Dag 23. Chili, vliegen van Arica naar Santiago

We staan vroeg op want we vliegen vroeg en we moeten de auto ook inleveren. Om kwart voor zeven hebben we een laatste blik uit onze hotelkamer op de zee. Vannacht dus geen tsunami en geen aardbeving. Wel twee keer gestruikeld over mijn schoenen die klaar stonden voor ‘in case of emergency’. Omdat we voor het ontbijt vertrekken krijgen we een keurig tasje mee met een ontbijtje voor onderweg. We rijden in ruim een half uur naar het vliegveld waar we meteen naar de parkeerplaats rijden voor de huurauto’s. Het is inmiddels bijna half acht en het verhuurbedrijf is vanaf 07:00 uur geopend. We parkeren de auto, maken nog heel veel foto’s van alle deukjes en krassen en gaan de sleutels inleveren. We zien helemaal niemand. Alles is gesloten. Wel zien we een klein pijpje waar we de sleutels in kunnen gooien. Net op tijd komen we erachter dat de papieren niet in zo’n pijpje gepropt kunnen worden, dus leggen we die terug in de auto. 

Het vliegveld stelt niets voor, maar je kan hier weer wel je bagagelabels zelf even printen. Marion heeft gisteren al voor ons ingecheckt en onze boardingpassen via WhatsApp doorgestuurd. Perfecto! We worden geholpen door een bereidwillige medewerkster. We hebben de instapkaarten en pakken vol verwachting ons ontbijttasje uit. Een sandwich, orange jus en een koek. We kopen er een kop koffie bij. De sandwich komt nog het meest overeen met een stukje bordkarton en vindt zijn weg na een hap naar de prullenbak. De koffie, koek en jus zijn oké. De broodjes op het vliegveld zien er ook niet top uit en lijken op varianten van bordkarton. 

Nu nog even bagage afgeven en door de controle. Perfecto. We kunnen door naar de vertrekhal. Huh, zitten we nu in een tent? Ja dus, de vertrekhal bestaat uit zes grote partytenten aan elkaar gemaakt of gewoon tegen elkaar aan gezet. Het regent hier toch niet. Terwijl we zitten te wachten en nog eens goed kijken hoe laat we moeten boarden word ik een beetje nerveus. De hoeveelste is het vandaag eigenlijk?  Nee hè. Het is de 13e mei en we zitten op rij 13, stoel a en b. Nou heb ik altijd gedacht dat in het vliegtuig rij 13 wordt overgeslagen. Dus niet bij de Chilenen, die willen het lot wel tarten hoor. En daar gebruiken ze dan bij voorkeur een Nederlands stel voor en dan is die ene van dat stel ook nog op vrijdag de 13e geboren ook. Maar gelukkig zijn wij niet zo heel bijgelovig en voordeel van rij 13 is dat je goed zicht op de vleugel hebt. Dus als je onderweg ‘en passant’ naar buiten kijkt en je hebt ineens heel veel zicht naar beneden is er iets ernstig mis.

Het uitzicht tijdens de vlucht is geweldig. We vliegen boven de woestijn en we zien de hoge vulkanen met de witte toppen in de verte liggen. Nu we van boven op de woestijn kunnen kijken beseffen we pas hoe ontoegankelijk het gebied is en hoe weinig wegen er zijn.

Om 12:30 uur landen we veilig op het nationale vliegveld van Santiago de Chili. Perfecte vlucht gehad met een verzorging onderweg die mager was. Bekertje sap, waarvan we niet voor 100% durfden te zeggen wat het was en een verpakte koek. De koek leek echt op een onsje aan elkaar geplakt vogelzaad. Het is goed dat ik eerst de koek nam en toen het sapje, want als ik het het andersom had gedaan, weet ik niet of het wel een leuk blog zou zijn geworden. 

Onze chauffeur moet klaar staan op het vliegveld. Van onze touroperator hebben we een code gehad. Dus behalve dat er een chauffeur kan staan met onze naam moeten we hem om een code vragen, die wij natuurlijk met onze code kunnen vergelijken. Er schijnt veel ‘piraterij’ op het vliegveld te zijn onder de chauffeurs die dan de ritten van elkaar pikken. Is natuurlijk heel eenvoudig, de chauffeurs staan allemaal met een bordje in hun hand met een naam wat heel eenvoudig even te kopiëren is op een iPad of een blocnote. Als we aankomen zien we onze naam op een grote smartphone. De herkenning verloopt soepel, we zijn de enige blanken aan boord.  De man noemt uit zichzelf een code, die wij herkennen. Het lijkt wel of we in een James Bond film zitten. 

De chauffeur rijdt soepel door het drukke verkeer van Santiago en zet ons voor het hotel af.

We checken in en zoals gebruikelijk moeten we een kopie van ons paspoort laten zien en het PDI-formulier. De receptioniste vraagt of we komen om te rennen morgen. Rennen? Hoezo? Ze vraagt dan of we mee gaan doen aan de marathon. Marathon?? Nou, dat is het mooiste compliment dat we kunnen krijgen. Toch? Nee, we doen dit jaar niet mee.

Het hotel is trouwens top, nog vrij nieuw en heel modern ingericht. Het ligt in een rustige buurt, iets buiten het centrum. We rammelen van de honger, het is inmiddels bijna half drie en we gaan snel ergens lunchen, twee heerlijke salades met een glaasje wijn.

We verkennen na de lunch alvast de buurt waar we zitten en boeken een fietstocht voor overmorgen. Dat lijkt ons handiger in plaats van morgen ivm de marathon.

We merken met het uitzoeken wat we allemaal willen zien dat Santiago een megagrote stad is. We zullen keuzes moeten maken.  

Vanavond eten we op aanraden van de hotelmanager bij een Peruaans restaurant en we bestellen we een typisch Peruaans gerecht. Fabienne iets met vis en zeevruchten in een garnalensaus en ik heb iets speciaals met geraspte kip en een typische Peruaanse saus van walnoten, room, kaas. Het was prima te eten. En leuk is dat we gewoon buiten op het terras hebben kunnen eten. 

Op het terras in de hoek werden we ongevraagd entertained door een een beetje malle Chileen die via een speaker muziek luisterde via Spotify. Hij luisterde niet alleen maar orchestreerde alle muziek met armen in de lucht alsof zijn leven er van af hing. Ook de gitaarpartijen in nummers van o.a. Bowie of Sting kenden voor hem geen geheim. Die speelde hij op zijn luchtgitaar feilloos mee. De muziek die hij luisterde was niet vervelend en niet te hard. Bij het orchestreren draaide hij professioneel met zijn handen om aan te geven wanneer er een instrument bij moest komen. Hij ging zo in de muziek op dat hij soms met zijn hoofd in de bosjes hing. Aan de ober vroegen we wat dit voor een man was, want hij draaide vooral oude Westerse muziek. Oh, het is een Chileen en hij zit hier iedere avond van zes tot negen. Even later begreep ik ook waarom de stabiliteit iets minder werd, toen de volgende wodka tonic werd gebracht. Ik dacht dat hij water dronk😂. 

We hopen dat we morgen niet al te veel last hebben van de marathon.