Dag 2, Buenos Aires op de fiets 

We hebben een prima nacht gehad en flink wat slaap ingehaald. Gisteren hebben we vooral door de stad geslenterd. Vandaag gaan we op de fiets de stad verkennen, samen met de KLM-crew. 

We melden ons om 09.50 uur op Plaza San Martin voor onze fietstocht. Oeps, het is wel een heel groot plein. Maar als we een paar mensen en heel veel fietsen zien laat het zich raden waar we moeten zijn. We maken kennis met onze begeleider Sander, die ons vandaag door Buenos Aires gaat loodsen. Sander is een Nederlandse jongen die al tien jaar in Buenos Aires woont. De KLM-crew komt precies om 10.00 uur volgens schema aan op het plein. Op tijd komen als de captain er bij is, is geen verrassing. De dames zijn toch ineens veel lastiger te herkennen zonder het charmante blauw. Veel van hen verschieten van kleur, nog voordat ze een meter hebben getrapt. Onze Sander verzoekt namelijk iedereen toch wel zeer dringend de zwarte helm op te zetten. “Het is voor jullie eigen veiligheid”, probeert hij de dames nog te overtuigen, “en het is hier verplicht”. Het schijnt dat KLM overweegt dit aan de vaste uitrusting toe te voegen ivm met zwaardere turbulentie door de klimaatverandering. 

De helm is van het model Duits potje uit 1940 en staat bij iedereen heel koddig schuin op het hoofd omdat alleen de maat XL is aangekocht. Als je even snel achterom kijkt, draait het potje bijna een kwartslag op je hoofd.

Sander geeft al voor de start meteen heel veel informatie over Buenos Aires, het ontstaan van de stad, de geschiedenis met de vele pieken en dalen. De overheersing door de Spanjaarden, de oorlogen en de onafhankelijkheid. De enorme groei van de stad door de vele Europese immigranten, waarvan de helft Italianen. De stad had een veel hogere standaard dan veel Europese steden en tussen de jaren 1920 en 1939 hoorde Buenos Aires in de top vijf van rijkste steden van de wereld. Door de invloed van de Europeanen oogt de stad ook Europees en doet denken aan Parijs of Madrid. 

We starten met 14 deelnemers en rijden met helm naar het eerste markante punt.  Een prachtig monument dat herinnert aan de Falkland oorlog. Twee truttige ienieminie eilandjes ver uit de kust van Argentinië, door de Argentijnen heel geliefd Islas Malvinas genoemd, en waar een oorlog om gevoerd is met het Verenigd Koninkrijk. Een zinloze oorlog die vooral voor Engeland Margaret Thatcher weer in het zadel moest helpen. Het ging helemaal niet om de eilanden zelf maar om de rechten van de territoriale gebieden er omheen. Het is een zeer visrijk gebied en er zit veel olie in de bodem en ook interessant is dat je dan ook een stukje zuidpool kan claimen en je weet nooit waar dat in de toekomst nog goed voor is. De oorlog heeft aan beide kanten veel dodelijke slachtoffers gebracht. De oorlog is ook een inspiratiebron geweest voor artiesten zoals Dire Straits met het nummer ‘Brothers in Arms’ en Pink Floyd met ‘Southampton Doc’ op het album The Final Cut. Mooi om al die achterliggende informatie van Sander te horen. Hij is trouwens een weergaloze verteller en weet de hele groep te boeien. Sander is sociaal geograaf en zijn interesse ligt op het vlak van de menselijke kant van landen, steden en gebieden.

Als we na zo’n 10 minuten verder fietsen hebben sommigen het mooi willen zijn verkozen boven de veiligheid. De zwarte pot blijft in het frivole mandje voor op het stuur. 

We fietsen even later langs allerlei monumentale panden en komen in de haven van Buenos Aires. De wijk heet Puerto Maduro. De overeenkomst met de haven van Rotterdam en Liverpool is herkenbaar. De rode bakstenen voor de havengebouwen zijn allemaal uit Engeland overgevaren en nu inmiddels weer omgevormd tot dure kekke appartementen. Ooit een vervallen havengebied en nu helemaal opgepimpt tot een prachtige moderne wijk, een blitse barrio. Oude pakhuizen zijn omgetoverd tot mooie appartementencomplexen en hippe restaurants. De Nederlandse en Belgische ambassades zijn hier ook gevestigd. Er ligt een prachtige witte brug, die wel wat weg heeft van de Erasmusbrug. De naam van de brug is Puente de la Mujer (brug van de vrouw). Met een beetje verbeelding zie je er een pose in van een uitgestrekt vrouwenbeen in een tangodans. De brug is van de Spaanse architect Santiago Calatrava.

Even verderop zullen we het cadeau gaan bekijken wat onze Willem en Maxima een aantal jaren geleden aan Buenos Aires hebben geschonken. Het was de bedoeling een blijvende herinnering te geven dat een trekpleister voor toeristen moest worden. Het werd een plein met de naam Reina de Holanda. Het cadeau werd natuurlijk gefinancierd door een paar Nederlandse multinationals en was helemaal niet van Willem. Maar er werd helaas niet aan budget voor een onderhoudspotje gedacht, zodat het plein is verworden tot een schaamteloos stukje haven voor een graansilo met een Anne Frank beeld dat al een keer gestolen is en in La Boca weer is teruggevonden, een troosteloze fontein die niet meer werkt en een waterval waar nooit water door heeft gelopen. Het fish & chips kot aan de waterkant trekt meer bezoekers. 

Het wordt tijd voor de lunch. Onze Sander weet een authentieke tent in La Boca. Als we de fietsen hebben geparkeerd lopen we door de havenwijk La Boca. Het is een aaneenschakeling van huisjes van golfplaten wat de armoede van de havenarbeiders extra accentueert. De platen werden geverfd met de kleur die op dat moment toevallig in de haven over was. Dat geeft een aaneenschakeling van bonte gekleurde huisjes die de armetierige staat van de huisjes enigszins maskeert. De vele terrasjes en de bont geklede bewoners geven de buurt wel een hele vrolijke sfeer. Zo kan je op de foto met een tango danseres, of met een look a like van Maradona. Wel tegen betaling natuurlijk. Als we de straten hebben verkend schuiven we aan in het eethuisje van Sander. We eten héérlijke empanadas die perfect te combineren zijn met een Argentijns biertje. 

We rijden nog verder door La Boca. Boca betekent trouwens mond. Dit is de wijk waar Maradona is geboren en opgegroeid en dat merk je als je er doorheen rijdt. Maradona wordt door alle Argentijnen verafgood. Maar liefst 80 muurschilderingen met Maradona zijn hier te vinden. En winkeltje na winkeltje verkopen allemaal shirtjes met nummer 10 en andere souveniertjes van het voetbal en Maradonapoppetjes.

De grootste muurschildering van Maradona is zo groot dat die bijna niet eens helemaal te fotograferen is. Maradona wordt afgebeeld als een God met een aureool boven zijn hoofd en in zijn rechterhand houdt hij de wereldcup vast.

En natuurlijk fietsen we ook langs het voetbalstadion. De voetbalclub van La Boca is Club Atletico Boca Juniors, het blauw gele embleem met de letters CABJ is overal te zien. Het zijn toevallig ook net de kleuren van Ikea.

Sander vertelt er weer een sappig verhaal over. Toen de club werd opgericht werd er overlegd in welke kleuren de spelers moesten spelen. Eerst was er roze. Dat was natuurlijk niks. Toen werd het rood/wit gekozen, maar dat waren ook de kleuren van de aartsrivaal Riverplate. Dus dat kon zeker niet. Toen kozen ze voor zwart/wit en dat was ook een beetje saai. Ze kwamen er niet uit en omdat ze er geen ruzie over wilden maken, stelde iemand voor: we kiezen de kleuren van de vlag van het eerstvolgende schip dat binnenkomt…. En dat was een Zweeds schip. 

Het enorme grote voetbalstadion wordt ook wel La Bombonera genoemd, omdat het vierkante blok aan een bonbondoos doet denken. Het voetbal is hier enorm populair. Aan een kaartje voor een wedstrijd is niet te komen. Er kunnen 53.000 mensen in het stadion en alle kaarten zijn seizoenkaarten. Bij een thuiswedstrijd beginnen de supporters al ‘s middags met indrinken en staan voor de huizen grote barbecues met worstjes erop. Het is een traditie om voor de wedstrijd een gebraden worstje te eten. Supporters met een seizoenskaart verkopen wel eens een keer hun plaats via een bureau aan een toerist voor een wedstrijd en als ze dat drie keer doen, dan hebben zij het geld van de seizoenskaart er al weer uit.

We eindigen de fietstocht op het beroemde Plaza de Mayo, het bekendste plein van de stad. Het is het plein met het presidentieel paleis, het Casa Rosada, waar Evita Perón het volk toesprak, en Maradona de wereldcup aan het volk toonde en waar Maradona ook opgebaard lag. 

Dit enorme roze gebouw werd wereldberoemd vanwege de geliefde vrouw van oud-president Juan Péron, Evita Perón. Zij sprak regelmatig het volk toe vanaf het balkon. Over de roze kleur van het paleis bestaan ook twee verhalen. Het werd met een mix van stierenbloed met citroen ingesmeerd omdat dat de muggen zou tegenhouden die dodelijke ziekten overbrachten. Ook is er een versie dat roze is gekozen omdat er een regering was met een linkse partij (rood) en een andere politieke partij met de kleur wit en om gedoe te voorkomen men daarom het paleis maar roze heeft geverfd. 

Midden op het plein staat een standbeeld van Generaal San Martín, de grote held hier in Argentinië, want hij heeft op 25 mei 1810 het land na vele oorlogen bevrijd van de Spaanse overheersing. De Spanjaarden hebben lang geheerst over Argentinië en veel goud, zilver, vlees en graan naar Europa gebracht. 

Het Plaza de Mayo is niet een heel groot plein, maar als je je bedenkt wat er allemaal in de geschiedenis van Argentinië is gebeurd, voelt het wel bijzonder om hier te zijn. Dit is ook het plein waar Evita Perón zo vaak het volk toesprak vanaf het balkon. Maradona heeft hier gestaan met de wereldbeker. Toen Maradona hier was opgebaard stond er een rij van een miljoen mensen om afscheid te nemen. Dat waren er zoveel dat de regering besloot om de rij ergens halverwege te sluiten, maar dat pikte het volk niet.

Plaza de Mayo is ook het plein van de dwaze moeders. Tijdens de regering van Videla (1976-1983) werd iedereen die kritisch was, of politiek links georiënteerd, opgepakt, gemarteld en vanuit vliegtuigen in zee gegooid. Waarom in de zee? Als er geen lijken zijn, heb je ook geen bewijs, en is er niks gebeurd. Maar er verdwenen zoveel jonge mensen en de moeders vroegen zich af wat er met hun kinderen was gebeurd. De moeders gingen op het plein rondjes lopen. Er was destijds een samenscholingsverbod, stil staan mocht dus niet. Ze knoopten om hun hoofd een witte luier (van hun baby) en liepen rondjes. Dat doen ze tot op de dag van vandaag nog steeds elke donderdagmiddag. Er zijn nog vier moeders over, de anderen zijn inmiddels allemaal al overleden.

Om half vier eindigt de fietstocht waar we zijn begonnen en sluiten we de dag af bij de beste ijszaak van Buenos Aires. Wat een leuke dag en wat hebben we veel geleerd over deze stad. We nemen afscheid van de crew en van Jos. Het was leuk om zo twee dagen op te trekken.

Wij gaan ‘s avonds eten in een authentiek Argentijns barbecue restaurant, want barbecuen en vlees eten, daar zijn ze hier gek op. Ook dit was een tip van Sander met de suggestie om samen één biefstuk te nemen en dat doen we dan ook maar. Was een gouden tip. Een halve biefstuk was best nog wel veel. De biefstuk is hier zo mals, dat de ober de biefstuk met een lepel in twee stukken snijdt. Hier heeft Sander ook nog gegeten met Ronald Koeman en met Mariska en Frans Bauer. Maar ja, die lust alleen maar Chinees.