De hangende huizen van Quenca

Ontbijt of geen ontbijt? Bij de boeking via Airbnb stond tot onze verassing dat we beide dagen ontbijt krijgen, maar via de berichtenservice krijgen we na de instructies om het appartement binnen te komen en het wachtwoord voor de WiFi geen enkel bericht meer. Ook niet op de vraag hoe laat het ontbijt nou eigenlijk komt. Wel staan er flesjes sap in de ijskast, met wat kleine jammetjes en botertjes. Voor alle zekerheid hebben we gisteren toch maar wat brood gekocht. We wachten het maar af. En als Hans net uit bed even om de hoek aan de deurknop kijkt….. nada, no pan. Geen verse broodjes dus aan de deur. Dus hebben we zelf in het tosti-apparaat maar Spaanse tostada gemaakt. Ook lekker.

Hans gaat na het ontbijt eerst even mijn andere zadel op mijn fiets zetten. Ik heb al jaren een zadelprobleem en ik heb werkelijk alle zadels al geprobeerd. Ik begon ook met een Brooks, volgens de verkoper van onze Rosefiets destijds, de ‘Mercedes’ onder de zadels. “Het is even inzitten maar dan is het heerlijk comfortabel” Je hoefde het zadel maar ongeveer 500 km in te rijden. Nou, zelfs na 5000 km zat het ‘mercedes zadel’ nog steeds niet lekker en kwam het comfortabele gevoel vooral als ik was afgestapt. Na van alles geprobeerd te hebben, heb ik ten einde raad een zadel van de Lidl gekocht voor 8 euro. Dat is nog het beste zadel tot nu toe. Alleen mijn fiets heb ik verkocht aan Oda, en die kon ik natuurlijk niet zonder zadel laten rijden. Dat is een beetje raar. Op mijn nieuwe Santos zit nu een Selle Royal, niet heel slecht, maar ook niet top. Net een week voordat weg gingen waren de zadels weer bij de Lidl te koop. En dus meteen weer eentje gekocht en meegenomen. Alleen we komen er nu achter dat de zadelpenhouder van het zadel moet worden verwijderd, voordat het op de fiets op mijn verende zadelpen kan worden gemonteerd. Nou heeft Hans altijd veel gereedschap mee, maar dus net niet een ringsleutel. Dus we gaan eerst met het zadel onder de armen op pad om de moer los te krijgen. Google Maps stuurt ons naar een fietsenwinkel, ongeveer 15 minuten lopen. Maar helaas, de fietsenwinkel bestaat niet meer. Even laten zien we een Skill gereedschappenwinkel. Daar moeten ze een moertje los kunnen krijgen. De eigenaar, die tussen het zware Skill gereedschap een beetje verstopt zit, vraagt nors wat we willen. We laten ons zadel zien, terwijl ik om een sleutel vraagt en Hans wat onduidelijke draaibewegingen maakt. Dan ontdooit hij wat en haalt een sleutel tevoorschijn. Zo, probleem ook weer opgelost. Morgen lekker fietsen op het Lidl zadel.

We blijven vandaag een dag extra in Cuenca. We hebben al weer snel een rustdag, maar ja dat komt omdat we de eerste twee etappes met de trein hebben overbrugd. Bij het plannen van de route maakt Hans altijd de route en de GPS. Ik, Fabienne, kijk waar het mooi is en welke plaatsen interessant zijn om te bezoeken. Het is samen soms wel wat puzzelen. Ook is het fijn om, om de 5, 6 dagen even een ‘rustdag’ te hebben voor de benen én de billen. Op die rustdag is het natuurlijk leuk om dan ook wat te zien te hebben. Als we twee dagen ergens blijven dan boeken we altijd een appartementje, meestal via Airbnb. In de appartementen is meestal een wasautomaat aanwezig en kunnen we de opgespaarde was lekker wassen. Dat hebben we gisteravond al meteen gedaan en overal in het appartement hangt op hangertjes onze was. Er is namelijk geen wasrekje in het appartement, dus ja waar laat je dan je natte was. Gelukkig hingen er wel heel veel hangertjes in de kasten in de twee slaapkamers. Vanochtend is het allemaal al droog.

Vandaag gaan we de toerist uithangen in Cuenca. Cuenca ligt in de regio Castilla-La Mancha, in de provincie Cuenca, en Cuenca is ook de hoofdstad van die provincie. Het is een stadje met circa 55.000 inwoners. Het ligt vrij geïsoleerd in het Spaanse binnenland tussen Madrid en Valencia. Het heeft een nieuw en een oud gedeelte. Wij zitten vlakbij het oude gedeelte en dus het mooie ‘centro historico’.
Cuenca heeft een levendige geschiedenis. Zo werden in de 8e eeuw al de stadsmuren aangelegd door de Moren, waarna in 1177 de stad werd heroverd door de Alfons VIII, koning van Castilië, die opdracht gaf voor de bouw van de pompeuze kathedraal.
Het heeft een prachtig middeleeuws centrum en is gebouwd op een heuvelrug tussen de rivieren Huécar en Júcar. De enorme kloof van de rivier Huécar geeft de stad zijn bijzondere aanzicht. De stad heeft als bijnaam ‘het adelaarsnest’ vanwege deze bijzondere ligging aan de kloof. De hangende huizen (‘casas colgadas’) boven het ravijn zijn het symbool van de stad.

We lopen op een steile weg onder de hangende huizen door naar het oude centrum, het is een indrukwekkend gezicht. Het lijkt net of ze aan de rots zijn vastgeplakt en zo naar beneden kunnen vallen. Wat hogerop is er een enorme loopbrug ‘de Puente de San Pablo’ over de kloof van de Huécar rivier. De brug is gemaakt van hout en ijzer en is gebouwd in 1902, is 100 meter lang en hangt 60 meter boven het ravijn. Hopelijk houdt de brug het nog een tijdje. In ieder geval vandaag dan nog maar. Ik krijg er toch wat bibberbenen van. Het is een prachtige plek om van het schitterende uitzicht op de hangende huizen te genieten.
We slenteren verder door het stadje, drinken een kopje koffie in het zonnetje bij een wat nerveuzige ober, die heel druk heen en weer loopt, maar ons niet ziet zitten. We bestellen een café solo en een café Americano, maar even later komt hij terug met een koffie Americano en eentje met melk. Nou ja kan gebeuren. Ik loop zelf maar even naar binnen en zeg dat ik toch echt een café solo heb besteld. Even later komt de ober opnieuw. Nu met een ….. Americano. Weer geen solo. Laat dan nu maar.

We doen vandaag net als de Spanjaarden, lekker lang lunchen en een menu del dia eten. Dat is meestal wel goed, en dan eten we vanavond een broodje. ‘s Avonds eten is vaak wat lastig. Sowieso kun ja pas na 20.30 eten en de kaart is dan meestal wat beperkt tot tapas. Die vinden we wel lekker bij een biertje, maar als je drie weken lang ‘s avonds alleen maar bier moet drinken om de tapas te laten smaken dan moeten we steeds meer gewicht naar boven fietsen.
Morgen een pittige dag voor de boeg van 84 km naar Tarancon met een forse klim in het begin. We zagen het begin van de weg al liggen toen we op de hangbrug stonden. Dat was toch even slikken.