Oud en nieuw in Thailand

Allereerst allemaal een heel gelukkig nieuw jaar. We wensen iedereen een mooi, gezond en een goed 2020.

We hadden afgelopen nacht een heerlijke rustige bungalow. Met een leuk terras en een eigen tuin. Vier bungalows op een rijtje met tuintjes ertussen zodat je geen last hebt van elkaar. Heerlijk. Wij hebben de eerste en in de vierde zit ook een stel. We hadden deze mensen nog niet gezien want ze waren vrij laat aangekomen. Op zo'n stille avond is het genieten van de sterren en de heerlijke temperatuur. Je luistert naar de stilte. Ik zie de man naar binnen gaan, en even later komt hij weer naar buiten. Met een gitaar. Nééééé. Nee hè. Niet weer zo'n gozer die ineens in het buitenland op vakantie moet bewijzen hoe romantisch hij is. En zelf meestal overtuigd is de nieuwe Bob Dylan te kunnen zijn. We zijn het getokkel snel zat en vluchten naar de airco binnen. 

Ik laat me op het bed vallen en kom als een blok neer. Dit bed is zo hard dat ik me afvraag of er wel een matras op ligt. Zoals iedereen een bed test probeer ik wat te veren met mijn billen op het bed. Nou het enige wat een beetje meegeeft zijn mijn billen zelf. Geen enkele vering te ontdekken in het matras. Zo dat wordt lachen vannacht. Dit wordt afzien. Nou ja zolang je slaapt voel je het niet spreek ik Fabienne moed in. "Dat is het 'm nou juist, je moet eerst wel in slaap zien te komen" zegt mijn sparringpartner.

We zijn vroeg opgestaan want we hebben vandaag bijna 90km weg te trappen. We maken dit jaar ook foto's van de hotels en bungalows waar we overnachten. Volgens Fabienne ook leuk om daar in het fotoalbum een hele pagina aan te wijden. Net als de geestenhuisjes. Dat is om later eenvoudiger te herinneren waar we allemaal geweest zijn. Ik loop met camera naar buiten. Een nachtje in dit keiharde bed heeft me niet zo heel goed gedaan. Als een plank loop ik met stijve benen naar buiten. Als ik, al kijkend door de camera, iets naar achteren loop voor een mooi shot, val ik achterover over de heg van de buren in het volgende tuintje. Vreemd is het dan dat je dan eerst snel kijkt of niemand je gezien heeft. Gelukkig slaapt de tokkelaar nog. En je je dan pas afvraagt of je het hebt overleefd. Gelukkig camera nog heel, alleen een paar stekels in mijn billen. 

Dit resort is van een Italiaan (Mario) die heel irritant telkens naast je tafeltje komt staan bij ons ontbijt om te vertellen hoe goed hij dat allemaal heeft opgebouwd. Mario is een pedante zestiger die met een Karl Lagerfeld staartje in zijn nek probeert eeuwig jong te blijven. Wat meestal hopeloos mislukt. Hij roeptoetert rond naar wie het maar horen wil: "I build this resort by myself 22 yearrrrs ago (met een dik Italiaans accent): "there was nothing (wijds armgebaar) here when I came". Hij komt met een schoteltje en vertelt heel trots dat het wilde honing is: "yeah iets reelie weild honnie". "You muzt eat it with zhe rrrice and bannana" Ik bekijk het schoteltje en dacht eerst dat het een afgekloven maiskolf van het volgende tafeltje was. Tja wat zeg je dan. "Oh very nice, thank you. It looks delicious". Nou ik neem het niet, ik probeer het niet eens. Maar als zo'n ding tussen je in staat heb je wel even tijd om het bestuderen. De afgekloven maiskolf blijkt dus een stuk honingraat te zijn. Het ontbijt is verder goed dus we vertrekken lekker op tijd. Het is vandaag snel warm, 35graden! We hebben een lange rit, maar bij 35 graden lijkt het ellenlang of nog langer. Maar we hebben de wind in de rug. Dat is echt mazzel. We toeren lekker door een magnifieke omgeving. We vinden zelf dat we vandaag eigenlijk door een ansichtkaart rijden. We nemen ook de tijd om zo af en toe wat foto's te maken. De rijstvelden zijn in deze streek zo geweldig mooi van kleur dat het echt kalenderplaatjes zouden kunnen zijn.

Halverwege krijg ik toch pijntjes in mijn billen en benen die ik niet eerder heb gevoeld. Fabienne attendeerde mij net al dat ze mijn zadel van voren zo ver omhoog vond staan. Ja die pijntjes heb ik niet eerder gevoeld dus er moet wel wat aan de hand zijn. Als ik ben afgestapt en zo naar mijn zadel kijk is het een wonder dat ik er nog op kon blijven zitten. Het staat wel heel raar naar boven. Het doet al pijn als ik er zo naar kijk. Nadat ik het een centimeter gekanteld heb, ziet het er al meteen een stuk comfortabeler uit. En dat is ook zo merk ik.

De zon schijnt vandaag zo hard dat Fabienne net als gisteren zonne-uitslag krijgt op haar benen. Ze smeert dan 's-morgens toch al meteen drie keer met factor 50 wat volgens mij dan toch al snel neerkomt op 150🤔, maar dat werkt zo niet volgens Fabienne.

"Tja wat moet ik dan?" Aan inventieve ideeën bij ons geen gebrek dus komen er twee buffs uit onze tassen tevoorschijn. Ik zie Fabienne even later eerst met een been in een buff stappen en even later met het andere. Ze propt ze onder de pijp van haar koersbroek en even later wapperen er twee verschillend gekleurde buffs als een lange gekleurde onderbroek over haar knieën. Oh nee je rijdt voor paal, maar het helpt wel natuurlijk

Als we bijna in Kangpang Phet zijn zie ik twee stalletjes aan de kant staan. Op een van de stalletjes verkopen ze watermeloenen. Ik ben niet echt een liefhebber van die waterballen, maar als je een tijdje in 35 graden fietst word je vanzelf wat milder in je voorkeuren. We kopen een meloen en vragen of de man de meloen in moten wil snijden. "Geen punt" zegt deze man in het Thais. Ja deze man heeft humor. We mogen zijn krukje en stoeltje wel even gebruiken om onze meloen op te eten. We zitten voor een kapelletje in de schaduw. 

We komen al vroeg aan in ons superdeluxe hotel. Omdat het oudjaar is en we morgen ook nog een dag hier blijven hebben we ons verwend met twee dagen in een prachtig hotel. Het was ons ook geadviseerd om te reserveren, want met oud en nieuw is alles snel volgeboekt. 

Om twee uur waren we er al en we hadden ons al verheugd op een middagje zwembad. Maar nee hoor, dit superdeluxe hotel heeft geen zwembad, geen tuin om in te zitten en zelfs geen balkon aan de kamer. Ze hebben wel een fitnessruimte. Ja hallo, daar hebben we veel zin in zeg na 90 km fietsen. Maar wel weer een prachtige aircogekoelde kamer. Maar ja je gaat toch niet de hele dag op je kouwe kamer zitten. We gaan gewoon even kijken wat er nog meer is in deze stad. We zoeken de resorts op in ons boekje en komen langs een prachtig spiksplinternieuw boutiquehotel en nemen even een kijkje. Prachtige kamers, zwembad en een heerlijk zitje voor je kamer. En morgen is er nog een kamer vrij. Tja hoe gaan we dat doen? Eerst maar eens kijken of we het andere hotel nog zonder kosten kunnen annuleren. Volgens de voorwaarden kan dat niet. Creatief zijn heeft zo zijn voordelen, dus we hebben wat scenario's bedacht maar de hotelmanager maakt er helemaal geen probleem van, ze knikt en buigt. We moeten wel zelf even annuleren. We ontdekken meteen iets heel vreemds. Wij hebben geboekt bij Agoda en de reservering is bij het hotel binnengekomen via Booking. Annuleren via de site gaat niet op deze korte termijn en dus moeten we even bellen. Tuurlijk! Het was wel even een gedoe, maar uiteindelijk lukt het. Na een aircomiddag in deze prachtige hotelkamer, hebben we morgenmiddag weer de relaxmiddag aan het zwembad. Dan begint ons nieuwe jaar alvast goed.