die 18km wegtrappen wordt een behoorlijke straf. De wind is aangetrokken tot vier/vijf en we hebben de wind pal op kop. Dat betekent vol tegen. Ik beloof mezelf dat ik nooit mee ga doen aan het kampioenschap tegenwind rijden. We stoempen om beurten op kop en rijden net voor vier uur in Cuenca de straat in waar ons appartement zich moet bevinden. Het is zo’n straat waar je drie keer in de rondte kijkt en niet het huisnummer kan vinden waar ons geboekte appartement zich moet bevinden. Uiteindelijk zien we nummer 37, een heel smal onooglijk deurtje. Er gaat net iemand naar  binnen die heel ‘sneaky’ naar binnen gaat en snel de deur weer sluit. Waar zijn we dan nu weer  beland. We zijn wel vlakbij het oude centrum. Dat dan weer wel. Fabienne ontvangt een app met een geheime code voor huisnummer 37. Er zit een kluisje aan de deur met een cijferslot. Als we de code intikken opent zich een luikje en hebben we twee sleutels. Gelukkig ontdekken we achter de deur een prachtig appartement. Via de berichtenservice van Booking krijgen we nog wat instructies. Zo ook over het koffieapparaat. Er staat zo’n nepnamaak Nespresso machine. Het is een Krupps, Dolce Gusto. Ja die kennen we, hebben we al vaker gehad in Spanje, maar we hebben er nog nooit koffie uit weten te krijgen. Het apparaat ziet er uit als een te dik opgeblazen grote rode vogel. Met de instructies op de telefoon bij de hand, nog maar eens proberen. Knopje 10 seconden indrukken, totdat het lampje groen wordt. Cupje erin. Dan het schuifje naar links of naar rechts schuiven. Blauw of rood. We kiezen voor links is dus blauw. We horen een plof en dan een hoop kabaal. Er komt iets uit wat niet eens op koffie lijkt, en het is koud. Nog maar eens een cupje proberen.  Nu de hendel naar rechts, een grotere plof, en het water met koffiedrab loopt aan alle kanten uit de dikke vogel. We halen de stekker er maar uit voordat we brokken maken.  Helaas, we maken met onze vertrouwde dompelaar maar koffie met nescafe zakjes.