Rustig fietsen door Castilla La Mancha

Allereerst even een dankwoord aan al onze volgers. We vinden het geweldig leuk dat ook dit jaar weer zo veel mensen ons volgen op onze fietstocht door Spanje. Het legt de druk wel op onze schouders om iedere dag weer na een lange fietstocht een verslag te schrijven. Het is echt fantastisch om ook zo veel reacties te krijgen van jullie op onze verhalen en belevenissen. Het eerst wat we doen als we ergens aankomen, is kijken of er reacties zijn en die dan onder het genot van een biertje aan elkaar voorlezen. Wij zullen het proberen vol te houden om iedere dag onze belevenissen te beschrijven. 

Het zadelleed is ook wel iets wat helaas bij lange fietstochten hoort. Nu denk ik dat ik ook fijngevoelige billen heb die je natuurlijk niet zo maar op ieder zadel kan neervleien, dus ik moet mijn billen koesteren. Nu ik een knoeperhard Brooks zadel heb met zwart buffelleer, waar geen beweging in is te krijgen, heeft het advies van Fred me vannacht wel aan het denken gezet. Zijn advies: “Niet het zadel past zich aan je billen aan maar je billen passen zich aan het zadel aan”. Nu bestaat een handgemaakt Brooks zadel dus uit een stuk dik stug buffelleer met daarin zes popnagels, die een klein beetje uitsteken. Met de popnagels is het leer op het zadelframe gemonteerd. Nou denk ik dat ik een beetje een stokoude buffel heb getroffen, want tjemig wat is dit leer stug. Het kijkt wel leer van zo’n rodeo zadel. Maar met de wijsheid van Fred, stapte ik vanmorgen weer op mijn fiets en schoof mijn billen wat van voor naar achter om te zoeken naar de comfortabele zit. Op een gegeven moment voelde ik waar de popnagels gisteren gezeten moeten hebben. Nog een beetje schuiven met mijn billen en de popnagels zakten zo weer in de littekens van gisteren. We houden vol.
We vertrokken vanmorgen in een uitgestorven Cuenca. Het is zondag en een Spanjaard staat sowieso niet vroeg op, maar op zondag dus helemaal niet. We vinden het heerlijk om door een nog stille stad in de ochtendkou te vertrekken. Het is 9 graden, strak blauwe lucht en heerlijk fietsweer. We verlieten ons appartement rond 08:30 en wij vinden dat altijd wel even een moment van grote oplettendheid. Want als je de deur achter je dicht trekt en de sleutel binnen achter laat, sta je ook voorgoed buiten. Je moet alles bij je hebben, er is geen weg terug.  En last but not least ‘laat nooit de sleutel aan de binnenkant in de deur zitten', want dan komt niemand er meer in. 

Als we de stad uitrijden krijgen we meteen een stuk onverhard. We kijken elkaar aan, maar het is goed te doen. Het brede pad wordt wel smaller en smaller. We moeten zelfs even afstappen en een paar bochten lopend doen. Gelukkig komen we na een kilometer op een verharde weg. Wat kunnen we tegenwoordig nog zonder GPX. Nou google maps weet ook niet alles hoor, weten we nu. Even later staan we aan het eind van een asfaltweg voor een hek. Deze weg stopt dus gewoon hier. Huh? Op google maps loopt de weg dus wel door. En nu? Terug en ergens tussendoor een klein weggetje nemen en nog een klein paadje en we zijn weer op de route. 
Het landschap vandaag en de afgelopen dagen is prachtig en heel groen. We fietsen nu voor het eerst in het voorjaar in Spanje en ons valt op hoe groen het is. Verder zien we dat er heel veel graan groeit. Of dat andere jaren ook al zo was weten we natuurlijk niet.  
Als we net een uurtje onderweg zijn, worden we ingehaald door drie Spaanse wielrenners. Natuurlijk moeten ze een praatje maken en natuurlijk klampen ze aan bij Fabienne. Wat is het toch leuk als ik dat gekeuvel achter me hoor. De “oh’s” en de “ah's” en de “fantastico" zijn dan de woorden die ik begrijp. Fabienne praat honderd uit met die fietsers en ze willen alledrie weten waar we heen gaan, waar we vandaan komen en hoe lang we al onderweg zijn. Na een paar minuten is het adios en  fietsen ze verder. Het valt ook op dat die Spaanse wielrenners hier zeker niet gesoigneerd op de fiets zitten of iets hebbben met grandeur. Ze rijden in oude meuk en het interesseert ze helemaal niets. Fietspakjes waar de oorspronkelijke kleur al lang niet meer herkenbaar is en tricots van wielrenploegen die al lang niet meer bestaan. Het interesseert ze helemaal niets. Gewoon lekker stoempen op zondagochtend met een paar amigos. Mooi om te zien. 

We rijden al een paar dagen op een hoogte van 1000 meter. Vandaag hebben we nog een pasje van 1150 meter. We zitten nu in de streek Castilla La Mancha, de streek van Don Quichote. Wie kent hem niet? Het is een rustige streek met heel veel uitgestrekt land en weinig dorpjes. We hebben zelfs geluncht midden op een rotonde waar we heerlijk in het gras hebben gezeten. Is dat niet druk? Hoor ik jullie denken. Nee hoor. We zijn vandaag op de hele weg naar Tarascon misschien 6 à 7 auto’s tegen gekomen. Verder geen verkeer behalve een paar fietsers. Leuk is ook dat alle fietsers naar ons zwaaien. En dan niet even je hand opsteken, maar echt zwaaien. Zo'n enthousiast heen en weer zwaaiend handje. Zo aardig. Wel hebben we vandaag weer veel wind in de middag. Ik krijg er een beetje een sik van. Iedere middag trekt die wind aan en altijd vol tegen. “Oh, maar dat wist ik wel hoor" hoor ik ineens naast me als ik weer klaag over de wind. Ik kijk heel verbaasd en vraag Fabienne of ik dat niet eerder had moeten weten toen ik de rit ging uitzetten. “Heb ik je gezegd, we zitten in de regio van Castilla La Mancha. Waarom denk je dan dat er in deze regio zo veel van die windmolentjes staan?” “Ik heb nog geen windmolentje gezien" die komen dus nog als het echt gaat waaien. Oef. En de logica van Fabienne is dan “we rijden een rondje dus je zal de wind toch ook een keer mee hebben!”

Rond 15:30 uur zien we Tarascon liggen. Het ligt prachtig op een heuvel, maar na ruim 80km had het voor mij ook in een put mogen liggen. De laatste kilometers klimmen met percentages tussen 9 en 11% is niet lollig. Daar ga ik ook niet stoer over doen. En aan die popnagels op dezelfde plek in mijn billen raak ik ook niet gewend. Ons hotel zit aan de andere kant van de stad. De route van Google Maps stuurt ons door straatjes dwars door het centrum en er weer uit. We komen langs een industrieterrein en langs een circustent. Huh, we moeten er volgens Google bijna zijn. Gelukkig maken we een U-bocht en rijden we weer bij het circus vandaan. Na een paar honderd meter zien we ons hotel (hostel). We krijgen allebei een déjà vu gevoel aan Thailand. Twee rijen lage bungalows tegenover elkaar. Van die huisjes die je ook voor één uur kunt huren ;-). Als we de receptie binnengaan wordt ons déjà vu gevoel nog verder versterkt. Een vriendelijke dame achter de receptie en een labbekak van een vent onderuitgezakt op de bank. Er hangt een planbord en gelukkig een briefje met onze naam er op. We krijgen de eerste bungalow. Hoeven we niet ver te lopen met de bagage. Het is een mooie bungalow met een mooi zitje en een lekker bed en een ..... box. Mwah, misschien beter een huisje zonder box, dan kunnen de fietsen gewoon naar binnen.