Dag 3, vliegen naar Salta

Vandaag vliegen we, na twee dagen Buenos Aires, door naar Salta. Waar we volgens de purser van KLM zeker de empanadas moeten eten tegenover de kathedraal. Omdat we pas om 11:15 uur worden opgehaald door onze chauffeur kunnen we nog net even wat Buenos Aires temperament opsnuiven voordat we de stad weer verlaten. We moeten kiezen tussen La Recoleta, de indrukwekkende begraafplaats van Evita Perron, of het legendarische café Tortoni. Omdat je voor de begraafplaats je tickets van te voren had moet boeken, wordt de keus voor ons gemaakt. Het moet niet gekker worden. Kaartjes voor een begraafplaats. Op naar café Tortoni dan dus maar. Het is zondagmorgen 09:00 uur en de stad is nog bezig te ontwaken. Die Zuid-Amerikanen komen dus op zondag ook wat later tot leven. De stalletjes met alle soorten van Maradona  prullaria gaan het eerst open. Van Messi zie je nog steeds bijna niets. Het is toch Maradona die op alle mogelijke manieren verheerlijkt wordt. Messi wordt ook als saai, te sukkelig en te braaf beschouwd. Maradona was een veel spraakmakender figuur. Met veel ups en downs, net als het land zelf. 

Het is triest zo door de drukke winkelstraat te lopen en in veel portieken zwervers te zien liggen die hier de nacht hebben doorgebracht. We vragen ons af hoe dat straks toch moet als het hier winter wordt. Omdat het nog zo rustig is op straat en de zwervers nog liggen te slapen onder een kartonnen deken bedenken wij al voorzichtig welk taartje we straks bij Tortoni verantwoord is. Wat een tegenstellingen in deze stad.

Met de telefoon in de hand moet Tortoni nu toch bijna aan de rechterkant zichtbaar worden. Nee! Nee het is niet waar. Staat er nou een rij voor de deur van Tortoni? Het is nog geen half tien, zou het nog niet open zijn? Niet te geloven, bijna geen mensen op straat maar er staan al wel meer dan 50 mensen geduldig te wachten voor de deur van café Tortoni. Een soort van piccolo met een carnavalesk pak aan begeleidt telkens een paar mensen naar buiten en laat eenzelfde hoeveelheid wachtenden naar binnen. 

De eersten die nu naar binnen mogen hebben een half uur in de rij gestaan. Telkens als er mensen naar buiten komen of naar binnen mogen wordt de deur maar minimaal open gedaan om vooral die mensen die besluiten niet in de rij te gaan staan ook geen glimp te gunnen van het interieur. Je mag niet eens even naar binnen kijken dus. Nou dan niet.

Café Tortoni is een oud en bekend café dat al meer dan 150 jaar bestaat. Vroeger was het het een ontmoetingsplaats van artistieke en literaire clientèle. Ik had hier eigenlijk best goed tussen gepast ;-) hihi.

We lopen dus maar terug richting Plaza de Mayo. Op de hoek van Avenida de Mayo zien we nog een prachtig café. Hier kunnen we gewoon naar binnen. Dit café met de minder tot de verbeelding sprekende naam ‘London City’ ziet er wel prachtig uit. Ook dit café is een ‘must have seen’ volgens tripadvisor. Klassiek en zeker de moeite meer dan waard. We kijken onze ogen uit. De tafeltjes zijn te klein, met serveersters die duidelijk alle taartjes regelmatig proeven, keiharde stoeltjes, maar het is zo mooi ingericht. Personeel in prachtige uniformen die duidelijk uitstralen blij te zijn dat je binnen komt. We krijgen twee koffie met een heerlijk klein gebakje erbij. Het is een genot om hier even te zitten en je in het verleden te wanen en rond te kijken naar de mensen die hier allemaal hun dag lijken te beginnen. Als je zo rond kijkt, wat is het dan toch eigenlijk een genot om zo je dag te beginnen.

Als we de koffie en taartje op hebben gaan we terug naar het hotel. Waar onze taxichauffeur keurig op tijd is en ons naar het vliegveld brengt. Er is al voor ons ingecheckt en we hebben de instapkaarten op de WhatsApp ontvangen. Tot nu toe gaat alles voorspoedig. 

De binnenlandse vlucht naar Salta vliegen we met Aerolineas Argentinas. Alles gaat een stuk minder professioneel dan bij onze KL-emmers. Onderweg krijgen we een bekertje cola uit een literfles en dat er na de landing nog wordt geklapt geeft ons het gevoel dat we dit keer geluk hebben gehad. 

Onze chauffeur is een jonge knul met de mooie naam Leicuardo en vertelt ons honderduit in perfect Engels over Salta. “You have bad luck. It’s raining the whole day and it’s not normal for this period.” “I have never seen this before”.  Ja ja, dat hebben wij wel vaker gehoord. Maar als we morgen naar Cachi rijden en we over de bergen gaan is het mooi weer. Het zal toch verdikkeme niet gebeuren dat we morgen de prachtig gekleurde bergen niet gaan zien onderweg naar Cachi. We hebben een mooie kamer in een klein hotel in Salta, met uitzicht op het zwembad. Het regent ja!

Maar we laten ons de pret niet afnemen door een regenbuitje en gaan een chique koffie tent binnen. We bestellen koffie met twee taartjes, want onze lunch is er vandaag bij ingeschoten. En daar krijgen we me toch een punt gebak. Niet zo’n lullig puntje wat je bij ons krijgt, maar echt een punt waar je toch even je best voor moet doen.

Gelukkig konden we net op tijd aangeven maar één punt te willen. Haar glimlach maakte duidelijk dat we niet de eersten waren die zo reageerden.

De stad Salta wordt ook wel La Linda genoemd, Salta de Schone. De stad doet haar bijnaam alle eer aan met de leuke sfeer, prachtige gebouwen en mooie omgeving. Salta ligt 1500 km ten noordwesten van Buenos Aires en ligt op 1190 m hoogte ingeklemd tussen steile bergen, maar met een mild klimaat. De bergen hebben we door de bewolking nog niet gezien en dat milde klimaat….? Salta, La Linda…..? Vandaag heeft ze niet zo’n zin blijkbaar. 

Salta werd in 1582 gesticht door de onderkoning van het Spaanse Toledo en werd tweehonderd jaar later de bloeiende hoofdstad  van een groot rijk met zelfs de zuidelijke delen van Bolivia. Toen Buenos Aires de hoofdstad werd, raakte Salta in verval en profiteerde het ook niet van de massa-immigratie halverwege de 19e eeuw. De laatste twintig jaar behoort Salta tot de snelst groeiende en meest dynamische steden van Argentinië.

Omdat het nog steeds regent, kiezen we voor een restaurantje om de hoek, op aanraden van onze gastheer van het hotel.  Een perfecte keus. Tussen de plaatselijke bevolking trekken we al snel de aandacht en is Fabienne al snel in gesprek met een Argentijns echtpaar over onze Máxima. De Argentijnen zijn trots op haar. 

Dit is volgens ons dus een echt Argentijns restaurant. Iedereen kent elkaar, de gerechten zijn lekker en het is spotgoedkoop en hier worden de wijnglazen nog tot de rand gevuld. Twee glazen is hier een halve fles.

We hebben vanmiddag alvast een paar boodschappen gedaan voor morgen, want morgen gaan we met de auto op pad. Bij de kassa ervaren we ook de torenhoge inflatie. Het grootste bankbiljet is 1.000 peso en is €4,00 waard. Als Fabienne afrekent bij de supermarkt is er te weinig klein wisselgeld in de kassa en krijgt ze daarvoor in de plaats een theezakje. Huh?

Morgenochtend wordt onze auto afgeleverd en gaan we op pad naar Cachi.